ភាពពិសេសបង្កើតជាលក្ខណៈខុសប្លែក រវាងចំបាប់ជនជាតិវៀតណាមនិងជាតិដទៃផ្សេង ចាប់ផ្តើមតាំងពីសំឡេងប្រកាស ការសម្តែងចំបាប់។ ពេលសូរសំឡេងស្គរលាន់ឮ មនុស្សមកជុំគ្នាដើម្បីមើលការប្រកួតប្រជែង។ មិនបញ្ចប់ត្រឹមនោះ សូរសំឡេងអ៊ូអរនេះ នឹងលាន់ឮតាំងពីផ្តើមការប្រកួតរហូតដល់បញ្ចប់ការប្រកួត ពីព្រោះនៅលើសង្វៀនប្រកួតតែងមានអាជ្ញាកណ្តាលខាងស្គរ រក្សាចង្វាក់ស្គរ ក្នុងរយៈពេលប្រកួត។ អ្នកលេងស្គរត្រូវជាអ្នកធ្លាប់ឆ្លងកាត់ យល់ច្បាប់។ យោងតាមការប្រព្រឹត្តទៅនៃការប្រកួត អាជ្ញាកណ្តាលនេះនឹងរោទ៍ស្គរតាមចង្វាក់ដូចជា៖ ស្គរអញ្ជើញ ស្គរត្រៀមឬស្គរផ្ទួរៗ និងស្គរជ័យជំនះជាដើម។ សូរសំឡេងស្គរលាយឡំជាមួយនឹងសំឡេងហូរ សំឡេងទះដៃ នៃទស្សនិកជន បង្កើតបរិយាកាសផុសផុល សប្បាយរីករាយ។
តាមទំនៀមទម្លាប់ ចំបាប់ទឹកដំបូង ក្នុងរង្វាន់ប្រកួតចំបាប់ប្រពៃណីមួយ ជានិច្ចមានការសម្តែងប្រការថ្វាយគ្រូដើម។ អ្នកសម្តែងចំបាប់ ជាអ្នកមានកេរឈ្មោះ បទពិសោធន៍បំផុត នឹងប្រព្រឹត្តទៅពិធីកិច្ចនេះ។ ពេលឡើងសង្វៀនពួកគាត់នឹងសម្តែងក្បាច់រាំសំពះគ្រូដើម សម្តែងក្បាច់ពិសេសប្រណិតសំខាន់បំផុតនៃក្បាច់ចំបាប់។ អ្នកចំបាប់ដើរក្បាច់យឺត ផ្ចិតផ្ចង់ ដូចចង់បានអ្នកទស្សនាយល់បន្ថែមអំពីចំបាប់ ដើម្បីជ្រាបច្បាស់ និងចំណូលចិត្ត។ នេះមិនមានជាការប្រកួតយកចាញ់ឈ្នះ តែជាពិធីត្រូវតែមានសម្តែងជូនដំណឹងដល់គ្រួដើរ ជីដូនជីតា ការកូនចៅរៀបចំរង្វាន់ចំបាប់ និងសូមមានភាពងាយស្រួលសុខសប្បាយ។
 សម្លៀកបំពាក់ប្រកួតរបស់អ្នកចំបាប់ប្រពៃណី គឺចងក្បិន និងពាក់ខ្សែវៀលខ្នង។  អ្នកចំបាប់ប្រព្រឹត្តពិធីសំពះគ្រូដើមមុនពេលប្រកួត។  កាយវិការ ក្បាច់ដើរសំពះគ្រូដើម មានភាពខុសពីគ្នាទៅតាមតំបន់ តែតែងគោរពត្រូវតាមច្បាប់ចំបាប់ប្រពៃណី ដែលមានតាំងពីយូរយាណាស់មកហើយ។  អាជ្ញាកណ្តាលនៃរង្វាន់ពានជើងឯក និងយុវជនចំបាប់ជនជាតិទូទាំងប្រទេសលើកទី២០ កំពុងសម្តែងចំបាប់ ថ្វាយបើកឆាកទៅតាមទំនៀមទម្លាប់បុរាណ។  ឆ្លងកាត់ភាពអនថយនិងរុងរឿងតាមពេលវេលា អ្នកចំបាប់ជនជាតិនៅរក្សាបាន លក្ខណៈប្រពៃណីពិសេសប្លែក។  អាជ្ញាកណ្តាលខាងស្គរជាអ្នករក្សាចង្វាក់ស្គរ តាមដានការប្រកួត។  អ្នកចំបាប់នឹងប្រកួតក្រោមការបញ្ជា សង្កេតមើលនៃអាជ្ញាកណ្តាល។  ការប្រកួតចំបាប់ប្រពៃណី តែងបានប្រព្រឹត្តទៅឆាប់រហ័ស ពិបាកប៉ានស្មាន់ ទើបអ្នកចំបាប់ ប្រុងប្រយ័ត្ន មុនពេលចេញស្នៀត។  ការប្រកួតចំបាប់ប្រពៃណី តែងមានពីរទឹក ទឹកនីមួយៗមានពេលវេលាប្រហែល៥នាទី។  តាមច្បាប់ចំបាប់ អ្នកចាញ់ជាអ្នកដែលត្រូវដៃគូលើកជើងទាំងពីរផុតពីរសង្វៀន ឬត្រូវផ្តួរផ្ងាលើសង្វៀន។  ខ្សែក្រវាត់លើសម្លៀកបំពាក់ប្រពៃណី ជាទីកន្លែងតែងបានអ្នកចំបាប់ យកមកកែរច្នៃ ដើម្បីបញ្ចេញក្បាច់វាយប្រហារសម្បូរបែប។  ក្នុងចំបាប់ប្រពៃណី ដាច់ខាត់មិនត្រូវប្រើស្នៀតវាយសម្លាប់ ពីព្រោះខុសពីស្មារតីអ្នកគុននិយម។  ក្បាច់វាយពិសេស បម្លែងធ្វើឲ្យការប្រកួតមានការផ្លាស់ប្តូរឆាប់រហ័ស ពិបាកប៉ានស្មាន់ បង្កើតភាពទាក់ទាញនៃចំបាប់ប្រពៃណី។ |
បន្ទាប់ពីចំបាប់ថ្វាយគ្រូបញ្ចប់ អ្នកចំបាប់មាឌធំ ដោះអាក្រាតកាយ ចង់ក្បិន ចង់ខ្សែក្រវាត់លើចង្កេះ នឹងចេញប្រកួត។ ចាប់ផ្តើមការប្រកួត អ្នកចំបាច់នឹងរាំក្បាច់សំពះគ្រូ។ ក្នុងវគ្គនេះ អ្នកចំបាប់ទាំងពីរត្រូវអនុវត្តត្រឹមត្រូវ ត្រូវតាមក្បូន។ អ្នកចំបាប់ពេលសំពះគ្រូ នឹងលើកដៃរាំ លើកជើង ដើរបីជំហានទៅមុខ បីជំហានមកក្រោយ។ កាយវិការធ្វើដូចម្តេចធ្វើឲ្យស្រទន់ ខ្នងមិនត្រូវបែរទៅកាន់គណៈកម្មការ។ មនុស្សជាច្រើនយល់ថា នេះជារូបភាពធ្វើកំដៅខ្លួន តែមិនដូច្នោះទេ។ រាំក្បាច់សំពះគ្រូនៃជនជាតិមានលក្ខណៈជាអរូបី មានអត្ថន័យរលឹកដល់ប្រភពដើម នឹកដល់អ្នកបុព្វការីជនបានបង្ហាត់បង្រៀនចំបាប់ជនជាតិ។ ចំពោះអ្នកមើលស្គាល់ច្បាស់ គ្រាន់តែសំឡឹងមើលក្បាច់រាំនឹងដឹងអ្នកចំបាប់មកពីទីណា ពីព្រោះពួកគាត់នឹងសម្តែងកាយវិការលក្ខណៈពិសេស តាមតំបន់ល្បីឈ្មោះខាងចំបាប់។
តាមច្បាប់ អ្នកចំបាប់ចាញ់ជាអ្នកត្រូវដៃគូលើកជើងទាំងពីរផុតពីសង្វៀន ឬត្រូវបោកដេកផ្ងា “ខ្នងទល់ដី ពោះហាលមេឃ”។ ឮពិតជាធម្មតា តែជាក់ស្តែងការចំបាប់តែងខ្លាំងក្លា និងមានភាពបម្រែបម្រួលពិបាកគិតមុនណាស់។ ទោះបីជាអ្នកចំបាប់ជើងចាស់ គ្រាន់តែប្រហេះ គឺត្រូវចេញពីសង្វៀន ដោយសារស្នៀតបម្លែង មានប្រសិទ្ធភាពបកបញ្រ្ចាស់មកលើដៃគូ។ ប៉ុន្តែយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅលើសង្វៀនចំបាប់ប្រពៃណី ក៏ហាមផ្តាច់មិនឲ្យប្រើស្នៀតក្បាប់សម្លាប់ ដោយសារខុសពីស្មារតីអ្នកគុននិយម។
ប្រហែលហេតុតែដើម្បីរក្សាលក្ខណៈប្រពៃណីពិសេសកម្រនេះ កីឡាប្រពៃណីនេះ មិនត្រូវសាបរលាបទៅតាមពេលវេលាទេ តែកំពុងធ្វើឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាចូលចិត្ត៕
អត្ថបទនិងរូបថត៖ វៀតគឿង
