ធ្វើដំណើរគ្រប់ទីកន្លែង ភ្លក្សម្ហូបចម្លែកគ្រប់មុខ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែនឹកដល់មុខម្ហូបញាំត្រយោងចេកបែបជនបទរបស់ជីដូនបានធ្វើ។
កាលនៅមានជីវិត ជីដូនខ្ញុំតែងធ្វើម្ហូបញាំត្រយោងចេកក្នុងថ្ងៃបុណ្យដា បុណ្យចូលឆ្នាំវៀតណាម ឬរដូវប្រាំងរាំងហួតហែង ធ្វើឲ្យបន្លែផ្សេងៗមិនអាចដុះលូតលាស់បានក្នុងចម្ការ។ ជីដូនមានប្រសាសន៍ថា ដើមចេកជាគ្រឿងរំដោះទុក្ខ របស់តំបន់ជនបទនៅរដូវស្រូវដាច់ជង្រុក អាចច្នៃជាម្ហូបដូចជា ធ្វើជាបន្លែស្រស់ ស្រុស ចំហុយ ញាំ។
ចម្ការផ្ទះខ្ញុំ មានចេកដុះជុំវិញរបង ពេលចេកចេញត្រយោងធំស្មើរកំភូនជើង គឺជីដូនគាត់កាច់ ហើយយកកាំបិតហាន់ស្តើងៗ រួចដាក់ចូលទៅត្រាំក្នុងទឹកអំបិល ដើម្បីបំបាត់ជាតិជ័រ និងបន្ថយកម្រិតចត់។ ពេលនោះ ខ្ញុំលោតខ្មាញ់ដូចសត្វសារិការកែវអញ្ចឹង ពេលបានជីដូនប្រើឲ្យទៅចំការបេះគ្រឿងផ្សំដូចជា ជីរណា ជីនាងវង ជីពងទាកូន។ ជាមួយវត្ថុមានស្រាប់ៗ គ្រាន់តែបន្ថែមបន្តិចសណ្តែកដីលីង គឺស្ពក់បាយសាមញ្ញមានម្ហូបញាំត្រយោងចេក យ៉ាងជក់ចិត្ត មកដល់សព្វថ្ងៃពេលនឹកឃើញឡើងវិញ ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ចាប់បាននូវរសជាតិស្រួយរលាយជាប់អណ្តាត ឈ្ងុយគ្រឿងទេសចម្ការជនបទដែលជីដូនបានធ្វើ។