ເພື່ອນຮ່ວມງານຢູ່ໂຮງໝໍ ຕື່ ຢູ້ ຂອງນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ ເຄີຍເອີ້ນທ່ານໝໍ-ໝໍຢາປະຊາຊົນ ຕ້າທິຈຸງ ດ້ວຍຄວາມສະນິດສະໜົມວ່າ: ສາວ “ຮາຍຈຸງ”, ສ່ວນພວກນ້ອງ ນ້ອຍຢູ່ບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ ຊຶ່ງເປັນພື້ນຖານດູແລ, ລ້ຽງເດັກພິການ ແລະ ຜູ້ຕິດເຊື້ອສານພິດສີສົ້ມ ຂອງໂຮງໝໍ ເອີ້ນເພິ່ນເໝືອນຄົນໄກ້ຊິດວ່າ “ແມ່ຍ່າ” ຍ້ອນການປະກອບສ່ວນຢ່າງໃຫຍ່ຫລວງຂອງເພິ່ນຢູ່ທ່ີນີ້.
ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມາຢ້ຽມຢາມທ່ານໝໍ ຕ້າທິຈຸງ ທີ່ຫ້ອງເຮັດວຽກນ້ອຍໆຂອງເພິ່ນໃນບໍລິເວັນບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ. ຫຼັງຈາກເຫຍ້ັນນ້ຳຮັບແຂກແລ້ວ, ເພິ່ນນັ່ງລົງແລ້ວໄຂຄວາມໃນໃຈກ່ຽວກັບຊີວິດ, ການເຮັດວຽກຂອງຕົນ ຊຶ່ງຊີວິດທັງໝົດລ້ວນແຕ່ຕິດພັນກັບອາຊີບເປັນທ່ານໝໍທີ່ສຸດແສນປະເສີດເລີດລ້ຳນັ້ນ.
ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ວ່າ, ທ່ານນາງ ຈຸງ ໄດ້ເຂົ້າ ຮ່ວມ ຂະບວນການຕໍ່ສູ້ປົດປ່ອຍປະເທດຊາດຕັ້ງແຕ່ອາຍຸ 15 ປີ ຊຶ່ງວຽກງານສ່ວນຫລາຍແມ່ນກ່ຽວກັບຂົງເຂດສາ ທາລະນະສຸກ ແລະ ພະລາທິການ. ພາຍຫຼັງປະເທດຊາດ ທ້ອນໂຮມເປັນເອກະພາບເມື່ອປີ 1975, ເພິ່ນສືບຕໍ່ໄປຮຽນເປັນນາງພະຍາບານ, ນາງແພດ, ທ່ານໝໍ ຢ່າງສົມຫວັງ ຕາມຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາຂອງຕົນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນຖືກສັບຊ້ອນມາເຮັດວຽກຢູ່ທີ່ໂຮງໝໍ ຕື່ ຢູ້. ຕະຫລອດໄລຍະ 23 ປີທີ່ຕິດພັນກັບໂຮງໝໍ (1975-1998), ທ່ານໝໍ ຈຸງ ໄດ້ຊີມລົດຊາດ, ໄດ້ຜ່ານບໍ່ຈັກວ່າເທົ່າໃດຄວາມຫຍຸ້ງຍາກສັບສົນນາໆປະການໃນວິວັດການກໍ່ສ້າງ ແລະ ພັດທະນາໂຮງໝໍ. ເບື້ອງຕົ້ນມາເຮັດວຽກຢູ່ໂຮງໝໍ, ນັບແຕ່ພື້ນຖານວັດຖຸຈົນຮອດຖັນແຖວພະນັກງານນາງແພດ, ທ່ານໝໍລ້ວນແຕ່ຂາດເຂີນຍ້ອນສະພາບຫຍຸ້ງຍາກລວມຂອງປະເທດທີ່ຫາກໍ່ປົດປ່ອຍໃໝ່. ໃນຖານະເປັນຮອງອໍານວຍການ, ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງທ່ານໝໍຈຸງສຸດທີ່ໜັກໜ່ວງ. ເພາະສະນັ້ນ, ຍາມໃດເພິ່ນກໍ່ອອກແຮງຝຶກຝົນຫລໍ່ຫລອມວິຊາສະເພາະ, ກຽມພ້ອມຮັບເອົາແນວຄວາມຄິດ, ສິ່ງປະດິດໃໝ່ ແລະ ຍາມໃດກໍ່ງ່ຽງຟັງແນວຄິດຈິດໃຈ ແລະ ຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາຂອງເພື່ອນຮ່ວມອາຊີບ.
ພ້ອມກັບຄະນະການນຳຂອງໂຮງໝໍ, ທ່ານໝໍ ຈຸງ ກາຍເປັນຂົວເຊື່ອມຕໍ່ທີ່ໜ້າເຊື່ອຖື ໃນການປຸກລຸກນ້ຳໃຈສາມັກຄີ, ຄວາມຫ້າວຫັນເຮັດວຽກຢ່າງສຸດອົກສຸດໃຈຂອງບັນດາພະນັກງານໃນໂຮງໝໍ. ໃນປີ 1980 ເພິ່ນເອງເປັນຜູ້ນຳໜ້າໃນການສ້າງຕັ້ງຕົວແບບ “ຫ້ອງກວດພະຍາດນອກໂມງ” ການສ້າງຫ້ອງກວດນີ້ ທັງຊ່ວຍໃຫ້ຄົນເຈັບມີບ່ອນກວດພະຍາດຕື່ມ, ທັງຊ່ວຍຍົກສູງລະດັບຊີວິດການເປັນຢູ່ໃຫ້ແກ່ບັນດານາຍແພດແລະ ທ່ານໝໍອີກດ້ວຍ.
ນອກນັ້ນ, ທ່ານໝໍ ຈຸງ ຍັງໄດ້ປຸກລະດົມກຳລັງໃຈ, ສະ ໜັບສະໜູນ ແລະ ປະກອບຄຳຄິດຄຳເຫັນເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອເພື່ອນຮ່ວມງານເສີມຂະຫຍາຍຫົວຄິດປະດິດສ້າງໃນວຽກງານ. ຕົວຢ່າງກໍລະນີທ່ານໝໍ ຫງວຽນທິຫງອກເຟືອງ, ອະດີດຜູ້ອຳນວຍການໂຮງໝໍ ຕື່ຢູ້ ໄດ້ສຳເລັດໂຄງການຄົ້ນຄວ້າ ວິທະຍາສາດ ພາຍໃຕ້ຫົວຂໍ້ “ ທາດພິດສີສົ້ມ ໃນແມ່ຍິງຖືພາ” ສ່ວນໜຶ່ງແມ່ນຍ້ອນມີ ການ ສະໜັບ ສະໜູນຊ່ວຍເຫລືອຢ່າງໃຫຍ່ ຫລວງຈາກ “ພີ່ສາວ” ຮາຍຈຸງ ຫຼື ໂຄງການຄົ້ນຄວ້າຂອງລວມໝູ່ບັນດາທ່ານໝໍຢູ່ ໂຮງໝໍ ຕື່ຢູ້ເຊັ່ນ: “ປະສົມພັນໃນຫຼອດແກ້ວ (ປີ 1997)”,ຮູບຈໍາລອງ “ເຮືອນຫຼົບໄພຊົ່ວຄາວ (ປີ 1998)’’ ເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອໃຫ້ແກ່ແມ່ຍິງຖືພານອກຄວາມປາດຖະໜາ. ພິເສດ, ປີ 1988, ໂຮງໝໍ ຕື່ຢູ້ໄດ້ສຳເລັດການຜ່າຕັດແຍກເດັກຝາແຝດຕິດກັນຊື່ຫລານຫວຽດ ແລະ ດຶກສາຍເຫດມາຈາກຕິດສານພິດສີສົ້ມ. ຜົນສໍາເລັດນີ້ໄດ້ສ້າງຊື່ສຽງໄປກ້ອງໂລກ . ການຜ່າຕັດແຍກຫົວອອກຈາກກັນນີ້ເປັນຄັ້ງທຳອິດຢູ່ ຫວຽດນາມ ແລະ ເປັນຄັ້ງທີ 7 ໃນໂລກ ແລະ ຜົນສຳເລັດຂອງການຜ່າຕັດຄັ້ງປະຫວັດສາດນີ້ກໍ່ມີການປະກອບສ່ວນບໍ່ໜ້ອຍຂອງສາວ ຮາຍຈູງເຊັ່ນກັນ.
ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ວ່າ, ທ່ານນາງ ຈຸງ ໄດ້ເຂົ້າ ຮ່ວມ ຂະບວນການຕໍ່ສູ້ປົດປ່ອຍປະເທດຊາດຕັ້ງແຕ່ອາຍຸ 15 ປີ ຊຶ່ງວຽກງານສ່ວນຫລາຍແມ່ນກ່ຽວກັບຂົງເຂດສາ ທາລະນະສຸກ ແລະ ພະລາທິການ. ພາຍຫຼັງປະເທດຊາດ ທ້ອນໂຮມເປັນເອກະພາບເມື່ອປີ 1975, ເພິ່ນສືບຕໍ່ໄປຮຽນເປັນນາງພະຍາບານ, ນາງແພດ, ທ່ານໝໍ ຢ່າງສົມຫວັງ ຕາມຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາຂອງຕົນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນຖືກສັບຊ້ອນມາເຮັດວຽກຢູ່ທີ່ໂຮງໝໍ ຕື່ ຢູ້. ຕະຫລອດໄລຍະ 23 ປີທີ່ຕິດພັນກັບໂຮງໝໍ (1975-1998), ທ່ານໝໍ ຈຸງ ໄດ້ຊີມລົດຊາດ, ໄດ້ຜ່ານບໍ່ຈັກວ່າເທົ່າໃດຄວາມຫຍຸ້ງຍາກສັບສົນນາໆປະການໃນວິວັດການກໍ່ສ້າງ ແລະ ພັດທະນາໂຮງໝໍ. ເບື້ອງຕົ້ນມາເຮັດວຽກຢູ່ໂຮງໝໍ, ນັບແຕ່ພື້ນຖານວັດຖຸຈົນຮອດຖັນແຖວພະນັກງານນາງແພດ, ທ່ານໝໍລ້ວນແຕ່ຂາດເຂີນຍ້ອນສະພາບຫຍຸ້ງຍາກລວມຂອງປະເທດທີ່ຫາກໍ່ປົດປ່ອຍໃໝ່. ໃນຖານະເປັນຮອງອໍານວຍການ, ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງທ່ານໝໍຈຸງສຸດທີ່ໜັກໜ່ວງ. ເພາະສະນັ້ນ, ຍາມໃດເພິ່ນກໍ່ອອກແຮງຝຶກຝົນຫລໍ່ຫລອມວິຊາສະເພາະ, ກຽມພ້ອມຮັບເອົາແນວຄວາມຄິດ, ສິ່ງປະດິດໃໝ່ ແລະ ຍາມໃດກໍ່ງ່ຽງຟັງແນວຄິດຈິດໃຈ ແລະ ຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາຂອງເພື່ອນຮ່ວມອາຊີບ.
ພ້ອມກັບຄະນະການນຳຂອງໂຮງໝໍ, ທ່ານໝໍ ຈຸງ ກາຍເປັນຂົວເຊື່ອມຕໍ່ທີ່ໜ້າເຊື່ອຖື ໃນການປຸກລຸກນ້ຳໃຈສາມັກຄີ, ຄວາມຫ້າວຫັນເຮັດວຽກຢ່າງສຸດອົກສຸດໃຈຂອງບັນດາພະນັກງານໃນໂຮງໝໍ. ໃນປີ 1980 ເພິ່ນເອງເປັນຜູ້ນຳໜ້າໃນການສ້າງຕັ້ງຕົວແບບ “ຫ້ອງກວດພະຍາດນອກໂມງ” ການສ້າງຫ້ອງກວດນີ້ ທັງຊ່ວຍໃຫ້ຄົນເຈັບມີບ່ອນກວດພະຍາດຕື່ມ, ທັງຊ່ວຍຍົກສູງລະດັບຊີວິດການເປັນຢູ່ໃຫ້ແກ່ບັນດານາຍແພດແລະ ທ່ານໝໍອີກດ້ວຍ.
ນອກນັ້ນ, ທ່ານໝໍ ຈຸງ ຍັງໄດ້ປຸກລະດົມກຳລັງໃຈ, ສະ ໜັບສະໜູນ ແລະ ປະກອບຄຳຄິດຄຳເຫັນເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອເພື່ອນຮ່ວມງານເສີມຂະຫຍາຍຫົວຄິດປະດິດສ້າງໃນວຽກງານ. ຕົວຢ່າງກໍລະນີທ່ານໝໍ ຫງວຽນທິຫງອກເຟືອງ, ອະດີດຜູ້ອຳນວຍການໂຮງໝໍ ຕື່ຢູ້ ໄດ້ສຳເລັດໂຄງການຄົ້ນຄວ້າ ວິທະຍາສາດ ພາຍໃຕ້ຫົວຂໍ້ “ ທາດພິດສີສົ້ມ ໃນແມ່ຍິງຖືພາ” ສ່ວນໜຶ່ງແມ່ນຍ້ອນມີ ການ ສະໜັບ ສະໜູນຊ່ວຍເຫລືອຢ່າງໃຫຍ່ ຫລວງຈາກ “ພີ່ສາວ” ຮາຍຈຸງ ຫຼື ໂຄງການຄົ້ນຄວ້າຂອງລວມໝູ່ບັນດາທ່ານໝໍຢູ່ ໂຮງໝໍ ຕື່ຢູ້ເຊັ່ນ: “ປະສົມພັນໃນຫຼອດແກ້ວ (ປີ 1997)”,ຮູບຈໍາລອງ “ເຮືອນຫຼົບໄພຊົ່ວຄາວ (ປີ 1998)’’ ເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອໃຫ້ແກ່ແມ່ຍິງຖືພານອກຄວາມປາດຖະໜາ. ພິເສດ, ປີ 1988, ໂຮງໝໍ ຕື່ຢູ້ໄດ້ສຳເລັດການຜ່າຕັດແຍກເດັກຝາແຝດຕິດກັນຊື່ຫລານຫວຽດ ແລະ ດຶກສາຍເຫດມາຈາກຕິດສານພິດສີສົ້ມ. ຜົນສໍາເລັດນີ້ໄດ້ສ້າງຊື່ສຽງໄປກ້ອງໂລກ . ການຜ່າຕັດແຍກຫົວອອກຈາກກັນນີ້ເປັນຄັ້ງທຳອິດຢູ່ ຫວຽດນາມ ແລະ ເປັນຄັ້ງທີ 7 ໃນໂລກ ແລະ ຜົນສຳເລັດຂອງການຜ່າຕັດຄັ້ງປະຫວັດສາດນີ້ກໍ່ມີການປະກອບສ່ວນບໍ່ໜ້ອຍຂອງສາວ ຮາຍຈູງເຊັ່ນກັນ.
 ທ່ານໝໍ - ໝໍຢາປະຊາຊົນ ຕ້າທິຈຸງ ເມື່ອເດືອນທັນວາ 2014. ພາບ: ເລມິນ  ຕະຫຼອດຊີວິດຂອງທ່ານນາງ ຮາຍຈຸງ ຕິດພັນກັບໂຮງໝໍ ຕື່ຢູ້. ພາບ: ເລມິນ  ທ່ານໝໍ ຮາຍຈຸງ ຕ້ອນຮັບຜູ້ອາສາສະໝັກ ເຢຍລະມັນ ມາຢ້ຽມຢາມບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ. ພາບ: ເລມິນ  ທ່ານໝໍ ຕ້າທິຈຸງ ຕ້ອນຮັບຄະນະນັກຊ່ຽວຊານດ້ານສາທາລະນະສຸກ ຂຶ້ນກັບກົມສະມາຄົມການນຳເອີຣົບ. ພາບ: ເລມິນ |
|
« ດ້ວຍການປະກອບສ່ວນຂອງຕົນ, ທ່ານໝໍ ຕ້າທິຈຸງ ໄດ້ຮັບນາມມະຍົດເປັນໝໍຢາປະຊາຊົນເມື່ອປີ 2001, ຫຼຽນໄຊແຮງງານຊັ້ນ I (1989); ຫຼຽນໄຊເອກະລາດຊັ້ນ III (1998) ແລະ ຫຼຽນໄຊເອກະລາດຊັ້ນ II (2007). ສຳລັບໂຮງໝໍ ຕື່ຢູ້ ເປັນໂຮງໝໍແຫ່ງທຳອິດໃນທົ່ວປະເທດ ທີ່ 2 ເທື່ອລຽນຕິດໄດ້ຮັບນາມມະຍົດ ວິລະຊົນແຮງງານ ໃນສະໄໝປ່ຽນແປງໃໝ່ເມື່ອປີ 1985 ແລະ ປີ 2002.
»
|
ໃນໄລຍະເວລາເຮັດວຽກຢູ່ໂຮງໝໍ, ທ່ານໝໍ ຈຸງ ໄດ້ປະສົບພົບພໍ້ຫຼາຍກໍລະນີຄົນເຈັບເປັນຄົນທີ່ມີຊີວິດການເປັນຢູ່ທີ່ທຸກຍາກຂັດສົນ, ເດັກນ້ອຍບາງຄົນເກີດມາປະສົບກັບສະພາບບໍ່ໂຊກດີ. ເພາະສະນັ້ນ, ເພິ່ນໄດ້ ຢືດໝັ້ນຄຳຄະຕິພົດທີ່ວ່າ ຕ້ອງເຮັດອັນໃດອັນໜຶ່ງເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ຍ້ອນແນວນັ້ນ, , ບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ ຂອງໂຮງໝໍ ຕື່ຢູ້ ໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນເມື່ອປີ 1990 ແມ່ນມາຈາກການປະກອບສ່ວນແນວຄວາມຄິດ ແລະ ການອອກເຫື່ອເທແຮງຢ່າງໃຫຍ່ຫລວງຂອງເພິ່ນ. ບ້ານແຫ່ງນີ້ເປັນໜຶ່ງໃນບັນດາພື້ນຖານນຳໜ້າໃນການຮັບລ້ຽງ, ດູແລ ແລະ ປິ່ນປົວພະຍາດໃຫ້ເດັກພິການ, ຜູ້ຕິດສານພິດສີສົ້ມ, ກໍ່ຄືສອນ ແລະ ສ້າງອາຊີບໃຫ້ເດັກ ນ້ອຍ ຜູ້ທີ່ສະພາບຄອບຄົວມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຂັດສົນທີ່ສຸດ. ມາເຖິງປະຈຸບັນນີ້, ເພິ່ນພ້ອມດ້ວຍຖັນແຖວພະ ນັກງານອາສາສະໝັກຽງດູເດັກນ້ອຍໄດ້ 200 ກວ່າ ຄົນ, ຊ່ວຍເຫຼືອເດັກຫຼາຍຄົນໃຫ້ມີສະພາບການເປັນຢູ່ທີ່ໝັ້ນຄົງ.
ປີນີ້ ເຖິງວ່າເພິ່ນມີອາຍຸ 83 ປີແລ້ວ, ຜົມງອກທົ່ວຫົວ, ສຸຂະພາບນັບມື້ອ່ອນເພຍ, ແຕ່ປາກົດວ່າອາຍຸສູງ ບໍ່ສາມາດກີດກັນຈິດໃຈຟົດຟື້ນຕໍ່ວຽກງານເພື່ອການກຸສົນຂອງຜູ້ຍິງທີ່ຕົ້ນກໍາເນີດຈາກແຂວງເບ້ນແຈຜູ້ນີ້. ເຖິງວ່າ ພັກກິນເບ້ຍບຳນານມາໄດ້ 16 ປີແລ້ວ, ແຕ່ຢູ່ບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ ບໍ່ມີມື້ໃດທີ່ບໍ່ມີໜ້າຂອງເພິ່ນ. ດ້ວຍຮອຍຍິ້ມທີ່ອົບອຸ່ນ, ໜ້າຕາເມດຕາກະລຸລາ ພ້ອມກັບເສື້ອ ບ່າບາ ຫຼື ເສື້ອ blouse ສີຂາວ, ທ່ານໝໍ ຮາຍຈຸງ ມັກໄປຢ້ຽມ ຢາມຖາມຂ່າວ, ເອົາໃຈເດັກແຕ່ລະຄົນ, ຕັກເຕືອນໃຫ້ພະນັກງານຄວນເອົາໃຈໃສ່ດູແລພວກຫລານນ້ອຍ.
ໃນຖານະທີ່ເປັນຮອງຜູ້ອຳນວຍການບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ, ຍາມໃດເພິ່ນກໍ່ໃກ້ຊິດຕິດແທດ, ມີການປະພຶດທີ່ອ່ອນນ້ອມ, ສະໜິດສະໜົມກັບບັນດາຫລານນ້ອຍຢູ່ສະເໝີ. ຍ້ອນແນວນັ້ນພວກຫລານນ້ອຍຈຶ່ງເຄົາລົບຮັກແພງ ແລະ ເອີ້ນເປັນ “ແມ່ຍ່າ”. ຜ່ານການກໍ່ສ້າງ ແລະ ພັດ ທະນາມາເປັນເວລາກວ່າ 24 ປີ, ລູກຫຼານຫຼາຍຄົນຂອງບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ ຍ້ອນມີຄວາມ ມານະອົດທົນພະ ຍາຍາມຜ່ານຜ່າອຸປະສັກ ແລະ ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຕ່າງໆ ສາມາດ ກ້າວໄປສູ່ຜົນສຳເລັດອັນໃຫຍ່ຫລວງ ແລະ ໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ຢ່າງກ້ວາງຂວາງຂອງສັງຄົມຄື: ນັກກິ ລາລອຍນ້ຳ ຫງວຽນຮົ່ງເລີ້ຍ ຄອງຂັນຊະນະເລີດແຫ່ງຊາດສຳລັບກິລາຄົນພິການຫຼາຍປີຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ຫລານຢຸຍເຟືອງ ຜູ້ສ້າງສະຖິຕິ “ນັກຂຽນໜັງສືບູຮານອາຍຸນ້ອຍທີ່ສຸດ ຫວຽດນາມ”; ເຟືອງ ແອັງ, “ນ້ອງສາວພິ ການ” ແລະ ເຈີ່ນທິຮວານ “ຫຼານສາວຕິດສານພິດສີສົ້ມ” ທັງສອງລ້ວນແຕ່ເປັນຜູ້ຮຽນເກ່ັງແລ້ວກັບມາເຮັດວຽກຊ່ວຍບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ… ນັ້ນແມ່ນຄວາມດີໃຈທີ່ສຸດຂອງ “ແມ່ຍ່າ” ຮາຍຈຸງ.
ປະຈຸບັນ, ທ່ານໝໍ ຈຸງ ພ້ອມດ້ວຍພະນັກງານອາສາສະໝັກ 30 ກວ່າທ່ານພວມເບິ່ງແຍງດູແລເດັກພິການ, ຜູ້ຕິດສານພິດສີສົ້ມ 60 ຄົນທີ່ບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ. ເກືອບ 40 ປີຕິດພັນ ແລະ ເຮັດວຽກຢູ່ໂຮງໝໍ ຕື່ຢູ້ ແລະ ບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ, ແຕ່ປາກົດວ່າ ເພິ່ນຍັງບໍ່ທັນຮູ້ສຶກພໍໃຈກັບສິ່ງທີ່ຕົນເອງເຮັດໄດ້, ດັ່ງເພິ່ນໄດ້ໄຂຄວາມໃນໃຈວ່າ:“ເສຍດາຍ ຢ່າງດຽວທີ່ຂ້ອຍບໍ່ຍັງໜຸ່ມອີກແລ້ວເພື່ອເຮັດໃຫ້ໄດ້ຫຼາຍວຽກກວ່ານີ້, ດຽວນີ້ ເຮັດໄດ້ພຽງຊ່ວຍບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ, ຊ່ວຍ ໃຫ້ພວກນ້ອງນ້ອຍຈົນຮອດເວລາໃດຕົນເອງບໍ່ມີເຫື່ອແຮງອີກແລ້ວຈຶ່ງເຊົາ ”.
ປີນີ້ ເຖິງວ່າເພິ່ນມີອາຍຸ 83 ປີແລ້ວ, ຜົມງອກທົ່ວຫົວ, ສຸຂະພາບນັບມື້ອ່ອນເພຍ, ແຕ່ປາກົດວ່າອາຍຸສູງ ບໍ່ສາມາດກີດກັນຈິດໃຈຟົດຟື້ນຕໍ່ວຽກງານເພື່ອການກຸສົນຂອງຜູ້ຍິງທີ່ຕົ້ນກໍາເນີດຈາກແຂວງເບ້ນແຈຜູ້ນີ້. ເຖິງວ່າ ພັກກິນເບ້ຍບຳນານມາໄດ້ 16 ປີແລ້ວ, ແຕ່ຢູ່ບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ ບໍ່ມີມື້ໃດທີ່ບໍ່ມີໜ້າຂອງເພິ່ນ. ດ້ວຍຮອຍຍິ້ມທີ່ອົບອຸ່ນ, ໜ້າຕາເມດຕາກະລຸລາ ພ້ອມກັບເສື້ອ ບ່າບາ ຫຼື ເສື້ອ blouse ສີຂາວ, ທ່ານໝໍ ຮາຍຈຸງ ມັກໄປຢ້ຽມ ຢາມຖາມຂ່າວ, ເອົາໃຈເດັກແຕ່ລະຄົນ, ຕັກເຕືອນໃຫ້ພະນັກງານຄວນເອົາໃຈໃສ່ດູແລພວກຫລານນ້ອຍ.
ໃນຖານະທີ່ເປັນຮອງຜູ້ອຳນວຍການບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ, ຍາມໃດເພິ່ນກໍ່ໃກ້ຊິດຕິດແທດ, ມີການປະພຶດທີ່ອ່ອນນ້ອມ, ສະໜິດສະໜົມກັບບັນດາຫລານນ້ອຍຢູ່ສະເໝີ. ຍ້ອນແນວນັ້ນພວກຫລານນ້ອຍຈຶ່ງເຄົາລົບຮັກແພງ ແລະ ເອີ້ນເປັນ “ແມ່ຍ່າ”. ຜ່ານການກໍ່ສ້າງ ແລະ ພັດ ທະນາມາເປັນເວລາກວ່າ 24 ປີ, ລູກຫຼານຫຼາຍຄົນຂອງບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ ຍ້ອນມີຄວາມ ມານະອົດທົນພະ ຍາຍາມຜ່ານຜ່າອຸປະສັກ ແລະ ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຕ່າງໆ ສາມາດ ກ້າວໄປສູ່ຜົນສຳເລັດອັນໃຫຍ່ຫລວງ ແລະ ໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ຢ່າງກ້ວາງຂວາງຂອງສັງຄົມຄື: ນັກກິ ລາລອຍນ້ຳ ຫງວຽນຮົ່ງເລີ້ຍ ຄອງຂັນຊະນະເລີດແຫ່ງຊາດສຳລັບກິລາຄົນພິການຫຼາຍປີຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ຫລານຢຸຍເຟືອງ ຜູ້ສ້າງສະຖິຕິ “ນັກຂຽນໜັງສືບູຮານອາຍຸນ້ອຍທີ່ສຸດ ຫວຽດນາມ”; ເຟືອງ ແອັງ, “ນ້ອງສາວພິ ການ” ແລະ ເຈີ່ນທິຮວານ “ຫຼານສາວຕິດສານພິດສີສົ້ມ” ທັງສອງລ້ວນແຕ່ເປັນຜູ້ຮຽນເກ່ັງແລ້ວກັບມາເຮັດວຽກຊ່ວຍບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ… ນັ້ນແມ່ນຄວາມດີໃຈທີ່ສຸດຂອງ “ແມ່ຍ່າ” ຮາຍຈຸງ.
ປະຈຸບັນ, ທ່ານໝໍ ຈຸງ ພ້ອມດ້ວຍພະນັກງານອາສາສະໝັກ 30 ກວ່າທ່ານພວມເບິ່ງແຍງດູແລເດັກພິການ, ຜູ້ຕິດສານພິດສີສົ້ມ 60 ຄົນທີ່ບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ. ເກືອບ 40 ປີຕິດພັນ ແລະ ເຮັດວຽກຢູ່ໂຮງໝໍ ຕື່ຢູ້ ແລະ ບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ, ແຕ່ປາກົດວ່າ ເພິ່ນຍັງບໍ່ທັນຮູ້ສຶກພໍໃຈກັບສິ່ງທີ່ຕົນເອງເຮັດໄດ້, ດັ່ງເພິ່ນໄດ້ໄຂຄວາມໃນໃຈວ່າ:“ເສຍດາຍ ຢ່າງດຽວທີ່ຂ້ອຍບໍ່ຍັງໜຸ່ມອີກແລ້ວເພື່ອເຮັດໃຫ້ໄດ້ຫຼາຍວຽກກວ່ານີ້, ດຽວນີ້ ເຮັດໄດ້ພຽງຊ່ວຍບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ, ຊ່ວຍ ໃຫ້ພວກນ້ອງນ້ອຍຈົນຮອດເວລາໃດຕົນເອງບໍ່ມີເຫື່ອແຮງອີກແລ້ວຈຶ່ງເຊົາ ”.
 ທ່ານໝໍ ຕ້າທິຈຸງ ໄດ້ສະຫງວນນ້ຳໃຈຂອງຕົນໃຫ້ແກ່ບັນດາເດັກພິການຢູ່ບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ. ພາບ: ເລມິນ  ເພິ່ນໄດ້ຮັບຄວາມເຄົາລົບຮັກແພງຈາກພວກນ້ອງນ້ອຍຈຶ່ງເອີ້ນເພິ່ນວ່າ “ແມ່ຍ່າ” . ພາບ: ເລມິນ  “ແມ່ຍ່າ” ຮາຍຈຸງ ກັບ ຫງວຽນດຶກ (ຜູ້ຖືໄມ້ຄ້ຳ) ແລະ ຢຸຍເຟືອງ, ຜູ້ທີ່ເຄີຍໄດ້ຮັບການເບິ່ງແຍງດູແລຈາກບ້ານ ຮວ່າບິ່ງ. ພາບ: ເອກະສານ  ຄຳປະພັນຄູ່ໂດຍນາງ ຢຸຍເຟືອງ ຂຽນເພື່ອມອບໃຫ້ “ແມ່ຍ່າ” ຮາຍຈຸງ. ພາບ: ເອກະສານ |
ບົດ: ເຊີນເຫງ້ຍ - ພາບ: ເລມິນ ແລະ ເອກະສານ
