វិចិត្រករខ្វ័រឡេ (Khoa Le) កើតឆ្នាំ១៩៨២ បញ្ចប់ការសិក្សាផ្នែកវិចិត្រសិល្បៈអនុវត្ត មហាវិទ្យាល័យវិចិត្រសិល្បៈទីក្រុងហូជីមិញ។ អ្នកនាងជាសិល្បការិនីចក្ខុន្រ្ទីយវ័យក្មេងឆ្នើម ទន្ទឹមនោះជាវិចិត្រករគូរគំនូរព្រាង ជាអ្នកនិពន្ធរឿងខ្លី និង រឿងនិទានតាមរយៈរូបភាពសម្រាប់ឲ្យកុមារ។ ស្នាដៃនៅក្នុង “រឿងព្រេងសាម (Xam)” បង្ហាញពីភាពពហុជំនាញ និង អារម្មណ៍ស្រមើលស្រមៃដ៏សម្បូរបែបរបស់ខ្វ័រឡេ (Khoa Le) រូបគំនូរនីមួយៗជារឿងរ៉ាវមួយបែបនៅក្នុងពិភពរឿងព្រេងកថា។ “រឿងព្រេងសាម (Xam)” បានពាំនាំមកជូនអ្នកទស្សនា នូវក្តីសញ្ជប់សញ្ចឹងព្រួយបារម្ភពីជីវភាពទំនើប ជាទីកន្លែងដែលមនុស្សយើងត្រូវប្រឈមមុខជាមួយនឹងជីវភាពស្រងួតស្រងាត ធុញធប់ ហើយការចង់ចាំត្រូវខាំងទុកនៅក្នុងប្រអប់។
 ស្នាដៃ “ពន្លឺ”។  ស្នាដៃ “ឈើខ្មៅ”។  ស្នាដៃ “ចម្រៀងមេអំបៅ”។  ស្នាដៃ “សុបិន”។  ស្នាដៃ “ជ័រ “។  ស្នាដៃ “ស្រីស្អាតដេក”។  ស្នាដៃ “ស្លាបទ្វារទាំងឡាយ”។  ស្នាដៃ “សត្វចៀមរាត្រី”  ស្នាដៃ “ស្បែកជើងមាស”  ស្នាដៃ “អ្នកស្រស់ស្អាតបំផុត”។  ស្នាដៃ “ទឹកភ្នែក”។  ស្នាដៃ “ការចងចាំ”។  ស្នាដៃ “គូស្នេហ៍”។  រាល់ស្នាដៃនៅក្នុង “រឿងព្រេងសាម (Xam)” តែងនាំមកជូនអ្នកទស្សនា នូវភាពសញ្ជប់សញ្ចឹងព្រួយបារម្ភពីជីវភាពទំនើប។ |
រូបគំនូរដំបូង គឺខ្វ័រឡេ (Khoa Le)គូរកាលពីអាយុបីឆ្នាំ ស្តីពីកុមារីបញ្ជាយានយន្តអាវកាស ប៉ុន្តែត្រូវម្តាយដាច់ចិត្តបោះចោល ប្រៀបដូចគ្រាប់ពូជដុះពន្លកបង្កើតឲ្យអារម្មណ៍ច្នៃប្រឌិតរបស់ខ្លួននៅពេលខាងក្រោយនេះ ស្តីអំពីរឿងព្រេងដែលបញ្ចប់ដោយគ្មានផលល្អ។ តាំងពីនោះមក ការច្នៃប្រឌិតរបស់ខ្វ័រឡេ (Khoa Le) ពោរពេញទៅដោយរូបភាពស្រីក្រមុំ ក្នុងស្ថានភាពសណ្តំវិញ្ញាណ និង រាងកាយសត្វ គំនូរនីមួយៗធ្វើឲ្យអ្នកទស្សនាតែងមានអារម្មណ៍រិះគិតស្រមើស្រមៃ និង ពោរពេញទៅដោយក្តីសុបិន បង្កប់ជ្រៅក្នុងជំនោរទុក្ខព្រួយស្រាល រវាងសុបិននិងការពិត។
ខ្វ័រឡេ (Khoa Le) ឲ្យដឹងថា អ្នកនាងបានប្រើវត្ថុធាតុផ្សេងជាច្រើន ដើម្បីបង្កើតសម្ពន្ធផ្ទៃមុខ ក្បាច់រចនា នៃស្នាដៃរបស់ខ្លួន។ ក្រោយមក ស្កែនថតដាក់ចូលក្នុងកុំព្យូទ័រ គួបផ្សំបទដ្ឋានទាំងអស់ចូលក្នុងដំណើរការគូរលើម៉ាស៊ីន ហើយបោះពុម្ពចេញ បិទលើសំពត់ដេរបាវ ចុងបញ្ចប់គឺលាបកាវ មួយស្រទាប់នៅពីលើ ។ ហេតុនោះ រូបគំនូរមិនជ្រាបទឹក និង រក្សាពណ៌បានយូរអង្វែង៕
|
Digital art ជាប្រភេទសិល្បៈច្នៃប្រឌិតសំខាន់នៅលើម៉ាស៊ីនកុំព្យួរទ័រ។ ដើម្បីគូរសម្រេចរូបគំនូរមួយផ្ទាំង បឋមវិចិត្រករត្រូវគូរដោយដៃ ជួនកាលលាយពណ៌ដោយខ្លួនឯង ហើយបង្កើតវត្ថុធាតុ ក្រោយមកទើបដំណើរការធ្វើប្រព្រឹត្តិកម្មលើកាហ្វ្រិក។ ហេតុនេះ ពេលវេលាត្រូវចំណាយលើស្នាដៃច្រើនជាង បើប្រៀបជាមួយប្រភេទគំនូរប្រពៃណី។ |
អត្ថបទ៖ ង្វៀនវូថាញដាត រូបថត៖ ង្វៀនឡឹន
