ស្ថិតនៅខាងត្បូងមាត់ទន្លេហឿង (Huong) ចម្ងាយពីរាជវាំងហ្វេប្រហែល៣គីឡូម៉ែត្រ ទៅទិសខាងបច្ឆិម មានភូមិរបរសិ្មតប្រពៃណីមួយដ៏ល្បីឈ្មោះ។ អតីតប្រជាជននៅក្នុងតំបន់ តែងហៅទីនេះថាសង្កាត់សិ្មត ចង់ប្រាប់ថានេះជាទីកន្លែងប្រមូលផ្តុំអ្នករកស៊ីនៃសង្កាត់ជាងសិ្មត។ ឥឡូវឈ្មោះនោះ ក៏បានក្លាយទៅជាឈ្មោះសម្រាប់ហៅជារដ្ឋបាល នៃសង្កាត់មួយនៅទីក្រុងហ្វេ នោះជាសង្កាត់ផឿងដុក (Phuong Duc)។
ប្រវត្តិសាស្រ្តបានចែងថា របរសិ្មតស្ពាននៅទីក្រុងហ្វេ មានតាំងពីសម័យស្តេចក្រាញ់ ង្វៀន (Nguyen) មានន័យថាប្រហែលនៅដើមសតវត្សរ៍ទី១៧។ គ្រូដើមនៃមុខរបរនេះ គឺលោកតា ង្វៀន វ៉ាន់ឡឿង (Nguyen Van Luong) អ្នកនៅតំបន់ខេត្តបាក់និញ (Bac Ninh) ធ្វើដំណើរមករស់នៅទីនេះ។ ចាប់ពីសម័យស្តេចក្រាញ់ង្វៀន (Nguyen) រហូតមកដល់សម័យស្តេចង្វៀន (Nguyen) មានន័យប្រហែលនៅសតវត្សរ៍ទី១៧ ដល់សតវត្សរ៍ទី១៩ ដើម្បីបម្រើដល់ការសាងសង់រាជវាំងហ្វេ សិ្មតសម្ភារ សិ្មតកាក់ប្រាក់ និងគ្រឿងប្រើប្រាស់សម្រាប់រាជវាំង ស្តេចក្រាញ់ង្វៀន (Nguyen) និងរាជការស្តេច ង្វៀន (Nguyen) កេណ្ឌប្រមូលជាងសិ្មតពូកែលើទូទាំងប្រទេស ចូលមករាងវាំង។ ចាប់ពីនោះ ការកកើតនិងអភិវឌ្ឍន៍ទៅជាមុខរបរសិ្មតស្ពាននៅក្រុងហ្វេ គំរូគឺការកកើតឡើងនៅសង្កាត់ ផឿងដុក (Phuong Duc)។
 ទិដ្ឋភាពនៅក្បែររោងសិ្មតស្ពានប្រពៃណីមួយ នៅទីក្រុងហ្វេ។ រូបថត៖ ង្វៀនឡឹន  សីតណ្ហភាពឡឡើងដល់រាប់ពាន់អង្សាសេ។ រូបថត៖ ង្វៀនឡឹន  វត្ថុធាតុដើមស្ពានក្រហមសុទ្ធ ប្រើសម្រាប់សិ្មត។ រូបថត៖ ថាញហ្វ័រ  បង្កើតក្បាច់តុបតែងលើពុម្ពសិ្មត។ រូបថត៖ ថាញហ័រ  បង ង្វៀន វ៉ាន់ក្វី (Nguyen Van Quy) ជាជាងសិ្មត មានបទពិសោធន៍ច្រើនឆ្នាំ នៅរោងសិ្មតស្ពាន ង្វៀន វ៉ាន់ណេម (Nguyen Van Niem) នៅសង្កាត់ផឿងដុក (Phuong Duc)។ រូបថត៖ ថាញហ្វ័រ  កំណត់ត្រាព័ត៌មានឆ្នាំសិ្មត នៅលើជួងស្ពានខ្នាតតូច។ រូបថត៖ ថាញហ្វ័រ  ពុម្ពសិ្មតស្គរមហោរធឹកខ្នាតធំ បានពូនដោយដីឥដ្ឋ និងគ្រឿងផ្សំពិសេស។ រូបបថត៖ ថាញហ័រ  សំបកពុម្ពស្មិតបានហាលក្តៅ បង្កើនកម្រិតរឹង មុនពេលដាក់ចូលឱ្យប្រើប្រាស់។ រូបថត៖ ថាញហ្វ័រ  សិតស្ពានចូលពុម្ពស្មិត។ រូបថត៖ ង្វៀនឡឹន  បច្ចេកទេសផ្សាស្ពាន។ រូបថត៖ ង្វៀនឡឹន  ជួងស្ពាន ផលិតផលប្រពៃណីនៃសង្កាត់ ផឿងដុក (Phuong Duc) ទីក្រុងហ្វេ។ រូបថត៖ ង្វៀនឡឹន |
នេះក៏ជាសម័យកាល ដែលមុខរបរសិ្មតស្ពានស្រុកហ្វេ មានការអភិវឌ្ឍរុងរឿងបំផុត។ ផលិតផលជាច្រើនរបស់ជាងសិ្មតស្ពានសង្កាត់ផឿងដុក (Phuong Duc) សម័យនោះ ឥឡូវក្លាយជាស្នាដៃបេតិកភណ្ឌនៅក្នុងឃ្លាំងវប្បធម៌រូបីរាជវាំងហ្វេ ក្នុងនោះមានស្នាដៃ ដែលបានរដ្ឋទទួលស្គាល់ជារតនវត្ថុជាតិដូចជា៖ ឆ្នាំងស្ពានធំនាសម័យស្តេចក្រាញ់ បានសិ្មតចាប់ពីឆ្នាំ១៦៥៩ ដល់ឆ្នាំ១៦៨៤ ជួងវត្តធៀនមូ (Thien Mu) បានសិ្មតនៅឆ្នាំ១៧១០ កម្រផើងជើងធំទាំង៩ ដាក់តម្កល់នៅមុខប្រាសាទ ថេម៉េវ (The Mieu) បានសិ្មតនៅឆ្នាំ១៨៣៥ ដល់ឆ្នាំ១៨៣៧ និងកម្រងកាំភ្លើងធំទាំង៩ ដាក់តម្កល់នៅខ្លោងទ្វារង៉ម៉ោន (Ngo Mon) បានសិ្មត នៅឆ្នាំ១៨០៣ ដល់ឆ្នាំ១៨០៤។
ផលិតផលសិ្មតស្ពានស្រុកហ្វេល្បីឈ្មោះស្អាត រឹងមាំ ទៅតាមពេលវេលា។ សព្វថ្ងៃ មុខរបរសិ្មតស្ពានប្រពៃណីនៅទីក្រុងហ្វេ បានបោះជំហានដល់ដំណាក់កាលអភិវឌ្ឍន៍ថ្មីមួយ ជាមួយបច្ចេកទេសនិងបច្ចេកវិទ្យាខ្ពស់ជាង។ សិប្បករសិ្មតស្ពាននៅសង្កាត់ ផឿងដុក (Phuong Duc) សព្វថ្ងៃសឱ្យឃើញថ្វីដៃ និងទេពកោសល្យរបស់ពួកគាត់ មិនចាញ់ជំនាន់ដូនតាមុនៗ។ ស្រទាប់សិប្បករកើតឡើង ហើយក្លាយជាល្បីល្បាញគ្រប់ទិសទី ទាំងត្បូងជើង និងទាំងបរទេសដូចជា៖ សិប្បករ ង្វៀន វ៉ានសិញ (Nguyen Van Sinh) ង្វៀន វ៉ាន់វៀន (Nguyen Van Vien) ង្វៀន វ៉ានធ្វឹន (Nguyen Van Thuan) ង្វៀន វ៉ាន់ដេ (Nguyen Van De) ង្វៀន វ៉ានត្រៃ (Nguyen Van Trai) ង្វៀន វ៉ានត្វែ (Nguyen Van Tue) ង្វៀន វ៉ានណេម (Nguyen Van Niem) ឡេ វ៉ាន់សើន (Le Van Son)។
ក្រៅពីផលិតផលប្រពៃណីល្បីឈ្មោះតាំងពីដើមមក ដូចជា ជួង រូបសំណាក ផើងជើងធូប ចង្កៀងជាដើម។ល។ សិប្បករសង្កាត់ ផឿងដុក (Phuong Duc) សព្វថ្ងៃបានស្រាវជ្រាវសិ្មតជោគជ័យ នូវផលិតផលពិសេស មានតម្លៃសិល្បៈផងទាំងសេដ្ឋកិច្ចខ្ពស់ផង។ គំរូដូចជារូបសំណាកមេទ័ព ត្រឹន ហឹងដាវ (Tran Hung Dao) កម្ពស់១០,២ម៉ែត្រ ទម្ងន់២១,៦តោន ដាក់តម្កល់នៅសួនឧទ្យានវិហ្វាង (Vi Hoang) ទីក្រុងណាឌិញ (Nam Dinh) រូបសំណាកព្រះគោតមកម្ពស់៤,៣ម៉ែត្រ ដាក់តម្កល់នៅវត្តគិមថាញ (Kim Thanh) ទីក្រុងប្លីគូ (Plây cu) ខេត្តយ៉ាឡាយ (Gia Lai) ស្គរមហោរធឹកដាក់តម្កល់ នៅសារមន្ទីរក្វាងត្រុង (Quang Trung) (ខេត្តប៊ិញឌិញ - Binh Minh) ជាដើម។ល។ ពិសេសនាឱកាសរំលឹកខួប១០០០ឆ្នាំថាំងឡុង (Thang Long) - ហាណូយ សិប្បករ ង្វៀន វ៉ាន់សិន (Nguyen Van Sinh) និងកូនសិស្សបង្កើតឯតទគ្គកម្ម ពេលសិ្មតជោគជ័យជួងធំសម្រាប់វត្តបាយឌិញ (Bai Dinh) នៅខេត្តនិញប៊ីញ (Ninh Binh) ដែលមានខ្នាតធំកម្ពស់៥,៥ម៉ែត្រ អង្កត់ផ្ចិត៣,៧ម៉ែត្រ ទម្ងន់៣៦តោន ចាត់ទុកជាជួងធំបំផុតនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍។
 រតនវត្ថុជាតិផើងជើងធូបនីមួយៗមានទម្ងន់ប្រហែល២តោន សព្វថ្ងៃតាំងនៅប្រាសាទ ថេម៉េវ (The Mieu) ទីក្រុងហ្វេ។ រូបថត៖ ថាញហ្វ័រ  បង្កាន់ឆ្នាំងស្ពានធំ បានសិ្មតនៅសម័យរាជការង្វៀន (Nguyen) នៅទីក្រុងហ្វេ។ រូបថត៖ ថាញហ្វ័រ   ជើងពានតូចសម្រាប់សូណាខ្លឹមចន្ទន៍ ធ្វើអំពីស្ពាន។ រូបថត៖ ង្វៀនឡឹន  រូបសំណាកសត្វទេពធ្វើអំពីស្ពាន។ រូបថត៖ ង្វៀនឡឹន  ថូស្ពាន។ រូបថត៖ ង្វៀនឹឡឹន |
សព្វថ្ងៃ នៅសង្កាត់ផឿងដុក (Phuong Duc) ផ្នូរនិងបូជាដ្ឋានគ្រូដើមនៃមុខរបរសិ្មតស្ពាន បានរដ្ឋរាប់បញ្ចូលជាកេរដំណែលប្រវត្តិសាស្រ្តវប្បធម៌ថ្នាក់ជាតិ។ ទូទាំងសង្កាត់ សព្វថ្ងៃមានគ្រួសារប្រកបមុខរបរសិ្មតស្ពានចំនួន៦០ ទាក់ទាញពលករប្រហែល៣០០នាក់ អញ្ជើញមកធ្វើការជាប្រចាំ ផលិតផលមិនត្រឹមមានទីជំហរនៅលើទីផ្សាររឹងមាំក្នុងប្រទេស នៅទាំងនាំចេញទៅប្រទេសនានា លើពិភពលោកដូចជា អាមេរិក បារាំង ជប៉ុន ចិន ឥណ្ឌា ណេប៉ាល នាំយកប្រាក់ចំណូលជិត១០ពាន់លានដុងក្នុងមួយឆ្នាំ (ប្រហែល៤០០ពាន់ដូល្លាអាមេរិក)។
ឆ្លងកាត់ជាង៤សតវត្សរ៍កកើតនិងរីកចម្រើន ជាមួយនឹងកងចក្រប្រវត្តិសាស្រ្តនៃប្រវត្តិដែនដីទីក្រុងបុរាណ ជាងសិ្មតស្ពានស្រុកហ្វេ នៅតែរឹងមាំបន្តស្នងរហូតដល់សព្វថ្ងៃ បង្កើតកិត្យានុភាពមុខរបរ ច្នៃចេញស្នាដៃដ៏ប្រណិតនៃរតនវត្ថុជាតិ ដើម្បីបង្រៀនបន្តជូនជំនាន់ក្រោយ៕
អត្ថបទ៖ ថាញហ្វ័រ រូបថត៖ ថាញហ្វ័រ ង្វៀនឡឹន
