ນັກທ່ອງທ່ຽວນັ່ງຫຼິ້ນ ຢູ່ຮ້ານ ກາເຟ ແຫ່ງໜຶ່ງ ຢູ່ ຕາຊົ່ວ. ພາບ: ແທງຢາງ/VNP
ເມກບິນຢູ່ເທິງຫຼັງຄາເຮືອນຂອງຊາວເຜົ່າ ມົ້ງ ທີ່ມຸງດ້ວຍກະດານໄມ້. ພາບ: ຫງວຽນຖັ໋ງ/VNP
ທຸກໆປີ, ໃນເດືອນ ຕຸລາ ຫາເດືອນ ເມສາ ເປັນຊ່ວງ ເວລາທີ່ ຕາຊົ່ວ ມີເມກປົກຄຸມຫຼາຍກວ່າໝູ່, ແຕ່ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ບໍ່ແມ່ນມື້ໃດກໍ່ເຫັນໝອກສີຂາວລອຍຢູ່ຕາມຮ່ອມພູ. ຕາມການໃຫ້ຮູ້ຂອງຊາວເຜົ່າ ມົ້ງ ອາໄສຢູ່ທີ່ນີ້, ເພື່ອຈະໄດ້ພົບກັບເມກ, ຕ້ອງເລືອກເອົາວັນທີ່ມີລົມມໍລະສຸມ ຫຼື ວັນທີ່ມີຝົນຕົກໜັກ ໃນຄືນກ່ອນ, ເຊົ້າມື້ຕໍ່ມາມີແສງແດດ, ເມກຈະມາປົກຄຸມເຕັມຮ່ອມພູ.
ໃນເມື່ອກ່ອນ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປ ຕາຊົ່ວ ສອງສາມຄັ້ງໂດຍມີເປົ້າໝາຍ “ລ່າເມກ”, ແຕ່ບໍ່ເຄີຍໄດ້ພົບເຫັນ ເມກເຝື້ອໄຫຼເລື່ອນລອຍ. ໃນການເດີນທາງທີ່ຜ່ານມາ, ໂຊກດີ “ແດນສະຫວັນແຫ່ງເມກໝອກ” ໄດ້ປາກົດຢູ່ຕໍ່ໜ້າ ຂອງ ພວກຂ້າພະເຈົ້າ. ເມກສີຂາວເລື່ອນລອຍ ຢູ່ຕາມເນີນພູ, ຕາມເສັ້ນເສັ້ນທາງຂຶ້ນພູ, ບາງຄັ້ງພູເຂົາ ກໍ່ຊ່ອນຕົວ, ບາງຄັ້ງປະກົດຢູ່ຫຼັງທະເລໝອກ.
ຕາຊົ່ວ ມີຕົ້ນຊາບູຮານກວ່າ 2.000 ຕົ້ນ ທີ່ມີອາຍຸແຕ່ 100 – 300 ປີ ພວມສ້າງລາຍຮັບໃຫ້ແກ່ຊາວເຜົ່າ ມົ້ງ ຢູ່ທີ່ນີ້. ພາບ: ຮວ່າງຮ່າ/ VNP
ນອກຈາກສະຫວັນແຫ່ງເມກ ແລ້ວ, ເທິງຈອມພູ ຕາຊົ່ວ ຍັງມີຕົ້ນຊາ ຊານ ຕວຽດ ອາຍຸນັບຫຼາຍຮ້ອຍປີ ຕິດພັນກັບປະຫວັດສາດ, ວັດທະນະທຳ ແລະ ແບບແຜນວິຖີຊີວິດຂອງຊາວເຜົ່າ ມົ້ງ ຢູ່ທີ່ນີ້. ປ່າຊາ ພັດທະນາ ຕາມທຳມະຊາດ, ບໍ່ໄດ້ຮັບຜົນ ກະທົບໃດ ຈາກປະຊາຊົນ. ລຳຕົ້ນແມ່ນປົກຄຸມໄປດ້ວຍໄຄນໍ້າ, ຫຼາຍຄົນສາມາດ ປີນຂຶ້ນເທິງຕົ້ນເພື່ອເກັບຊາ ພ້ອມໆ ກັນ, ສະ ນັ້ນ ນັກທ່ອງທ່ຽວ ທີ່ມາຊົມຕົ້ນຊາບູຮານ ສາມາດສຳຜັດກັບການເກັບຊາ ກັບຊາວທ້ອງຖິ່ນ.