នៅរដូវភ្លៀង ទីក្រុងហ្វេ (Hue) ពិតជាអផ្សុកណាស់។ មេឃដី ផ្លូវថ្នល់ ដើមឈើ នៅគ្រប់ទីកន្លែងក្របដណ្តប់ពណ៌អាប់អួរ ទទឹក។ ដោយអាកាសធាតុបែបនេះ ខ្ញុំខ្ជិលទៅក្រៅណាស់ ប៉ុន្តែគិតគូរយ៉ាងមេច ខ្ញុំបានពាក់អាវភ្លៀង ជិះម៉ូតូ ឆ្លងកាត់វិថីឌៀនបៀនភូ (Dien Bien Phu) បត់ស្តាំមកដល់វិថីឡេងកាត (Le Ngo Cat) ឆ្ពោះទៅកាន់វិមានតម្កល់សពស្តេចទឹឌឹក (Tu Duc)។ ទៅមកទៅវិញមួយភ្លេត ឆ្លងកាត់ប៉ុន្មានចំណោត ចំការដ៏ធំល្វឹងល្វើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនឃើញស្រមោលអ្នកណា ចុងក្រោយបង្អស់ ខ្ញុំបានមកដល់ភូមិប្រកបមុខរបរថ្តោក ស្ថិតក្នុងសង្កាត់ធុយស្វឹន (Thuy Xuan)។
តាំងពីដើមភូមិនេះស្ងាត់សូន្យ ថែមទាំងក្នុងថ្ងៃភ្លៀងកាន់តែស្ងប់ស្ងាត់ជាង ដូច្នេះផ្លូវថ្នល់គ្មានអ្នកណាទៅមកទៅវិញ។ ខ្ញុំមិនស្គាល់ផ្លូវមកដល់ភូមិប្រកបមុខរបរនេះ ស្រាប់តែលឺសម្លេងគោះថ្តោកខ្ទ័រ។ ខ្ញុំបានមើលសម្លឹងជុំវិញ និងរកឃើញរោងជាងធ្វើថ្តោកតូចមួយ ស្ថិតក្នុងចំការស្រស់ស្អាត ប្រកបដោយលាក់បាំង។ ខ្ញុំចត់ម៉ូតូនិងចូលក្នុងច្រកតូចនេះ ហើយបានជួបក្រុមជាងធ្វើថ្តោកបួនដល់ប្រាំនាក់ ដែលកំពុងធ្វើការ សួរចាស់ៗ កំពុងអង្គុយធ្វើការ ខ្ញុំទើបដឹងថា រោងជាងនេះគឺផ្ទះលោក ផាមង៉ុកយឺ (Pham Ngoc Du) ដែលប្រកបមុខរបរធ្វើថ្តោក តាំងពីបីជំនាន់ហើយ។
 ឈើខ្មុរ ជាពិសេសគឹឈើខ្មុរដែលដាំនៅខេត្តធឿធៀនហ្វេ (Thua Thien Hue) គឺប្រភេទឈើល្អបំផុត សំរាប់ការធ្វើថ្តោក។ រូបថត៖ ថាញហ័រ  កកើតរូបរាងថ្តោកមានអង្កត់ជ្ចិតមួយម៉ែត្រជាបឋម លោក ផាមង៉ុកឌឺត (Pham Ngoc Duc) (ចៅប្រុសរបស់លោក ផាមងុកយឺ (Pham Ngoc Du)) ប្រើប្រាស់ប្រភេទរណារអារដើមឈើ របស់ជាងអាជីវកម្មអារដើមឈើ។ រូបថត៖ ថាញហ័រ  ពន្លាកជាឧបករណ៍សាមញ្ញ ប៉ុន្តែមិនខ្វះរបស់ជាងធ្វើថ្តោក។ រូបថត៖ ថាញហ័រ  ឈុតឧបករណ៍ដ៏មុតរបស់ជាងធ្វើថ្តោក។ រូបថត៖ ថាញហ័រ  ពន្លាកវែងមានរូបរាងដ៏ពិសេសនេះគឺឧបករណ៍មួយប្រភេទ សំដៅបង្កើតសូរសម្លេងអស្ចារ្យនៃថ្តោកនិមួយៗ។ រូបថត៖ ថាញហ័រ |
មិនចង់រំខានដល់ការងារធ្វើថ្តោក ខ្ញុំបានជម្រាបសួរ និងទទួលការអនុញ្ញត្តិពីម្ចាស់ផ្ទះ ដូច្នេះខ្ញុំបានសង្កេតមើល ស្វែងយល់ដោយខ្លួនឯង។ ខ្ញុំកាន់តែស្វែងយល់ ហើយបានដឹងអំពីបណ្តាភាពពិសេសនូវមុខរបរនេះ។
បងប្រុស ផាមង៉ុកភុក (Pham Ngoc Phuc) ចៅប្រុសរបស់លោក ផាមង៉ុកយឺ (Pham Ngoc Du) បានឲ្យដឹងថា មុខរបរធ្វើថ្តោកនៅសង្កាត់ធុយស្វឹន (Thuy Xuan) បានបង្កើតឡើងពីយូរលង់មកនេះហើយ ដូច្នេះយើងមិនដឹងថាពីនៅពេលណាទេ។ បងប្រុសភុក (Phuc) បានឲ្យដឹងថា៖ មុខរបរធ្វើថ្តោកនេះបានប្រគល់បន្តពីជំនាន់លោកតាខ្ញុំ ដល់ឪពុកខ្ញុំ បន្ទាប់ពី ឪពុកខ្ញុំបានប្រគល់បន្តមុខរបរនេះដល់បងប្អូន ៣ នាក់យើងទៀត។ តាមការរៀបរាប់របស់បងប្រុសភុក (Phuc) មុខរបរនេះពិតជាចម្លែកៗណាស់ ពីព្រោះមុខរបរធ្វើថ្តោកបានប្រគល់បន្ត ក្នុងគ្រួសារនិងសាច់ញាតិ បើសិនជាប្រគល់បន្តដល់អ្នកក្រៅ ពួកគេក៏មិនចង់រៀនទេ។ ដូច្នេះ មានតែបងប្អូនចំនួន ៣ នាក់យើង និងសាច់ញាតិមួយចំនួននាក់ទៀត ដែលប្រកបមុខរបរនេះ តែប៉ុណ្ណោះ។
ពីយូរលង់មកនេះហើយ គ្មានអ្នកណាជាអ្នកមានដោយប្រកបមុខរបរធ្វើថ្តោកនេះ ប៉ុន្តែក៏គ្មានអ្នកណាប្រកបមុខរបរនេះជាអ្នកក្រដែរ។ ខេត្តធឿធៀនហ្វេ (Thua Thien Hue) មានវត្តជាច្រើនថែមទាំង គ្រួសារណារស់ក្នុងខេត្តនេះសឹងតែសក្ការៈបូជាព្រះពុទ្ធ ដូច្នេះមុខរបរធ្វើថ្តោកទទួលបានអនុគ្រោះពិសេស។ នាសព្វថ្ងៃនេះ ថ្តោកធ្វើពីសង្កាត់ធុយស្វឹន (Thuy Xuan) បានស្គាល់ វត្តជាច្រើននៅទូទាំងប្រទេស ស្ថិតនៅភាគខាងជើង និងភាគខាងត្បូងបាន និងគេបានបញ្ជាទិញថ្តោក សូម្បីតែនាំចេញទៅកាន់ប្រទេសមួយចំនួន ដូចជា៖ ប្រទេសឡាវ ប្រទេសថៃ ប្រទេសកម្ពុជា ប្រទេសចិន ប្រទេសជប៉ុន ប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូង ថែមទាំង អាណិកជនវៀតណាមរស់នៅសហភាពអឺរ៉ុបបានទិញ… ផងដែរ។
មុខរបរធ្វើថ្តោកគិតថាសាមញ្ញ ប៉ុន្តែបច្ចេកទេសពិតជាពិបាកណាស់ ពីព្រោះអ្នកជាងត្រូវមានភាពអាថ៌កំបាំងខាងវិជ្ជាជីវៈ។ តាំងពីការជ្រើសរើសឈើ ពីព្រោះក្នុងចំណោមឈើរាប់រយប្រភេទ ជាងពេញចិត្តបំផុតចំពោះឈើខ្នុរ។ ឈើប្រភេទនេះធ្វើថ្តោកនឹងបង្កើតសូរសម្លេងពិរោះដែលសបស្របនឹងទីស្ថានពិសិដ្ឋនៃវត្តអារាម និងសាសនាព្រះពុទ្ធ ផងដែរ។
ដើម្បីធ្វើថ្តោកមានរូបរាងស្អាត និងសូរសម្លេងពិរោះ ជាងត្រូវឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលជាច្រើន តាំងពីដំណាក់កាលជ្រើសរើសប្រភេទឈើ ដាប់ឈើជាបឋមនិងកកើតរូបរាង ឆ្លាក់និងលាបពណ៌…ប៉ុន្តែសំខាន់បំផុតគឺដំណាក់កាលដាប់ប្រអប់រេសូណង់ ដែលចាត់ទុកដូចជាភាពអាថ៌កំបាំងជាដោយឡែករបស់ជាងម្នាក់ៗ ឬគ្រួសារនិមួយៗ។
ដោយបច្ចេកទេសដាប់ប្រអប់រេសូណង់ពិបាក ដូច្នេះជាងមានភាពស្ទាត់ជំនាញក៏ជាតិចនាក់ណាស់ដែរ។ ហេតុនេះ នាបច្ចុប្បន្ននេះ រោងជាងជាច្រើនបានធ្វើថ្តោកដោយម៉ាស៊ីន CNC ទោះបីម៉ាស៊ីនអាចកកើតរូបរាងថ្តោកជាឆាប់រហ័សក៏ដោយ ប៉ុន្តែការដាប់ប្រអប់រេសូណង់ត្រូវពឹងពាក់លើជាងធ្វើថ្តោក ដូចជា៖ គ្រួសារលោក ផាម ង៉ុកយឺ (Pham Ngoc Du) ជាដើម ។ ថ្តោកស្អាតយ៉ាងណា ប៉ុន្តែសូរសម្លេងមិនពិរោះ យើងមិនប្រើប្រាស់បានទេ!
 រូបរាងថ្តោកជាបឋមត្រូវដាប់ដោយដៃ ប៉ុន្តែទំហំនិងរូបរាងសុទ្ធតែព្រមៗ គ្នា និងមូលក្រឡង់។ រូបថត៖ ថាញហ័រ  រូបរាងថ្តោកជាបឋមត្រូវដាប់ដោយដៃ ប៉ុន្តែទំហំនិងរូបរាងសុទ្ធតែព្រមៗគ្នា និងមូលក្រឡង់។ រូបថត៖ ថាញហ័រ  ដោយថ្តោកមានទំហំខុសគ្នា ដូច្នេះក្បាច់រចនាលើថ្តោកដែលបានគូរដោយដៃ បន្ទាប់នោះជាងនឹងឆ្លាក់ តាមគំនូរ។ រូបថត៖ ថាញហ័រ  ដោយថ្តោកមានរាងមូល ដូច្នេះជាងឆ្លាក់ត្រូវបត់ជើងនិងអោបថ្តោក។ រូបថត៖ ថាញហ័រ  ទោះបី បងប្រុស ផាមង៉ុករ (Pham Ngoc Ro) នៅតែក្មេង ប៉ុន្តែគាត់មានភាពជំនាញស្ទាត់ ក្នុងការឆ្លាក់ក្បូរក្បាច់រចនា។ រូបថត៖ ថាញហ័រ  ថ្តោកដ៏ស្អាតមួយដែលពឹងផ្អែកទៅលើជាងឆ្លាក់។ រូបថត៖ ថាញហ័រ  បងប្រុស ផាមង៉ុកភុក (Pham Ngoc Phuc) (ចៅប្រុសរបស់លោក ផាមង៉ុកយឺ (Pham Ngoc Du)) រង្វាស់ ហើយគិតគូរយ៉ាងហ្មត់ចត់អំពីការអារប្រឡោះនៃប្រអប់រេសូណង់លើថ្តោកនិមួយៗ។ រូបថត៖ ថាញហ័រ  ប្រឡោះតូចឬធំក្នុងបច្ចេកទេសអារប្រអប់រេសូណង់ដែលសម្រេចចិត្តសូរសម្លេងរបស់ថ្តោក។ រូបថត៖ ថាញហ័រ  ក្នុងដំណើរការដាប់ប្រអប់រេសូណង់ ចង្កៀងតូចមួយបានបំភ្លឺដែលជួយជាងធ្វើថ្តោក ផាមង៉ុកថាញហាយ (Pham Ngoc Thanh Hai) (ចៅប្រុសរបស់លោកផាមង៉ុកយឺ (Pham Ngoc Du)) មើលឃើញផ្នែកមួយចំនួន នៅខាងក្នុងថ្តោកយ៉ាងងងឹត តាមរយៈប្រហោងតូច ដើម្បីមើលឃើញខាងក្នុងថ្តោក បងប្រុសហាយ (Hai) បានដកពន្លាកចេញ។រូបថត៖ ថាញហ័រ  ចំពោះ សាសនាព្រះពុទ្ធ ជួងនិងថ្តោកគឺជាឧបករណ៍សំខាន់ៗ ក្នុងដំណើរការសូត្រធម៌។ រូបថត៖ ថាញហ័រ |
ចង់ភ្ញៀវមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់លាស់ភាពស្មុគស្មាញនៃមុខរបរធ្វើថ្តោក បងប្រុស ភុក (Phuc) បាននាំខ្ញុំមកទស្សនាទីកន្លែងសក្ការៈបូជាព្រះពុទ្ធ និងយកថ្តោកដែលទើបធ្វើជាសម្រេចនិង វាយសាក។ ហើយថែមម្តងទៀតក្នុងមួយថ្ងៃ ខ្ញុំបានលឺសូរសម្លេងដ៏អស្ចារ្យនេះដែលមកពីថ្តោក លាយនឹងសូរសម្លេងភ្លៀងធ្លាក់។ សូរសម្លេងទាំងខាងលើនេះពិតជាអផ្សុក ប៉ុន្តែសុខសាន្ត ដែលដាស់តឿនយើងថា ខេត្តធឿធៀនហ្វេ (Thua Thien Hue) មានភូមិប្រកបមុខរបរស្ងៀមស្ងាត់ ប៉ុន្តែពោរពេញទៅដោយមនោសញ្ចេតនារបស់ទីក្រុងហ្វេ (Hue) ជាទីស្រឡាញ់./.
អត្ថបទនិងរូបថត៖ថាញហ័រ
