ບາດກ້າວການຫັນປ່ຽນທີ່ໜ້າອັດສະຈັນເທິງພູພຽງ ໂມກເຈົາ:
ໃນຊຸມປີມໍ່ໆ ມານີ້, ພູພຽງ ໂມກເຈົາ ຖືກຂະໜານນາມວ່າ ປຽບເໝືອນ“ດ່າລາດຂອງເຂດ ໄຕບັກ”. ຍັງຈື່ໄດ້ວ່າ ຫ່າງຈາກນີ້ສິບກວ່າປີປະຊາຊົນເມືອງ ໂມກເຈົາ ມີຊີວິດການເປັນຢູ່ທີ່ຫຍຸ້ງຍາກທີ່ສຸດ. ປະຊາຊົນຢູ່ທີ່ນີ້ ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຊາວເຜົ່າຜູ້ໄທ, ຊີລາ, ລາຮາ ອົບພະຍົກມາຈາກເຂດກໍ່ສ້າງເຂື່ອນໄຟຟ້ານຳ້ຕົກ ເຊີນລາ, ອາດຈະເວົ້າໄດ້ວ່າພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຫຍັງໝົດກ່ຽວກັບການປູກຊາ ແລະ ລ້ຽງງົວນົມ.ເພາະສະນັ້ນ,ການດໍາລົງຊີວິດຢູ່ບ່ອນໃໝ່ຈຶ່ງປະສົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກນາໆປະການ. ຍິ່ງກວ່ານັ້ນ,ມີນັກວິທະຍາສາດບາງທ່ານເວລາໄປສໍາຫລວດພື້ນທີ່ຕົວຈິງໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ“ຢູ່ໂມກເຈົາມີຕົ້ນຊາໃຫ້ຟືນ, ມີງົວໃຫ້ກະດູກ” ຊຶ່ງຢາກບົ່ງບອກໃຫ້ຮູ້ວ່າປະຊາຊົນປູກຊາແຕ່ໄດ້ແຕ່ຟືນດັງໄຟ, ລ້ຽງງົວງົວຈ່ອຍຜອມເຫລືອແຕ່ກະດູກ!!!
ຕໍ່ສະພາບການດັ່ງກ່າວ, ອຳນາດການປົກຄອງ ແລະ ປະຊາຊົນເມືອງ ໂມກເຈົາ ບໍ່ໄດ້ທໍ້ຖອຍໃຈ, ໄດ້ຈັດຕັ້ງບັນດາຊຸດຮຽນຖ່າຍທອດເຕັກນິກ, ວິທີການປູກຊາ, ລ້ຽງງົວນົມ ແລະ ສະໜອງທຶນໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນໃນແຕ່ລະບ້ານ. ພາຍຫຼັງສູ້ຊົນແລະ ອົດທົນພະຍາຍາມມາເປັນເວລາຫຼາຍປີ, ມາເຖິງ ປະຈຸບັນນີ້, ຫຼາຍໆເຄື່ອງໝາຍການຄ້າທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງ ໂມກເຈົາເຊັ່ນ:ຊາຊານຕວຽດ, ຊາໂອລອງ ໂມກເຈົາ, ນຳ້ນົມ ໂມກເຈົາ ໄດ້ວາງຂາຍຢູ່ຮ້ານຊັບພະສິນຄ້າໃຫຍ່ຫຼາຍແຫ່ງໃນທົ່ວປະເທດ.
ໄປຢ້ຽມຢາມຄອບຄົວລຸງ ແດ່ວວັນນຳ ຄອບຄົວຊາວເຜົ່າຜູ້ໄທຄອບຄົວໜຶ່ງຊຶ່ງພວກຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍໄດ້ພົບເພິ່ນແລ້ວໃນປີ 2004 ເມື່ອຫາກໍ່ຍ້າຍມາແຕ່ ກວິ່ງຍາຍ. ປະຈຸບັນ, ຄອບຄົວລຸງ ນຳ ມີປ່າຊາຂຽວກ້ວາງຍາວລິບລີ່ສາຍຕາ ແລະ ຝູງງົວນົມອ້ວນພີດີງາມພວມກົ້ມຫົວກິນຫຍ້າເທິງພູພຽງທີ່ຂຽວອຸ່ມທຸ່ມ.
ລຸງ ນຳ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ ໂມກເຈົາຕັ້ງແມ່ນເຂດດິນດີແທ້ໆ, ຖ້າຫາກໄດ້ປູກ, ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ເບິ່ງແຍງດູແລຢ່າງຖືກຕ້ອງຕາມຂັ້ນຕອນແມ່ນບໍ່ມີຕົ້ນໄມ້ຊະນິດໃດທີ່ຈະບໍ່ອອກໝາກ ອອກຜົນ”.
ຄຳເວົ້າຂອງລຸງ ນຳ ໄດ້ສ່ອງແສງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຖືກຕ້ອງສະພາບການເປັນ ຢູ່ຂອງປະຊາຊົນຢູ່ ໂມກເຈົາ ໃນປັດຈຸບັນ. ໃກ້ກັບເຮືອນລຸງ ນຳແມ່ນນິຄົມຂອງລຸງ ເລີມແທງເຈີນ, ຜູ້ທີ່ຖືກຂະໜານນາມວ່າເປັນ “ລາຊາງົວນົມ ໂມກເຈົາ”. ຄອບ ຄົວລຸງ ເຈີນເລີ່ມຕົ້ນຕັ້ງອາຊີບໃໝ່ກໍ່ຄ້າຍໆຄືກັນກັບລຸງນໍາ, ແຕ່ມາບັດນີ້ລາວໄດ້ມີຢູ່ໃນມືງົວແມ່ນົມທັງໝົດ 30 ໂຕ, ຜະລິດນຳ້ມົນໄດ້ 200 ໂຕນຕໍ່ປີ, ສ້າງລາຍຮັບກວ່າ 1,5 ຕື້ດົ່ງຊຶ່ງເປັນຕົວເລກທີ່ໜ້າຝັນຫາ ລວມທັງຜູ້ທີ່ດໍາລົງຊີວິດຢູ່ນະຄອນຫລວງຮ່າໂນຍ່ຄືພວກເຮົາອີກດ້ວຍ.
ຕອນບ່າຍຂອງວັນນັ້ນ, ໃນຂະນະຕາມລຸງເຈິນເອົານໍ້ານົມງົວໄປຂາຍທີ່ຈຸດຮັບຊື້ນົມບັງເອີນພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບກັບທ່ານ ເຈີ່ນກົງຈ້ຽນ, ຜູ້ອຳນວຍການໃຫຍ່ບໍລິສັດຫຸ້ນສ່ວນ ງົວແມ່ພັນ ໂມກເຈົາ ທີ່ກໍາລັງໄປກວດກາຄຸນນະພາບຂອງນຳ້ນົມ. ທ່ານ ຈ້ຽນ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ, ປະຈຸບັນບໍລິສັດມີ ງົວນົມແນວພັນຂອງອົສຕາລີ, ອາເມລາກາ ແລະ ໂຮນລັງກວ່າ 5.000 ໂຕທີ່ພວມຢູ່ໃນໄລຍະໃຫ້ຜົນເກັບກ່ຽວນົມ. ຕາມແຜນການຮອດປີ 2020, ບໍລິສັດຈະເຮັດໃຫ້ ໂມກເຈົາ ກາຍເປັນເຂດລ້ຽງງົວແມ່ນົມຂະໜາດໃຫຍ່ທີ່ສຸດຢູ່ອາຊີຕາເວັນອອກສ່ຽງໃຕ້. “ຢາກບັນລຸໄດ້ຕົວເລກຄາດໝາຍດັ່ງກ່າວ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງສ້າງໃຫ້ຜູ້ລ້ຽງງົວນົມຢູ່ ໂມກເຈົາ 100% ກາຍເປັນ “ລາຊາງົວນົມ” ຄືກັນກັບລຸງເຈີນ ນີ້ແລ”.
ໂມກເຈົາໃນປະຈຸບັນ ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນດິນແດນແຫ່ງຕົ້ນຊາ ແລະ ງົວແມ່ນົມເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງເປັນຈຸດລົງທຶນທີ່ຈັບໃຈຂອງນັກລົງທຶນພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດອີກດ້ວຍ. ຕົວຢ່າງບໍລິສັດແນວປູກ Takii ຫວຽດນາມ ຈຳກັດ, ນີ້ແມ່ນ ວິສາຫະກິດຕ່າງປະເທດທຳອິດ ລົງທຶນເຂົ້າ ໂມກເຈົາ.
ທ່ານ Nobuyuki Toyama, ຜູ້ອຳນວຍການຂອງບໍລິສັດໃຫ້ຮູ້ວ່າ ໂມກເຈົາ ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນເຂດທີ່ມີດິນຟ້າອາກາດທີ່ອຳນວຍເທົ່່ານັ້ນ, ຫາກຍັງມີນະໂຍບາຍດຶງດູດນັກລົງທຶນທີ່ສະດວກອີກດ້ວຍ, ສະນັ້ນ ລາວ ຈຶ່ງລົງທຶນສ້າງຕັ້ງບໍລິສັດຜະລິດສະເພາະແນວພັນປູກທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງຢູ່ ໂມກເຈົາ. ປະຈຸບັນ, ບໍລິສັດໄດ້ປະສົບຜົນສຳເລັດການຜະລິດແນວພັນປູກຊຸດທຳອິດ ແລະໄດ້ຂົນສົ່ງໄປໃຫ້ບໍລິສັດແມ່ຢູ່ ຍີ່ປຸ່ນ ເພື່ອສະໜອງໃຫ້ບັນດາປະເທດທີ່ມີພື້ນຖານກະສິກຳແຖວໜ້າໃນໂລກຄື:ອົສຕາລີ, ອາເມລິກາ, ສ. ລັດເຊຍ ແລະ ອື່ນໆ.
ດ້ວຍທ່າແຮງດ້ານຕ່າງໆ, ປີ 2014 ລັດຖະບານ ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ໂມກເຈົາສ້າງແຜນກໍານົດເປັນເຂດທ່ອງທ່ຽວແຫ່ງຊາດ. ຕາມແຜນດັ່ງກ່າວ ພາຍຫລັງເປີດການນໍາໃຊ້ແລ້ວ ເຂດທ່ອງທ່ຽວແຫ່ງຊາດໂມກເຈົາ ຈະກາຍເປັນແຫຼ່ງກຳລັງແຮງພັດທະນາການທ່ອງ ທ່ຽວຂອງແຂວງ ເລີນລາ ແລະ ບັນດາແຂວງຢູ່ເຂດພູດອຍ ພາກເໜືອ.
ບົດເພງແຫ່ງຄວາມອົງອາດກ້າຫານຂອງເຂດແມ່ນຳ້ລຳເຊ ໄຕບັກ:
ຫ່າງຈາກນີ້ 12 ປີ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຢາມ ດ່າຢາງ ຕາມກອງເຮືອຂົນສົ່ງເກືອ, ເຂົ້າສານ, ປາແຫ້ງ ແຕ່ເມືອງ ກວິ່ງຍາຍ (ເຊີນລາ) ຂຶ້ນໄປຫາເທດສະບານ ເມື່ອງໄລ ຂອງແຂວງ ດ້ຽນບຽນ. ໃນການເດີນທາງຄັ້ງນັ້ນ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກປະທັບໃຈຕໍ່ຄວາມສວຍສົດງົດງາມແບບປະຖົມປະຖານຂອງແມ່ນຳ ດ່າ.
ກັບມາຢາມ ກວິ່ງຍາຍ ໃນຄັ້ງນີ້, ພວກຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າ ພູມພາບຕ່າງກັບແຕ່ກ່ອນຫຼາຍແລ້ວ. ອ້າຍ ດຽວຈິງຫຽນ, ຮອງຫົວໜ້າຫ້ອງການວັດທະນະທຳເມືອງ ກວິ່ງຍາຍ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ອ້າຍມາ ເຊີນລາ ຄັ້ງນີ້ ຖ້າບໍ່ໄປຢາມອ່າງນຳ້ຢູ່ເຂື່ອນໄຟຟ້າເຊີນລາ ຈະຮູ້ສຶກເສຍດາຍໄດ໋”. ມື້ຕໍ່ມາ, ອ້າຍ ຫຽນ ພາພວກຂ້າພະເຈົ້າ ລົງທ່າເຮືອ ປາວຽນ ເພື່ອຂຶ້ນເຮືອອອກໄປຢາມ ອ່າງນຳ້ຢູ່ເຂື່ອນໄຟຟ້າເຊີນລາ.
ໜອງນຳ້ແຫ່ງນີ້ ອ້ອມຮອບໄປດ້ວຍບັນດາພູຫີນສູງ. ເບື້ອງຊ້າຍແມ່ນພູ ຜາເມືອງ, ຜາລ້ານ, ຜາດິນ. ເບື້ອງຂວາແມ່ນຈອມພູເຫລັກ, ພູລາວ ແລະ ຈອມພູ ຕ້າງແຂ ມີຄວາມສູງ2.020 ແມັດ.
ອ້າຍ ດຽວຈິງຫຽນ ເລົ່າສູ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າຟັງວ່າ ນັບຕັ້ງແຕ່ໂຮງງານເຂື່ອນໄຟຟ້ານໍ້າຕົກ ເຊີນລາເປີດນໍາໃຊ້ ຢ່າງເປັນທາງການເປັນຕົ້ນມາ, ບໍ່ມີຜູ້ໃດຄິດວ່າ ອ່າງນຳ້ຢູ່ເຂື່ອນໄຟຟ້າແຫ່ງນີ້ ຈະກາຍເປັນເຂດທ່ອງທ່ຽວທີ່ສວຍງາມຄືປະຈຸບັນ.
ອ່າງນໍ້າເຂື່ອນໄຟຟ້ານໍ້າຕົກເຊີນລາ ເປັນໜຶ່ງໃນ 5 ອ່າງນຳ້ທີ່ມະນຸດສ້າງຂຶ້ນມີຂະໜາດໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງເຂດ ໄຕບັກ. ສະເພາະອ່າງທີ່ນອນຢູ່ໃນເຂດເມືອງ ກວິ່ງຍາຍ ທີ່ມີຄວາມຍາວ30 ກິໂລແມັດ ກໍ່ມີເກາະດອນຫຼາຍຮ້ອຍໜ່ວຍປະຊາຊົນຕັ້ງຊື່ໃຫ້ຕາມຈິນຕະນາການຂອງເຂົາເຈົ້າເຊັ່ນ: ດອນຄັ້ນຄາກ,ດອນໄກ່,ດອນເທວະດາ, ດອນອິນຊີ ແລະອື່ນໆ.
ຕອນເຊົ້າພໍຕາເວັນພົ້ນຈອມພູຕັ້ງແກ, ຊາວເຜົ່າ ຜູ້ໄທ ທີ່ດໍາລົງຊີວິດຢູ່ແຄມອ່າງນຳ້ ກໍ່ເລີ່ມອອກຊອກຢູ່ຫາກິນ.
ພໍເມື່ອອັດສະດົງ, ຄ້ອຍຄໍ່າລົງມາທົ່ວໜ້ານໍ້າລະຍິບລະຍັບເຕັມໄປດ້ວຍແສງໄຟ.ຊາວເຜົ່າ ຜູ້ໄທ ຢູ່ເມືອງ ກວິ່ງຍາຍ ມີວິທີຫາປູຫາປາຢູ່ເທິງອ່າງນໍ້າສຸດທີ່ພິເສດ,ນັ້ນກໍ່ຄືກາງຄືນມາພວກເຂົາເຈົ້າກາງມອງທີ່ມີຄວາມກວ້າງປະມານ 30-50 ຕາລາງແມັດ ລົງອ່າງແລ້ວໄຕ້ໂຄມໄຟເພື່ອອອຍປາມາຕິດມອງ.
ນັກທ່ອງທ່ຽວຫຼາຍຄົນມາທີ່ນີ້ ມັກຈະເລືອກວິທີນອນຄ້າງຄືນເພື່ອຊອກຮູ້ກ່ຽວກັບອາຊີບຫາປາຕອນກາງຄືນຂອງຊາວເຜົ່າ ຜູ້ໄທ. ພິເສດ, ນັກທ່ອງທ່ຽວຍັງໄດ້ຍິນຊາວປະມົງເລົ່າສູ່ຟັງເລື່ອງລາວຕ່າງໆທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມລຶກລັບກ່ຽວກັບຍັກນຳ້ຂອງແມ່ນຳ້ ດ່າ ນັ້ນກໍ່ຄືປາເຄິງ(hemibagrus) ແລະ ປາຈຽນ (sturgeon), ຊໍ້າບໍໜໍາບາງຄົນໃຫ້ຮູ້ວ່າ ທີ່ນີ້ ມີປາຈຽນຫຼາຍໂຕ ມີນຳ້ໜັກຫຼາຍຮ້ອຍກິໂລກຣາມ, ສາມາດລົ້ມຮອດຄວາມບັກຕູ້. ຈິງຫລືບໍ່ແມ່ນບໍ່ໄດ້ພິສູດ, ແຕ່ມັນດຶງດູດໃຈ ແລະ ສ້າງຄວາມຢາກຮູ້ຢາກເຫັນຂຶ້ນມາໃຫ້ແກ່ນັກທ່ອງທ່ຽວ. ອ້າຍດຽວຈິ້ງຫຽນ ພາພວກຂ້າພະເຈົ້າມາຢາມຟາມລ້ຽງປາ ສາທື ຂອງລຸງ ເລື່ອງວັນງວາ. ຟາມລ້ຽງປາມີທັງໝົດ 16 ກະຊັງ, ລ້ຽງປາຫຼາຍຊະນິດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແຕ່ພິເສດ, ມີ 8 ກະຊັງສະເພາະໄວ້ລ້ຽງປາຈຽນເທົ່ານັ້ນ. ລຸງ ງວາ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ ຢູ່ທີ່ນີ້ ມີຫຼາຍຄອບຄົວລົງທຶນລ້ຽງປາຈຽນ, ສຳລັບຄອບຄົວ ລາວແຕ່ລະປີກໍ່ຂາຍອອກໄດ້ປະມານ 60 ໂຕນດ້ວຍລາຄາ600.000 ດົ່ງຕໍ່ກິໂລໜຶ່ງ.
ປະຈຸບັນ, ອາຊີບລ້ຽງປາຢູ່ບັນດາຕາແສງ ຈ່ຽງເອີນ, ຈ່ຽງບັ່ງ, ເມື່ອງຈຽນ ຂຶ້ນກັບເມືອງ ກວິ່ງຍາຍໄດ້ມີການ ພັດທະນາຢ່າງແຂງແຮງພໍສົມຄວນ.ສະເພາະຕາແສງ ຈ່ຽງບັ່ງ, ເນື້ອທີ່ລ້ຽງສິນໃນນຳ້ມີເຖິງ 72 ເຮັກຕາ, 155 ກະຊັງລ້ຽງປາ, 100 ກວ່າຄອບຄົວ.
ເມືອງ ກວິ່ງຍາຍ ແລະ ແຂວງ ເຊີນລາ ກຳລັງຂຸ້ຂ້ຽວປະຕິບັດແຜນນະໂຍບາຍພັດທະນາເສດຖະກິດ, ການທ່ອງທ່ຽວໃນ ບໍລິເວັນອ່າງນໍ້າໜ້າເຂື່ອນໄຟຟ້າເຊີນລາ. ທ່ານນາງ ດຽວທິເຢີນ, ຮອງປະທານຄະນະກຳມະການປົກຄອງ ເມືອງ ກວິ່ງຍາຍ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ ທາງເມືອງໄດ້ສົມທົບກັບເມືອງ ສິນໂຮ່ ຂອງແຂວງ ລາຍເຈົາ ແລະ ເມືອງ ເມື່ອງໄລ ຂອງແຂວງ ດ້ຽນບຽນ ເພື່ອດໍາເນີນການສໍາຫລວດ ແລະສ້າງໂຄງການສາຍທາງການທ່ອງທ່ຽວໃນອ່າງນໍ້າໜ້າເຂື່ອນໄຟຟ້າເຊີນລາ.
ຕາມແຜນໂຄງການດັ່ງກ່າວ, ສາຍການທ່ອງທ່ຽວຕາມອ່າງນຳ້ນີ້ ຈະມີຄວາມຍາວ 120 ກິໂລແມັດ ຊຶ່ງປະກອບດ້ວຍຈຸດຕ້ອນຮັບແຂກທໍາອິດຢູ່ທີ່ເມືອງ ກວິ່ງຍາຍ ແລະ ຈຸດໄປເຖິງສຸດທ້າຍແມ່ນເມືອງ ໄລ ຂອງ ແຂວງ ດ້ຽນບຽນ.ຕາມສາຍການທ່ອງທ່ຽວດັ່ງກ່າວ ນັກທ່ອງທ່ຽວຈະໄດ້ຮັບຊົມພູມພາບທີ່ສວຍສົດງົດງາມ, ຄວາມກວ້າງໃຫຍ່ໄພສານຂອງເຂດແມ່ນຳ້ລຳເຊ ແລະ ຊີວິດການເປັນຢູ່ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍສີສັນວັດທະນະທຳຂອງຊາວເຜົ່າ ຜູ້ໄທ, ເຄີມູ, ຢາວ, ລາຮາ, ຄາງ, ຊິງມູນ, ໝາງ ແລະອື່ນໆທີ່ຂຶ້ນກັບບັນດາໝູ່ບ້ານແຄມອ່າງແມ່ນຳ້.
ໃນຊຸມປີມໍ່ໆ ມານີ້, ພູພຽງ ໂມກເຈົາ ຖືກຂະໜານນາມວ່າ ປຽບເໝືອນ“ດ່າລາດຂອງເຂດ ໄຕບັກ”. ຍັງຈື່ໄດ້ວ່າ ຫ່າງຈາກນີ້ສິບກວ່າປີປະຊາຊົນເມືອງ ໂມກເຈົາ ມີຊີວິດການເປັນຢູ່ທີ່ຫຍຸ້ງຍາກທີ່ສຸດ. ປະຊາຊົນຢູ່ທີ່ນີ້ ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຊາວເຜົ່າຜູ້ໄທ, ຊີລາ, ລາຮາ ອົບພະຍົກມາຈາກເຂດກໍ່ສ້າງເຂື່ອນໄຟຟ້ານຳ້ຕົກ ເຊີນລາ, ອາດຈະເວົ້າໄດ້ວ່າພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຫຍັງໝົດກ່ຽວກັບການປູກຊາ ແລະ ລ້ຽງງົວນົມ.ເພາະສະນັ້ນ,ການດໍາລົງຊີວິດຢູ່ບ່ອນໃໝ່ຈຶ່ງປະສົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກນາໆປະການ. ຍິ່ງກວ່ານັ້ນ,ມີນັກວິທະຍາສາດບາງທ່ານເວລາໄປສໍາຫລວດພື້ນທີ່ຕົວຈິງໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ“ຢູ່ໂມກເຈົາມີຕົ້ນຊາໃຫ້ຟືນ, ມີງົວໃຫ້ກະດູກ” ຊຶ່ງຢາກບົ່ງບອກໃຫ້ຮູ້ວ່າປະຊາຊົນປູກຊາແຕ່ໄດ້ແຕ່ຟືນດັງໄຟ, ລ້ຽງງົວງົວຈ່ອຍຜອມເຫລືອແຕ່ກະດູກ!!!
ຕໍ່ສະພາບການດັ່ງກ່າວ, ອຳນາດການປົກຄອງ ແລະ ປະຊາຊົນເມືອງ ໂມກເຈົາ ບໍ່ໄດ້ທໍ້ຖອຍໃຈ, ໄດ້ຈັດຕັ້ງບັນດາຊຸດຮຽນຖ່າຍທອດເຕັກນິກ, ວິທີການປູກຊາ, ລ້ຽງງົວນົມ ແລະ ສະໜອງທຶນໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນໃນແຕ່ລະບ້ານ. ພາຍຫຼັງສູ້ຊົນແລະ ອົດທົນພະຍາຍາມມາເປັນເວລາຫຼາຍປີ, ມາເຖິງ ປະຈຸບັນນີ້, ຫຼາຍໆເຄື່ອງໝາຍການຄ້າທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງ ໂມກເຈົາເຊັ່ນ:ຊາຊານຕວຽດ, ຊາໂອລອງ ໂມກເຈົາ, ນຳ້ນົມ ໂມກເຈົາ ໄດ້ວາງຂາຍຢູ່ຮ້ານຊັບພະສິນຄ້າໃຫຍ່ຫຼາຍແຫ່ງໃນທົ່ວປະເທດ.
 ກຳມະກອນຂອງບໍລິສັດຜະລິດຊາເກີ່ດໍ ກຳລັງເກັບຊາໃນນິຄົມ ພາບ: ທົງທ້ຽນ  ກຳມະກອນຂອງບໍລິສັດຜະລິດຊາ ເກີ່ດໍ ກຳລັງຈັດແບ່ງ ປະເພດ ຊາ ກ່ອນຈະເອົາໄປປູງແຕ່ງ. ພາບ: ທົງທ້ຽນ |
| ເມືອງ ໂມກເຈົາ ມີເນື້ອທີ່ປູກຊາທັງໝົດ 1.822 ເຮັກຕາ, ກວມເອົາ5 ຕາແສງ, ມີ 10 ບໍລິສັດ ແລະ ວິສາຫະກິດ ຈີນ, ໃຕ້ຫວັນ ມາລົງທຶນຜະລິດ, ຄ້າຂາຍຜະລິດຕະພັນຊາ. |
ລຸງ ນຳ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ ໂມກເຈົາຕັ້ງແມ່ນເຂດດິນດີແທ້ໆ, ຖ້າຫາກໄດ້ປູກ, ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ເບິ່ງແຍງດູແລຢ່າງຖືກຕ້ອງຕາມຂັ້ນຕອນແມ່ນບໍ່ມີຕົ້ນໄມ້ຊະນິດໃດທີ່ຈະບໍ່ອອກໝາກ ອອກຜົນ”.
ຄຳເວົ້າຂອງລຸງ ນຳ ໄດ້ສ່ອງແສງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຖືກຕ້ອງສະພາບການເປັນ ຢູ່ຂອງປະຊາຊົນຢູ່ ໂມກເຈົາ ໃນປັດຈຸບັນ. ໃກ້ກັບເຮືອນລຸງ ນຳແມ່ນນິຄົມຂອງລຸງ ເລີມແທງເຈີນ, ຜູ້ທີ່ຖືກຂະໜານນາມວ່າເປັນ “ລາຊາງົວນົມ ໂມກເຈົາ”. ຄອບ ຄົວລຸງ ເຈີນເລີ່ມຕົ້ນຕັ້ງອາຊີບໃໝ່ກໍ່ຄ້າຍໆຄືກັນກັບລຸງນໍາ, ແຕ່ມາບັດນີ້ລາວໄດ້ມີຢູ່ໃນມືງົວແມ່ນົມທັງໝົດ 30 ໂຕ, ຜະລິດນຳ້ມົນໄດ້ 200 ໂຕນຕໍ່ປີ, ສ້າງລາຍຮັບກວ່າ 1,5 ຕື້ດົ່ງຊຶ່ງເປັນຕົວເລກທີ່ໜ້າຝັນຫາ ລວມທັງຜູ້ທີ່ດໍາລົງຊີວິດຢູ່ນະຄອນຫລວງຮ່າໂນຍ່ຄືພວກເຮົາອີກດ້ວຍ.
 ເມືອງ ໂມກເຈົາມີງົວແມ່ນົມ 5.000 ໂຕ ແລະ ຄາດວ່າຕາມແຜນທີ່ວາງອອກ, ຮອດປີ 2020, ໂມກເຈົາ ຈະກາຍເປັນເຂດລ້ຽງງົວແມ່ນົມຂະໜາດໃຫຍ່ທີ່ສຸດ ຢູ່ອາຊີຕາເວັນອອກສ່ຽງ ໃຕ້. ພາບ: ຫວຽດເກື່ອງ  ຕ່ອງໂສ້ບີບນຳ້ນົມທີ່ທັນສະໄໝ ຂອງໂຮງງານຜະລິດນຳ້ນົມໂມກເຈົາ. ພາບ: ຈິ້ງໂປ້  ໂຮງງານຫຸ້ມຫໍ່ຜະລິດຕະພັນນຳ້ນົມຂອງບໍລິສັດຫຸ້ນສ່ວນງົວແມ່ນົມພັນ ໂມກເຈົາ. ພາບ: ຈິ້ງໂປ້ |
ຕອນບ່າຍຂອງວັນນັ້ນ, ໃນຂະນະຕາມລຸງເຈິນເອົານໍ້ານົມງົວໄປຂາຍທີ່ຈຸດຮັບຊື້ນົມບັງເອີນພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບກັບທ່ານ ເຈີ່ນກົງຈ້ຽນ, ຜູ້ອຳນວຍການໃຫຍ່ບໍລິສັດຫຸ້ນສ່ວນ ງົວແມ່ພັນ ໂມກເຈົາ ທີ່ກໍາລັງໄປກວດກາຄຸນນະພາບຂອງນຳ້ນົມ. ທ່ານ ຈ້ຽນ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ, ປະຈຸບັນບໍລິສັດມີ ງົວນົມແນວພັນຂອງອົສຕາລີ, ອາເມລາກາ ແລະ ໂຮນລັງກວ່າ 5.000 ໂຕທີ່ພວມຢູ່ໃນໄລຍະໃຫ້ຜົນເກັບກ່ຽວນົມ. ຕາມແຜນການຮອດປີ 2020, ບໍລິສັດຈະເຮັດໃຫ້ ໂມກເຈົາ ກາຍເປັນເຂດລ້ຽງງົວແມ່ນົມຂະໜາດໃຫຍ່ທີ່ສຸດຢູ່ອາຊີຕາເວັນອອກສ່ຽງໃຕ້. “ຢາກບັນລຸໄດ້ຕົວເລກຄາດໝາຍດັ່ງກ່າວ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງສ້າງໃຫ້ຜູ້ລ້ຽງງົວນົມຢູ່ ໂມກເຈົາ 100% ກາຍເປັນ “ລາຊາງົວນົມ” ຄືກັນກັບລຸງເຈີນ ນີ້ແລ”.
ໂມກເຈົາໃນປະຈຸບັນ ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນດິນແດນແຫ່ງຕົ້ນຊາ ແລະ ງົວແມ່ນົມເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງເປັນຈຸດລົງທຶນທີ່ຈັບໃຈຂອງນັກລົງທຶນພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດອີກດ້ວຍ. ຕົວຢ່າງບໍລິສັດແນວປູກ Takii ຫວຽດນາມ ຈຳກັດ, ນີ້ແມ່ນ ວິສາຫະກິດຕ່າງປະເທດທຳອິດ ລົງທຶນເຂົ້າ ໂມກເຈົາ.
ທ່ານ Nobuyuki Toyama, ຜູ້ອຳນວຍການຂອງບໍລິສັດໃຫ້ຮູ້ວ່າ ໂມກເຈົາ ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນເຂດທີ່ມີດິນຟ້າອາກາດທີ່ອຳນວຍເທົ່່ານັ້ນ, ຫາກຍັງມີນະໂຍບາຍດຶງດູດນັກລົງທຶນທີ່ສະດວກອີກດ້ວຍ, ສະນັ້ນ ລາວ ຈຶ່ງລົງທຶນສ້າງຕັ້ງບໍລິສັດຜະລິດສະເພາະແນວພັນປູກທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງຢູ່ ໂມກເຈົາ. ປະຈຸບັນ, ບໍລິສັດໄດ້ປະສົບຜົນສຳເລັດການຜະລິດແນວພັນປູກຊຸດທຳອິດ ແລະໄດ້ຂົນສົ່ງໄປໃຫ້ບໍລິສັດແມ່ຢູ່ ຍີ່ປຸ່ນ ເພື່ອສະໜອງໃຫ້ບັນດາປະເທດທີ່ມີພື້ນຖານກະສິກຳແຖວໜ້າໃນໂລກຄື:ອົສຕາລີ, ອາເມລິກາ, ສ. ລັດເຊຍ ແລະ ອື່ນໆ.
|
“ເຊີນລາ ເອົາໃຈໃສ່ໃນການພັດທະນາບັນດາຜະລິດຕະພັນກະສິກຳຄື: ຕົ້ນຊາ, ງົວນົມ, ໝາກໝັ້ນ (ໂມກເຈົາ ແລະ ເວີນໂຮ່), ໝາກມ່ວງ, ໝາກກວ້ຍ (ອຽນເຈົາ), ຊາ ຕ່າຊົ່ວ (ບັກອຽນ). ໃນຕໍ່ໜ້າແຂວງມີນະໂຍບາຍບຸລິມະສິດແຫ່ງຊັບພະຍາກອນເພື່ອພັດທະນາເຕັກໂນໂລຊີຄຸ້ມຄອງຮັກສາຜະລິດຕະພັນກະສິກຳຫລັງເກັບກ່ຽວ ແລະ ໂຄສະນາຢ່າງກວ້າງຂວາງຜະລິດຕະພັນ ດັ່ງກ່າວຢູ່ຕະຫຼາດພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ”. |
 ສວນກ້າເບ້ຍແນວພັນໝາກເລັ່ນ ຂອງບໍລິສັດ Takii ຫວຽດນາມ ຈຳກັດ ຢູ່ຕາແສງ ດົງຊາງ, ເມືອງ ໂມກເຈົາ. ພາບ: ທົງທ້ຽນ   ໂມກເຈົາ ເປັນແຜ່ນດິນທີ່ເໝາະສົມເພື່ອປູກໝາກ ສະຕໍເບີຣີ ແລະ ດອກລີລີ. ພາບ: ທົງທ້ຽນ  ໂມກເຈົາ ມີສະຖານທີ່ທ່ອງທ່ຽວຫຼາຍແຫ່ງທີ່ຈັບໃຈໂດຍມີຮ່ອມພູດອກໝາກໝັ້ນຄື: ຕາແສງ ເວີນໂຮ່, ຕາແສງ ຫຼອງຫຼວງ (ເມືອງ ເວີນໂຮ່), ເທດສະບານ ນົງເຈື່ອງ, ຕາແສງ ເຕິນເລີບ, ຕາແສງ ດົງຊາງ, ຕາແສງ ເມື່ອງຊາງ (ເມືອງ ໂມກເຈົາ). ພາບ: ທົງທ້ຽນ  ທົ່ງຜັກກາດຂາວຂອງຊົນເຜົ່າ ມົ້ງ ປູກ ເພື່ອສະກັດເອົານຳ້ມັນເທິງພູພຽງ ໂມກເຈົາ. ພາບ: ຫວຽດເກື່ອງ  ຊາວເຜົ່າ ມົ້ງ ຢູ່ຕາແສງ ຫຼອງຫຼວງ ໃນລະດູເກັບໝາກໝັ້ນ. ພາບ: ຫວຽດເກື່ອງ |
ດ້ວຍທ່າແຮງດ້ານຕ່າງໆ, ປີ 2014 ລັດຖະບານ ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ໂມກເຈົາສ້າງແຜນກໍານົດເປັນເຂດທ່ອງທ່ຽວແຫ່ງຊາດ. ຕາມແຜນດັ່ງກ່າວ ພາຍຫລັງເປີດການນໍາໃຊ້ແລ້ວ ເຂດທ່ອງທ່ຽວແຫ່ງຊາດໂມກເຈົາ ຈະກາຍເປັນແຫຼ່ງກຳລັງແຮງພັດທະນາການທ່ອງ ທ່ຽວຂອງແຂວງ ເລີນລາ ແລະ ບັນດາແຂວງຢູ່ເຂດພູດອຍ ພາກເໜືອ.
ບົດເພງແຫ່ງຄວາມອົງອາດກ້າຫານຂອງເຂດແມ່ນຳ້ລຳເຊ ໄຕບັກ:
ຫ່າງຈາກນີ້ 12 ປີ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຢາມ ດ່າຢາງ ຕາມກອງເຮືອຂົນສົ່ງເກືອ, ເຂົ້າສານ, ປາແຫ້ງ ແຕ່ເມືອງ ກວິ່ງຍາຍ (ເຊີນລາ) ຂຶ້ນໄປຫາເທດສະບານ ເມື່ອງໄລ ຂອງແຂວງ ດ້ຽນບຽນ. ໃນການເດີນທາງຄັ້ງນັ້ນ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກປະທັບໃຈຕໍ່ຄວາມສວຍສົດງົດງາມແບບປະຖົມປະຖານຂອງແມ່ນຳ ດ່າ.
ກັບມາຢາມ ກວິ່ງຍາຍ ໃນຄັ້ງນີ້, ພວກຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າ ພູມພາບຕ່າງກັບແຕ່ກ່ອນຫຼາຍແລ້ວ. ອ້າຍ ດຽວຈິງຫຽນ, ຮອງຫົວໜ້າຫ້ອງການວັດທະນະທຳເມືອງ ກວິ່ງຍາຍ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ອ້າຍມາ ເຊີນລາ ຄັ້ງນີ້ ຖ້າບໍ່ໄປຢາມອ່າງນຳ້ຢູ່ເຂື່ອນໄຟຟ້າເຊີນລາ ຈະຮູ້ສຶກເສຍດາຍໄດ໋”. ມື້ຕໍ່ມາ, ອ້າຍ ຫຽນ ພາພວກຂ້າພະເຈົ້າ ລົງທ່າເຮືອ ປາວຽນ ເພື່ອຂຶ້ນເຮືອອອກໄປຢາມ ອ່າງນຳ້ຢູ່ເຂື່ອນໄຟຟ້າເຊີນລາ.
ໜອງນຳ້ແຫ່ງນີ້ ອ້ອມຮອບໄປດ້ວຍບັນດາພູຫີນສູງ. ເບື້ອງຊ້າຍແມ່ນພູ ຜາເມືອງ, ຜາລ້ານ, ຜາດິນ. ເບື້ອງຂວາແມ່ນຈອມພູເຫລັກ, ພູລາວ ແລະ ຈອມພູ ຕ້າງແຂ ມີຄວາມສູງ2.020 ແມັດ.
ອ້າຍ ດຽວຈິງຫຽນ ເລົ່າສູ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າຟັງວ່າ ນັບຕັ້ງແຕ່ໂຮງງານເຂື່ອນໄຟຟ້ານໍ້າຕົກ ເຊີນລາເປີດນໍາໃຊ້ ຢ່າງເປັນທາງການເປັນຕົ້ນມາ, ບໍ່ມີຜູ້ໃດຄິດວ່າ ອ່າງນຳ້ຢູ່ເຂື່ອນໄຟຟ້າແຫ່ງນີ້ ຈະກາຍເປັນເຂດທ່ອງທ່ຽວທີ່ສວຍງາມຄືປະຈຸບັນ.
 ໜອງນຳ້ຢູ່ເຂື່ອນໄຟຟ້າເຊີນລາ ມີລວງຍາວ 175 ກິໂລແມັດ ລວມເນື້ອທີ່ທັງຫມົດ 224 ກິໂລຕາລາງແມັດ, ໃນບໍລິເວນ ເນື້ອທີ່ຂອງ 3 ແຂວງຄື: ເຊີນລາ, ດຽນບຽນ ແລະ ລາຍເຈົາ. ພາບ: ເລຮົ່ງຮ່າ  ທ່ານນາງ ຫວູທິແຫ້ງເລີ້ຍ (ນຸ່ງເສື້ອລາຍດອກ), ປະທານ ສະຫະ ກອນ ແຫ້ງເລີ້ຍ ພ້ອມກັບສະມາຊິກຂອງສະຫະກອນ ກຳລັງຈັບປາທີ່ລ້ຽງໃນໜອງນຳ້ເຂື່ອນໄຟຟ້າເຊີນລາ ຂຶ້ນກັບຕາແສງຈ່ຽງບັ່ງ. ພາບ: ຫວຽດເກື່ອງ  ຂະຫນາດປາທີ່ລ້ຽງໃນໜອງນຳ້ຢູ່ເຂື່ອນໄຟຟ້າເຊີນລາ. ພາບ: ຫວຽດເກື່ອງ  ຄອບຄົວລຸງ ຕ່ອງວັນຫວາ (ຊົນເຜົ່າຜູ້ໄທ) ພັດທະນາຕົວແບບການລ້ຽງເປັດນຳ້ ໃນໜອງນຳ້ເຂື່ອນໄຟຟ້າເຊີນລາ ເປັນຈຳນວນຫຼາຍພັນໂຕ. ພາບ: ຫວຽດເກື່ອງ  ງານບຸນຊ່ວງເຮືອມູນເຊື້ອຂອງຊົນເຜົ່າ ຜູ້ໄທ ທີ່ເມືອງ ກວິ່ງຍາຍ. ພາບ: ດຽວຈິງເຕີຍ |
| ອ່າງນໍ້າເທິງເຂື່ອນໄຟຟ້ານໍ້າຕົກເຊີນລາ ນອຢູ່ໃນບໍລິເວັນຂອງ 3 ແຂວງຄື: ເຊີນລາ, ດ້ຽນບຽນ ແລະ ລາຍເຈົາ. ເນື້ອທີ່ 224 ກິໂລຕາລາງແມັດ, ຍາວ 175 ກິໂລແມັດ, ບ່ອນກວ້າງທີ່ສຸດ ແມ່ນ 1,7 ກິໂລແມັດ, ສາມາດບັນຈຸນຳ້ໄດ້ 9,26 ຕື້ ແມັດກ້ອນ. |
ຕອນເຊົ້າພໍຕາເວັນພົ້ນຈອມພູຕັ້ງແກ, ຊາວເຜົ່າ ຜູ້ໄທ ທີ່ດໍາລົງຊີວິດຢູ່ແຄມອ່າງນຳ້ ກໍ່ເລີ່ມອອກຊອກຢູ່ຫາກິນ.
ພໍເມື່ອອັດສະດົງ, ຄ້ອຍຄໍ່າລົງມາທົ່ວໜ້ານໍ້າລະຍິບລະຍັບເຕັມໄປດ້ວຍແສງໄຟ.ຊາວເຜົ່າ ຜູ້ໄທ ຢູ່ເມືອງ ກວິ່ງຍາຍ ມີວິທີຫາປູຫາປາຢູ່ເທິງອ່າງນໍ້າສຸດທີ່ພິເສດ,ນັ້ນກໍ່ຄືກາງຄືນມາພວກເຂົາເຈົ້າກາງມອງທີ່ມີຄວາມກວ້າງປະມານ 30-50 ຕາລາງແມັດ ລົງອ່າງແລ້ວໄຕ້ໂຄມໄຟເພື່ອອອຍປາມາຕິດມອງ.
ນັກທ່ອງທ່ຽວຫຼາຍຄົນມາທີ່ນີ້ ມັກຈະເລືອກວິທີນອນຄ້າງຄືນເພື່ອຊອກຮູ້ກ່ຽວກັບອາຊີບຫາປາຕອນກາງຄືນຂອງຊາວເຜົ່າ ຜູ້ໄທ. ພິເສດ, ນັກທ່ອງທ່ຽວຍັງໄດ້ຍິນຊາວປະມົງເລົ່າສູ່ຟັງເລື່ອງລາວຕ່າງໆທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມລຶກລັບກ່ຽວກັບຍັກນຳ້ຂອງແມ່ນຳ້ ດ່າ ນັ້ນກໍ່ຄືປາເຄິງ(hemibagrus) ແລະ ປາຈຽນ (sturgeon), ຊໍ້າບໍໜໍາບາງຄົນໃຫ້ຮູ້ວ່າ ທີ່ນີ້ ມີປາຈຽນຫຼາຍໂຕ ມີນຳ້ໜັກຫຼາຍຮ້ອຍກິໂລກຣາມ, ສາມາດລົ້ມຮອດຄວາມບັກຕູ້. ຈິງຫລືບໍ່ແມ່ນບໍ່ໄດ້ພິສູດ, ແຕ່ມັນດຶງດູດໃຈ ແລະ ສ້າງຄວາມຢາກຮູ້ຢາກເຫັນຂຶ້ນມາໃຫ້ແກ່ນັກທ່ອງທ່ຽວ. ອ້າຍດຽວຈິ້ງຫຽນ ພາພວກຂ້າພະເຈົ້າມາຢາມຟາມລ້ຽງປາ ສາທື ຂອງລຸງ ເລື່ອງວັນງວາ. ຟາມລ້ຽງປາມີທັງໝົດ 16 ກະຊັງ, ລ້ຽງປາຫຼາຍຊະນິດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແຕ່ພິເສດ, ມີ 8 ກະຊັງສະເພາະໄວ້ລ້ຽງປາຈຽນເທົ່ານັ້ນ. ລຸງ ງວາ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ ຢູ່ທີ່ນີ້ ມີຫຼາຍຄອບຄົວລົງທຶນລ້ຽງປາຈຽນ, ສຳລັບຄອບຄົວ ລາວແຕ່ລະປີກໍ່ຂາຍອອກໄດ້ປະມານ 60 ໂຕນດ້ວຍລາຄາ600.000 ດົ່ງຕໍ່ກິໂລໜຶ່ງ.
ປະຈຸບັນ, ອາຊີບລ້ຽງປາຢູ່ບັນດາຕາແສງ ຈ່ຽງເອີນ, ຈ່ຽງບັ່ງ, ເມື່ອງຈຽນ ຂຶ້ນກັບເມືອງ ກວິ່ງຍາຍໄດ້ມີການ ພັດທະນາຢ່າງແຂງແຮງພໍສົມຄວນ.ສະເພາະຕາແສງ ຈ່ຽງບັ່ງ, ເນື້ອທີ່ລ້ຽງສິນໃນນຳ້ມີເຖິງ 72 ເຮັກຕາ, 155 ກະຊັງລ້ຽງປາ, 100 ກວ່າຄອບຄົວ.
ເມືອງ ກວິ່ງຍາຍ ແລະ ແຂວງ ເຊີນລາ ກຳລັງຂຸ້ຂ້ຽວປະຕິບັດແຜນນະໂຍບາຍພັດທະນາເສດຖະກິດ, ການທ່ອງທ່ຽວໃນ ບໍລິເວັນອ່າງນໍ້າໜ້າເຂື່ອນໄຟຟ້າເຊີນລາ. ທ່ານນາງ ດຽວທິເຢີນ, ຮອງປະທານຄະນະກຳມະການປົກຄອງ ເມືອງ ກວິ່ງຍາຍ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ ທາງເມືອງໄດ້ສົມທົບກັບເມືອງ ສິນໂຮ່ ຂອງແຂວງ ລາຍເຈົາ ແລະ ເມືອງ ເມື່ອງໄລ ຂອງແຂວງ ດ້ຽນບຽນ ເພື່ອດໍາເນີນການສໍາຫລວດ ແລະສ້າງໂຄງການສາຍທາງການທ່ອງທ່ຽວໃນອ່າງນໍ້າໜ້າເຂື່ອນໄຟຟ້າເຊີນລາ.
ຕາມແຜນໂຄງການດັ່ງກ່າວ, ສາຍການທ່ອງທ່ຽວຕາມອ່າງນຳ້ນີ້ ຈະມີຄວາມຍາວ 120 ກິໂລແມັດ ຊຶ່ງປະກອບດ້ວຍຈຸດຕ້ອນຮັບແຂກທໍາອິດຢູ່ທີ່ເມືອງ ກວິ່ງຍາຍ ແລະ ຈຸດໄປເຖິງສຸດທ້າຍແມ່ນເມືອງ ໄລ ຂອງ ແຂວງ ດ້ຽນບຽນ.ຕາມສາຍການທ່ອງທ່ຽວດັ່ງກ່າວ ນັກທ່ອງທ່ຽວຈະໄດ້ຮັບຊົມພູມພາບທີ່ສວຍສົດງົດງາມ, ຄວາມກວ້າງໃຫຍ່ໄພສານຂອງເຂດແມ່ນຳ້ລຳເຊ ແລະ ຊີວິດການເປັນຢູ່ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍສີສັນວັດທະນະທຳຂອງຊາວເຜົ່າ ຜູ້ໄທ, ເຄີມູ, ຢາວ, ລາຮາ, ຄາງ, ຊິງມູນ, ໝາງ ແລະອື່ນໆທີ່ຂຶ້ນກັບບັນດາໝູ່ບ້ານແຄມອ່າງແມ່ນຳ້.
ບົດ: ທົງທ້ຽນ - ພາບ: ຫວຽດເກື່ອງ, ທົງທ້ຽນ, ຈິ້ງໂປ້, ດຽວຈິງເຕີຍ, ເລຮົ່ງຮ່າ.
