| ເຫດການຂອງພິທີຂັບເຈົາວັນ (chau van) ຫຼື ຂັບນັ່ງທຽມ (hau dong) ໄດ້ສ້າງ ສຳເນົາເອກະສານສະເໜີຂຶ້ນຢູແນັສໂກ ໃຫ້ຮັບຮອງເປັນມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ມີຮູບຮ່າງ ຂອງໂລກ, ນັກຂ່າວຂອງສຳນັກຂ່າວສານຫວຽດນາມ ໄດ້ມີການສຳພາດທ່ານສາດສະດາຈານ ໂງດຶກຖິ້ງ, ນັກຊ່ຽວຊານແຖວໜ້າ ກ່ຽວກັບຮີດຄອງບູຊາເຈົ້າແມ່ ຕໍ່ບັນຫາດັ່ງກ່າວ. |
|
ນັກຂ່າວ: ບັນຫາຂັບເຈົ້າວັນ ຫຼື ຂັບນັ່ງທຽມ, ເປັນຮູບການສິລະປະຂັບລຳພື້ນເມືອງດີເດັ່ນທີ່ສຸດຂອງ ຮີດຄອງບູຊາເຈົ້າແມ່, ພວມດຶງດູດ ຄວາມສົນໃຈຈາກຫາງສຽງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ພິເສດເມື່ອ ກະຊວງວັດທະນະທຳ, ກິລາ ແລະ ທ່ອງທ່ຽວຮັບຮອງຮູບການຂັບລຳພື້ນເມືອງ ດັ່ງກ່າວເປັນມູນມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ມີຮູບຮ່າງຂອງຊາດ ແລະ ປະຈຸບັນ, ສຳເນົາກ່ຽວກັບມໍລະດົກນີ້ ກຳລັງຖືກຍື່ນສະເໜີຂຶ້ນອົງການ ຢູແນັສໂກເພື່ອໃຫ້ຮັບຮອງເປັນມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ເປັນຮູບຮ່າງຂອງໂລກ. ໂດຍຖານະເປັນນັກຄົ້ນຄວ້າກ່ຽວກັບຮີດຄອງບູຊາເຈົ້າແມ່, ທ່ານສາມາດແນະນຳເຖິງຄຸນຄ່າອັນໃຫຍ່ຫຼວງຂອງຮູບການຂັບລຳພື້ນເມືອງດັ່ງກ່າວ ຫຼື ບໍ?
ສຈ. ໂງດຶກຖິ້ງ: ຕາມຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ຮີດຄອງບູຊາເຈົ້າແມ່ມີ 4 ບັນຫາ ຕິດພັນກັບວົງຄະນະຍາດ. ທີໜຶ່ງແມ່ນຮີດຄອງບູຊາ ເຈົ້າແມ່ ຖືທຳມະຊາດ ເປັນແມ່ຄົນໜຶ່ງ ແລະ ໃຫ້ຄວາມເຄົາລົບ ນັບຖື. ທີ 2 ແມ່ນຮີດຄອງບູຊາ ເຈົ້າແມ່ໄດ້ນຳບຸນ, ໂຊກລາບ ແລະ ອາຍຸໝ້ັນ ຂວັນຍືນມາໃຫ້ແກ່ ມວນມະນຸດ. ນັ້ນແມ່ນ ຄວາມ ມຸ່ງມາດປາດຖະໜາ ຂອງມວນມະນຸດ. ທີ 3 ແມ່ນ ຮີດຄອງບູຊາເຈົ້າແມ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມມັກ, ຮັກປະເທດ ຊາດຢ່າງຊັດເຈນ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວຖືກສະແດງອອກຢ່າງ ຈະແຈ້ງ ຜ່ານ ເຫດການ ເທວະດາ 50 ອົງທີ່ຮີດຄອງບູຊາເຈົ້າແມ່ ໃຫ້ຄວາມເຄົາລົບ ນັບຖື ສ່ວນຫຼາຍ ແມ່ນຜູ້ທີ່ມີຄຸນງາມ ຄວາມດີຕໍ່ປະເທດຊາດ, ຕົວຢ່າງຄື: ດຶກແທ໋ງເຈິນ ໃນຮີດຄອງບູຊາເຈົ້າແມ່ ແມ່ນ ພະອໍລະຫັນ ເຈິນ ຮືງດ້າວ. ທີ 4 ແມ່ນຮີດຄອງບູຊາເຈົ້າແມ່ເປັນຄວາມເຊື່ອຖືດ້ານວັດທະນະທຳ. ນີ້ເປັນຄວາມ ໝາຍໜຶ່ງດຽວ ພຽງແຕ່ ມີໃນຄວາມເຊື່ອຖືຂອງຫວຽດນາມ. ໃນຈຳນວນເທວະດາທີ່ຮີດຄອງບູຊາເຈົ້າແມ່ໃຫ້ຄວາມເຄົາລົບນັບຖື, ມີເທວະດາສີບກວ່າອົງ ເປັນຊາວ ຊົນເຜົ່າສ່ວນຫນ້ອຍ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ແຕ່ກີ້ແຕ່ກ່ອນ, ຊາວຫວຽດນາມ ມີສະຕິຮູ້ສຶກຕໍ່ ບັນຫາເຊື່ອມໂຍງ ວັດທະນະທຳຢູ່ແລ້ວ. ໃນຮີດຄອງບູຊາເຈົ້າແມ່ບໍ່ມີການຈຳແນກຊົນຊາດ, ຊົນເຜົ່າສ່ວນຫຼາຍກໍຄືຊົນເຜົ່າສ່ວນຫນ້ອຍ, ມີຄວາມສະເໝີພາບ ແລະ ກຽມພ້ອມເປີດ ປະຕູເພື່ອຮັບເອົາ ວັດທະນະທຳຂອງຊົນເຜົ່າຕ່າງໆ. ນີ້ເປັນບັນຫາຂອງມວນມະນຸດ ທີ່ໂລກ ກຳລັງມີຄວາມຮຽກຮ້ອງ.
ນັກຂ່າວ: ເວົ້າເຖິງຄວາມເຊື່ອຖື, ຈິດວິນຍານ, ມະນຸດສາມາດມາຮອດປະຕູຂອງ “ເຈົ້າແມ່” ຕ້ອງມີວາດສະໜາໃດໜຶ່ງ. ຊັ້ນວາດສະໜາ ຂອງເພິ່ນກັບຮີດຄອງບູຊາເຈົ້າແມ່ ໄດ້ກຳເນີດອອກມາຈາກໃສ?
ສຈ. ໂງດຶກຖິ້ງ: ບ້ານເກີດຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ ນາມດິ້ງ, ເປັນສະຖານທີ່ມີວັດວາອາຮາມຫຼາຍແຫ່ງ. ຕັ້ງແຕ່ນ້ອຍ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍຂຶ້ນໄປວັດນັ່ງຊົມ ເຂົາເຈົ້າຂຶ້ນຊົງ, ຂັບເຈົາວັນ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຍັງຖືກເຂົາເຈົ້າເອົາຂອງຕ້ອນມາໃຫ້ອີກ. ຂອງຕ້ອນຍາມນັ້ນ ມີແຕ່ໝາກກະທັນ 5 ໜ່ວຍ, ຂອງ ຕ້ອນມີພຽງແຕ່ເທົ່ານັ້ນ, ບໍ່ໄດ້ຫຼາຍຄືຍາມນີ້. ຄວາມຊົງຈຳໃນຄາວເປັນເດັກນ້ອຍແມ່ນຄືແນວນັ້ນ, ເມື່ອໃຫຍ່ຂຶ້ນຮູ້ເລື່ອງນ້ອຍໜຶ່ງແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າມັກຖາມຕົນເອງວ່າ: “ເປັນຫຍັງມີໄລຍະໜຶ່ງ ລັດຖະບານຫ້າມບໍ່ໃຫ້ຈັດການຂຶ້ນຊົງ ແຕ່ຍັງຫ້າມບໍ່ໄດ້?” (ແຕ່ກ່ອນ, ມີໄລຍະໜຶ່ງ ລັດຖະບານຫ້າມບໍ່ໃຫ້ຈັດການຂຶ້ນຊົງຍ້ອນຄິດວ່າ ນັ້ນແມ່ນການເຊື່ອລາງຖືຜີ-ນັກຂ່າວ). ແລະ ວຽກງານຂອງຂ້າພະເຈົ້າພວມເຮັດ ໃນປະຈຸບັນ ແມ່ນໄປຊອກຫາຄຳຕອບໃຫ້ແກ່ບັນຫານັ້ນ. ເປັນນັກຄົ້ນຄວ້າດ້ານວັດທະນະທຳຄືຂ້າພະເຈົ້ານີ້, ຄຳຖາມຄືແນວນັ້ນກໍຕ້ອງໃຊ້ເວລາໄປຫາ ຄຳຕອບ ທັງຊີວິດໜຶ່ງ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ເກີດມາກໍມີຕົ້ນກຳເນີດ ຂອງມັນເອງ, ຍັງມີຄວາມຕ້ອງການ, ແນ່ນອນວ່າ ຈະຫ້າມ ບໍ່ໄດ້ດອກ.
ນັກຂ່າວ: ທ່ານຄິດວ່າ ເຮັດແນວໃດເພື່ອອະນຸລັກຮັກສາ ແລະ ເສີມຂະຫຍາຍຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳຂອງຄວາມເຊື່ອຖືດັ່ງກ່າວໃຫ້ໄດ້ດີທີ່ສຸດ?
ສຈ. ໂງດຶກຖິ້ງ: ບັນຫາໄດ້ວາງອອກຢູ່ນີ້ ແມ່ນ ວັດທະນະທຳ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຖືຂອງການຂຶ້ນຊົງມາຈາກໃສ? ແມ່ນມາຈາກປະຊາຊົນ. ຍ້ອນແນວນັ້ນ ເມື່ອອະນຸລັກຮັກສາ ແລະ ເສີມຂະຫຍາຍ ຄຸນຄ່າມໍລະດົກວັດທະນະທຳຂອງຊົນຊາດຕ້ອງອີງໃສ່ປະຊາຄົມ. ອັດຕະພາບ ວັດທະນະທຳຕ້ອງສົ່ງກັບຄືນໃຫ້ວົງຄະນະຍາດ ແລະ ມອບ ຄວາມເຂົ້າໃຈ, ປັນຍາ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ປະຈຸບັນ, ຕາມການ ສະຖິຕິໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ທົ່ວປະເທດມີວັດວາອາຮາມກວ່າ 7.000 ແຫ່ງ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ວ່າ ໃນງານສຳມະນາສາກົນກ່ຽວກັບສາສະໜາບູຊາ ເຈົ້າແມ່ຄັ້ງໜຶ່ງ, ມີຜູ້ແທນຄົນໜຶ່ງມາຈາກຄະນະກຳມະການຢູແນັສໂກ ຫວຽດນາມ ອອກຄວາມເຫັນວ່າ: “ຫ້າມຈັດຕັ້ງພິທີດັ່ງກ່າວ ແມ່ນມີ ໂທດກັບມໍລະດົກວັດທະນະທຳຂອງຊົນຊາດຫວຽດນາມ”. ເພາະສະນັ້ນ, ເປັນຄົນນຳໃຊ້ຊີວິດຂອງຕົນເພື່ອຮັບໃຊ້ໃຫ້ແກ່ຮີດຄອງບູຊາເຈົ້າແມ່, ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມເຊື່ອຖື ແລະ ຄິດວ່າ ຮີດຄອງບູຊາ ເຈົ້າແມ່ (ກັບພິທີຂຶ້ນຊົງ) ຂອງຫວຽດນາມເປັນຄວາມເຊື່ອຖື ທີ່ມີລັກສະນະສະເພາະພິເສດໃຫ້ແກ່ລະດັບ ແລະ ຈິດໃຈຂອງຊາວຫວຽດນາມ ພວກເຮົາ.
ບົດ: ຖາວວີ - ພາບ: ວຽດເກື່ອງ
|
