ມື້ລາງສິລະປິນຖ່າຍຮູບ  ຫວໍອານແຄ໋ງ ກັບ 60 ກວ່າປີ ທີ່ຖື ກ້ອງຖ່າຍຮູບ ໄດ້ບັນທຶກຮູບຖ່າຍນັບຫຼາຍສິບພັນແຜ່ນ ຈາກຫຼາຍເຂດ ພາກ ຂອງ ປະເທດ, ໃນນັ້ນມີຮູບຖ່າຍ ກວ່າ ພັນແຜ່ນ ທີ່ໄດ້ບັນທຶກ ໃນ ຊ່ວງເວລາເຮັດໜ້າທີ່ເປັນ ນັກຂ່າວ ສະໜາມຮົບ ໃນສະໄໝ ສົງຄາມ ຕໍ່ສູ້ກູ້ຊາດ ຕ້ານຈັກກະພັດ ອາເມລິກາ.

 

ເມື່ອກ່າວເຖິງມື້ລາງສິລະປິນຖ່າຍຮູບ ຫວໍອານແຄ໋ງ, ຄົນໃນວົງການ ດຽວກັນ ມັກເວົ້າວ່າ ບ້ານເກີດເມືອງນອນ ກ່າເມົາ-ບາກລຽວ ເວົ້າສະເພາະ ແລະ ປະຊາຊົນ ເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນໍ້າຂອງ ເວົ້າລວມ ມີຄວາມ​ພາກ​ພູມ​ໃຈ​ທີ່​ສຸດ. ເພິ່ນເປັນຜູ້ອາວຸໂສ ປະກອບສ່ວນ ອັນລໍ້າຄ່າຫຼາຍ​ຢ່າງ​ ເຂົ້າ​ໃນສິລະປະ​ການ​ຖ່າຍຮູບ ​ຂອງ ພາກ​ພື້ນ ​ແລະ ຫວຽດນາມ.

 

 ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ເມື່ອເບິ່ງຊຸດຮູບຖ່າຍທີ່ໄດ້ຮັບລາງວັນ ໂຮ່ຈີມິນ ປີ 2022 - ຜູ້ຊົມຈະຖືກດູດດຶງ ອາລົມຈິດ ຜ່ານຄວາມທຸກ-ສຸກ ຫຼາຍຢ່າງ. ຈາກ ຄວາມເຈັບປວດ, ໂສກເສົ້າ, ນິຍົມຊົມຊອບ, ນິຍົມນັບຖື ແລ້ວ ເຖິງ ຄວາມເອກອ້າງ ທະນົງໃຈ ຕໍ່ແມ່ຍິງ ຫວຽດນາມ, ປະຊາຊົນ ຫວຽດນາມ. “ເຂົາເຈົ້າສົມກັບ 8 ຕົວຄຳຄື: “ແອງຮຸ່ງ-ເບິດຄວັກ-ຈຸງ ເຮົ້າ-ດ໊າມດາງ” (ວິລະຊົນ-ບໍ່ຍອມຈຳນົນ-ສັດຊື່ບໍລິສຸດ-ເກັ່ງວຽກ ບ້ານ ການເຮືອນ) ທີ່ລຸງ ໂຮ່ ໄດ້ມອບໃຫ້ ໃນຄຳແນະນຳ ຊຸດຮູບຖ່າຍ ຂອງ ມື້ລາງ ສິລະປິນຖ່າຍຮູບ ຫວໍອານແຄ໋ງ. 

ຮອງຫົວໜ້າໜ່ວຍປືນໃຫຍ່ຍິງ ກ໋າຍເນືອກ - ຮີ່ວນທິຢຸງ ພ້ອມກັບເພື່ອນຮ່ວມຮົບ ບົນເສັ້ນທາງເຄື່ອນທັບ ອອກສູ່ສະໜາມຮົບ, ເດືອນ ມີນາ 1973. ພາບ: ມື້ລາງສິລະປິນຖ່າຍຮູບ  ຫວໍອານແຄ໋ງ

ໂດຍກຳເນີດໃນຄອບຄົວ ທີ່ມີມູນເຊື້ອ ທີ່ເປັນນັກຖ່າຍຮູບ, ແຕ່ເວລາ ຍັງນ້ອຍ, ທ່ານນາງ ກິມເກືອງ ໄດ້ “ມີຄວາມຫຼົງໄຫຼ” ກັບກ້ອງຖ່າຍຮູບ ແລະ ມັກບັນທຶກໄວ້ຈຸດເວລາ ທີ່ສວຍງາມ ຂອງຊີວິດ. ເພາສະນັ້ນ, ພາຍຫຼັງຮຽນຈົບ, ທ່ານນາງ ຈຶ່ງໄດ້ ສະໝັກເຂົ້າເຮັດວຽກ ຢູ່ ວາລະ ສານ ຂ່າວພາບ ເດິດໝຸ໊ຍ ເພື່ອຈະໄດ້ທຸ່ມກາຍທຸ່ມໃຈ ແລະ ໄດ້ໃຊ້ຊີ ວິດ ກັບຄວາມຫຼົງໄຫຼ ຂອງຕົນເອງ. 

 

ໃນປີ 2012, ທ່ານນາງ ໄດ້ຮັບລາງວັນ ທໍາອິດກັບຮູບຖ່າຍ “ທ່ຽວຊົມ ທິວທັດ ຍາມລະດູບານໃໝ່”. ທ່ານນາງ ໄຂຄວາມໃນໃຈອອກມາວ່າ: “ເມື່ອໄດ້ຍິນວ່າ ໄດ້ຮັບລາງວັນ, ຂ້າພະເຈົ້າ ຮູ້ສຶກມີຄວາມສຸກທ່ີສຸດ, ຄວາມຮູ້ສຶກ ທີ່ຍາກຈະພັນລະນາໄດ້. ແຕ່ບາງທີ ຄົນທີ່ມີຄວາມສຸກ ທີ່ສຸດ ບໍ່ແມ່ນຂ້າພະເຈົ້າ ແຕ່ແມ່ນພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ເພາະວ່າ ຈາກນີ້ ໄປ ພໍ່ໄດ້ມີຜູ້ສືບທອດ”.

 

ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ, ບໍ່ວ່າການເດີນທາງປະດິດແຕ່ງ ຢູ່ພື້ນທີ່ ຕົວຈິງໃດ, ຈາກ ພາກໃຕ້ ສູ່ພາກເໜືອ ລ້ວນແຕ່ ມີການປະກອບໜ້າ ຂອງ ກິມເກືອງ ແລະ ການປະກວດຮູບຖ່າຍ ລະດັບຂັ້ນແຂວງ, ພາກພື້ນ, ປະເທດ, ສາກົນ ຕ່າງກໍມີຮູບຖ່າຍຂອງ ກິມເກືອງ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວສະແດງ ໃຫ້ເຫັນ ຄຳ ເວົ້າ ຂອງ ທ່ານນາງທີ່ວ່າ: “ສິລະປະ ບໍ່ມີໄວ ຫຼື ຊ້າ, ເຂັ້ມແຂງ ຫຼື ອ່ອນແອ, ໜຸ່ມ ຫຼື ເຖົ້າ. ສິລະປະ ຕ້ອງການຄວາມຫຼົງໄຫຼ ຢ່າງແນ່ຊັດ ແລະ ການອຸທິດຕົນຈົນສຸດຊີວິດ”.

 

ໄດ້ພໍ່ເຖົ້າ-ຫວໍອານແຄ໋ງ ຖ່າຍທອດຄວາມຮັກ ຕໍ່ສິລະປະ ການຖ່າຍ ຮູບ, ແນະນຳຢ່າງລະອຽດ ແລະ ແບ່ງປັນບົດຮຽນ ທີ່ີມີຄ່າ ຫຼາຍຢ່າງ, ເພາະສະນັ້ນ ສິລະປິນຖ່າຍຮູບ ດັ້ງແອງໂຣ (ສາມີ ຂອງ ສິລະປິນຖ່າຍຮູບ ກິມເກືອງ) ໄດ້​ໃຊ້​ເວລາ​ບໍ່ດົນ​ ກໍ່ບັນລຸ​ຜົນສຳ​ເລັດ​ໃນ​ອາຊີບ. ຈາກວາ ລະ ສານຂ່າວພາບ ເດິນໝຸ໊ຍ (ປີ 1982), ໜັງສືພິມ ມິງຫາຍ (ປີ 1983), ໜັງສືພິມ ບາກລຽວ (ປີ 1987), ນັກຂ່າວຄົນນັ້ນ ຍັງຄົງ ໄປທຸກຫົນແຫ່ງ ເພື່ອ ບັນທຶກໄວ້ຊ່ວງເວລາຂອງຊີວິດ.

ທ່ານມີຄວາມເຊື່ອວ່າ: “ນັກຂ່າວ ຫຼື ນັກສິລະປິນ ແຕ່ລະຄົນ ຢາກປະ ສົບຄວາມສໍາເລັດ ຕ້ອງມີແບບລີລາສະເພາະຂອງຕົນ. ເວົ້າອີກແບບ ໜຶ່ງແມ່ນ “ຄຸນລັກສະນະ”. ຄຸນລັກສະນະ ຈາກພາຍໃນແຕ່ລະຄົນ ພາໄປເຖິງການເກີດຂຶ້ນຢ່າງກະທັນຫັນ ແລະ ລະລາຍເຂົ້າໄປ ໃນຜົນງານ ການປະດິດແຕ່ງ ຂອງ ພວກເຂົາ”.

 

ສິລະປິນຖ່າຍຮູບ ແອງໂຣ ໄດ້​ສ້າງ​ຄວາມ​ປະ​ທັບ​ໃຈ​ ໃນ​ຂະ​ແໜງ​ການ​ຖ່າຍ​ຮູບໂດຍໄວກັບ ຫຼຽນ​ເງິນ​ ​ເຂດ​ທົ່ງພຽງ​ແມ່​ນ້ຳ ຂອງ​ປີ 1993 ກັບ ຮູບຖ່າຍ “ສັນຍານ​ແຫ່ງ​ການ​ຟື້ນ​ຟູ”, ລາງວັນ​ທີໜຶ່ງ ກ່ຽວກັບຮູບຖ່າຍ ສິລະປະ ແຂວງ ມິງຫາຍ ປີ 1995; ລາງວັນຊົມເຊີຍ ເຂດທົ່ງພຽງແມ່ ນໍ້າຂອງ ປີ 1996 ກັບ “ຮູບພາບຂອງ ຊາວກະສິກອນ”; ລາງວັນດີເດັ່ນ ສາກົນປີ 1995 ທີ່ ສີລັງກາ ກັບ “ຮູບແຕ້ມ ຊາວກະສິກອນ; ງານວາງ ສະແດງຮູບຖ່າຍ​ ທົ່ວປະເທດ ປີ 1998 ກັບຮູບຖ່າຍ “ລະດູການ ໄດ້ຮັບ ຜົນດີ”... ປັດຈຸບັນ​ ສິລະປິນຖ່າຍຮູບ ແອງໂຣ ເປັນສະມາຊິກ ຂອງ ສະ ມາຄົມ ນັກຖ່າຍຮູບ ຫວຽດນາມ  ແລະ ດຳລົງ​ຕຳ​ແໜ່ງ​ເປັນ​ຫົວໜ້າ​ສາ ຂາ ສະມາຄົມນັກຖ່າຍຮູບ ຫວຽດນາມ ຂອງ ​ແຂວງ ບາກ​ລຽວ.

ບົດ: ກົງເຕິມ

ພາບ: ມື້ລາງສິລະປິນຖ່າຍຮູບ  ຫວໍອານແຄ໋ງ, ສິລະປິນຖ່າຍຮູບ ກິມເກືອງ, ສິລະປິນຖ່າຍຮູບ ດັ້ງແອງໂຣ

ເຕັກນິກກະຣາຟິກ: ຈາງຍູງ

ແປໂດຍ: ບິກລຽນ