នៅ​​ម៉ោង​៤ និង​ ០០នាទី​ ព្រឹកព្រលឹម ផ្សារ​អណ្ដែត​​ ង៉ាណាំ (Nga Nam) (ទីរួមខេត្ត  ង៉ាណាំ (Nga Nam) ខេត្ត​ សុក​តាំង (Soc Trang)) កំពុង​តែ​ស្ថិត​ក្នុង​ភាព​ងងឹតដ៏​ស្ងប់​ស្ងាត់​។ លោក​ស្រី​ ង្វៀន​ ធិហៅ (Nguyen Thi Hau) ក្រោកពីដំណែក​ ​​អុជ​​ធូបដោតនៅ​​ក្បាល​​ទូក​។ ឃើញ​​មាន​​អ្នក​​មក​​ដល់​ លោកស្រី​​ ហៅ (Hau) បាន​​សួរ​​យ៉ាង​​រហ័ស​​ថា​៖ «តើ​​អ្នក​​ទិញ​​ម្នាស់​​ទេ​? ផ្លែតូច ៣ពាន់ដុង ផ្លែធំ ៥​ពាន់ដុង​។ ទូក​​ខ្ញុំ​​នៅ​​មានម្នាស់​​ជិត​​មួយ​​ពាន់​ផ្លែ​»។ ពេល​ដឹង​ថា​ ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ចង់ស្វែងយល់ និងមកថតរូប លោកស្រី​​ ហៅ (Hau) ដក​ដង្ហើម​ធំ​៖ «តើនៅសល់​អ្វីទៀតនូវ​ទេសភាព​ផ្សារ​អណ្ដែតដែលធ្លាប់​កុះករ​អ៊ូអរ ដើម្បី​អ្នក​ថតរូប ពាណិជ្ជករ​​គ្រប់គ្នាបានឡើង និង​លក់នៅ​ផ្សារលើគោកអស់ទៅ​ហើយ»។

ក្នុងឆ្នាំ ២០១១ ផ្សារបណ្តែតទឹក កាយរ៉ាំង (Cai Rang) មានពាណិជ្ជករប្រមាណ ៥០០ ទៅ ៧០០ នាក់ នាំផលិតផលមកទិញ និងលក់ជាប្រចាំ។ រូបថត៖ ង្វៀនថាំង 

ពេល​ព្រឹកព្រលឹម ពន្លឺ​​មិន​​ទាន់​ភ្លឺ​ច្បាស់​​ ដើម្បី​​មើលឃើញ​​មុខ​​មនុស្ស​ លោក​ ង្វៀន​ វ៉ាន់ហ៊ុង (Nguyen Van Hung) (ប្តី​​របស់​​លោក​ស្រី ហៅ (Hau)) ក៏​​​​ក្រោក​ពី​ដំណេក​​។ ពេល​ឃើញ​មាន​ភ្ញៀវ​កំពុង​និយាយ​ លោក​ ហ៊ុង (Hung) បាន​ប្រាប់​ថា៖​ «កាល​ពី​ដប់​ឆ្នាំ​មុន​ គ្រួសារ​ខ្ញុំ​រស់​នៅ​ឃុំ ឡុង​មី (Long My) ហើយ​យើង​ទៅ​លក់ នៅផ្សារអណ្ដែត​​បួន​លើក​ក្នុង​មួយ​ខែ​។ រាល់​ពេល​ទៅ​ផ្សារ​ដោយទូក ទូក​របស់​យើង​ខ្ញុំ​ដឹក​ផ្លែ​ឈើ​ចំនួន ៤-៥តោន​ យើង​ធ្វើ​ដំណើរពីព្រែក ស្វាង (Xang) ទៅកាន់ផ្សារអណ្ដែត​ ង៉ាណាំ (Nga Nam) ង៉ាបៃ (Nga Bay) ក្នុងរយៈ​ពេល​ ៤​ - ៥ ថ្ងៃ​ ក៏​លក់ដាច់ទាំងអស់​»។  

យោង​តាម​លោក​ ​ ហ៊ុង (Hung) កាល​នោះ​ ​ប្រជាជន​ទាំងមូលក្នុងស្រុក​ ឡុងមី (Long My) ​អ៊ឹកធឹក​ទៅ​ផ្សារ​អណ្ដែត​​ ង៉ាណាំ (Nga Nam)​។ គ្រួសារ​​ក្រីក្រ​​ក៏​​ត្រូវ​​ទិញ​​ទូក​​តូច​​មួយ​ និងដំឡើង​​​ម៉ាស៊ីន ​​ដើម្បី​​ទៅ​​ផ្សារ​​លក់​​ម្នាស់​ និង​​ទិញ​​សម្ភារៈ​​ចាំបាច់​​សម្រាប់​​គ្រួសារ​។ ​

ប៉ុន្តែ​ឥឡូវ​នេះ​ នៅ​ក្នុង​ស្រុកឡុងមី (Long My) ទាំងមូល​ មាន​តែ​ទូក​របស់​លោក ហ៊ុង (Hung) ទៅលក់ នៅផ្សារអណ្ដែត​ ង៉ាណាំ (Nga Nam)  ក្នុងរយៈ​ពេល​ ៥ ​ថ្ងៃ​ ហើយ​លក់​បានត្រឹម ​១/៣នៃ​ម្នាស់ទាំងអស់ដែល​យក​មក​។ ក្រឡេក​មើលបណ្តា​​ផ្លែ​ម្នាស់​ ​ដែល​ចាប់ផ្តើម​ប្រែ​ពី​ពណ៌​លឿង​ទៅ​ពណ៌ខ្មៅជាំ លោក​ ហ៊ុង (Hung)  ក៏ដក​ដង្ហើម​ធំ​៖ "ខ្ញុំ​ប្រហែល​ជា​ត្រូវ​ឡើង​​លើគោក​ ហើយ​ព្យួរ​ផ្លាកលក់បញ្ចុះតម្លៃវិញមើល​ ក្រែង​អាច​លក់យកទុនដើមមកវិញបាន​ឬ​អត់​!"

នៅ​ផ្សារ​បណ្តែត​ទឹក នៅក្បាលទូក គេបាន​ព្យួរ​កសិផល​ ​សម្រាប់​អ្នក​ទិញ​ងាយស្រួល​សម្គាល់។ រូបថត៖ ង្វៀនថាំង

ទិដ្ឋភាពទិញ-លក់ដ៏មមាញឹក នៅផ្សារបណ្តែតទឹកង៉បៃ (Nga Bay) ក្នុងឆ្នាំ ២០១១។
រូបថត៖ ៖ ង្វៀនថាំង

កន្លែងប្រសព្វរវាងទន្លេទាំង ៥ បែកជាដៃទន្លេចំនួន ៥ ទៅកាន់ ខេត្ត កាម៉ៅ (Ca Mau), ស្រុក វិញគ្វើយ (Vinh Quoi) (ខេត្ត សុក​តាំង (Soc Trang)), ស្រុក ឡុង​មី (Long My) (ខេត្ត ហូវយ៉ាង (Hau Giang)), ស្រុក ថាញទ្រី (Thanh Tri) (ខេត្ត សុក​តាំង (Soc Trang)), ស្រុក ភុងហៀ​ប (Phung Hiep) (ខេត្ត ហូវយ៉ាង (Hau Giang)) មាន​ទូក​ប្រមាណ​ដប់​គ្រឿងចតមកលក់​ឪឡឹក​ ម្នាស់​ និង​ដូង​។

នៅក្បែរ​ទូក​របស់​លោក​ ហ៊ុង (Hung) និងលោកស្រី ហៅ (Hau) គឺ​ទូក​លក់​ឪឡឹក​របស់​លោក​ លេ ​វ៉ាន់ឌិញ (Le Van Dinh) ។ ពេល​ពន្លឺកំ​ពុង​ចាំង​លើ​ផ្ទៃទឹកទន្លេ​ លោក ឌិញ (Dinh) ក៏ភ្ញាក់​ពី​ដំណេក​ លោក​បាន​អុជធូប​ ​ដោត​លើ​ក្បាលទូក ហើយ​ជ្រើសរើសផ្លែឪឡឹកដែល​មិន​ស្រស់ទម្លាក់ចុះទៅក្នុងទឹក ធ្វើចំណីឲ្យត្រី។

លោក ឌិញ (Dinh) ក៏​​បាន​ធ្វើ​ដំណើរពីវិញគ្វើយ(Vinh Quoi) មកកាន់ ង៉ាណាំ (Nga Nam) ដើម្បី​​ចត​ មក​​លក់​​ដូរ​ ក្នុង​​​រយៈពេល​ ៣ ​ថ្ងៃ​។ ព្រឹក​នេះ​មាន​តែ​ភោជនីយដ្ឋាន​ពីរ​ប៉ុណ្ណោះ ​ដែល​មក​ និង​ទិញ​ឪឡឹករបស់​គាត់​ចំនួន ២០ ផ្លែ ​ដើម្បី​បម្រើ​អតិថិជន​​ក្នុង​រយៈពេល​មួយ​ថ្ងៃ​។ បន្ទាប់​​ពី​​លក់​​​​ឪឡឹក​មួយ​​ចំនួន​​តូច​​ដល់​​អ្នក​​ធ្វើ​​ដំណើរ​​រួច លោក​ ឌិញ (Dinh) បាន​​ឆុង​តែ ​ហើយអញ្ជើញ​យើង​ខ្ញុំ​ឡើង​ទូក​គាត់ពិសារតែ​។ គាត់​​ដក​ដង្ហើម​ធំ​ ហើយ​និយាយ​ថា៖​ «អ្នក​គិត​ទៅ​ ឥឡូ​​វ​នេះ ផ្លូវថ្នល់​មាន​ការ​អភិវឌ្ឍ​ ម៉ូតូ​ និង​ឡាន​អាច​ធ្វើ​ដំណើរ​បានយ៉ាង​ស្រួល​ ប្រជាជ​នទៅ​ផ្សារលើគោក ពាណិជ្ជករ​​​ទៅទិញទំនិញផ្ទាល់នៅចម្ការ គេនៅមករកផ្សារអណ្ដែតធ្វើអីទៀត​។ ម៉្យាង​វិញ​ទៀត​ សព្វថ្ងៃភាគ​ខាង​លិចណាមបូ (Nam Bo) ក៏មិនមាន​រដូវ​ទឹក​ជាន់ដែរ អត់​មាន​ទឹក​ ទូក​ពិបាក​ធ្វើដំណើរ​ អ្នក​ណា​ចង់ទៅ​ផ្សារអណ្ដែត​​ទៀត​?»។

នៅ​ផ្សារ​អណ្ដែត​​ ង៉ាណាំ (Nga Nam) ក្រៅ​ពី​លោក​ ហ៊ុង (Hung) និងលោក ឌិញ (Dinh) នៅ​សេស​សល់​ពាណិជ្ជករ​ប្រមាណ​ ១០នាក់ទៀត​​ ដែលកំពុង​ចត​ទូកលក់ដូរនៅផ្សារ​អណ្ដែត​។ តាម​សំដី​របស់​លោក​ ​ ហ៊ុង (Hung) ៖ «លក់​ដូរ​នៅផ្សារអណ្ដែត​ តាម​ទូក​បែប​នេះ​ មិន​ចំណេញ​ទេ​ ​យើងគ្រាន់​តែ​បណ្តែត​តាម​ដង​ទន្លេ​ពេញ​មួយ​ជីវិត​ យើង​ធ្លាប់​រស់​នៅ​លើ​ទូក​ ខ្លាច​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ ប៉ុន្តែ​ពេល​យើង​ខ្ញុំ​ចាស់​ រហូតដល់​ជំនាន់​កូនចៅរបស់​ខ្ញុំ ប្រហែល​ជា​គេ​មិនស្គាល់​ថា ​ផ្សារ​បណ្តែត​នោះជាអ្វីឡើយ​!»។ 

ហូបទឹកតែ​មួយ​ពែងជាមួយ លោក ហ៊ុង ​(Hung) រួចហើយ យើងខ្ញុំត្រលប់​ទៅកន្លែង​ ង៉ាណាំ (Nga Nam) ឡើង​លើអង់តែន​ទូរស័ព្ទ​ចល័ត ដើម្បី​សង្កេត​មើល​ ដៃទន្លេមួយហូរចាក់ទៅខេត្ត កាម៉ៅ (Ca Mau) ត្រូវបាន​គ្របដណ្តប់​ដោយផ្កាកំប្លោក។ បន្ទាប់ពីជំងឺរាតត្បាត Covid- ១៩ មក មិន​មាន​ទូក​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​មកនៅទីនោះឡើយ។ 

មុនឆ្នាំ២០១៩ តំបន់ង៉ាបៃ (Nga Bay) ទន្លេប្រសព្វគ្នា និងជាកន្លែងប្រមូលផ្ដុំផ្សារបណ្តែត ង៉ាបៃ (Nga Bay) ឥឡូវនេះស្ងាត់អ្នក​លក់ដូរ។ រូបថត៖ ង្វៀន​ថាំង

 

យើងខ្ញុំ​បានបន្តធ្វើ​ដំណើរពី​ព្រែក ស្វាងសាណ (Xang Sa No) ទៅកាន់​ផ្សារ​បណ្ដែត ង៉ាបៃ (Nga Bay) (ក្នុង​​​សង្កាត់​ ង៉ាបៃ (Nga Bay) ទីរួម​ខេត្ត ង៉ាបៃ (Nga Bay) ខេត្ត ហូវយ៉ាង (Hau Giang))។ យោងតាមព័ត៌មាន​ពី​គណៈ​កម្មាធិការ​ប្រជាជន​ខេត្ត ហូវយ៉ាង (Hau Giang) ផ្សារបណ្ដែត​ ង៉ាបៃ (Nga Bay) ​ត្រូវ​បាន​គេ​ស្គាល់​ថា​ជា​ផ្សារ​បណ្ដែត​ ភុងហៀប (Phung Hiep) មាន​ភាព​ល្បីល្បាញ​ជា​យូរ​យារ​ណាស់​មក​ហើយ ភ្ជាប់ជាមួយប្រវត្តិសាស្ត្រ​ជាង​មួយ​រយ​ឆ្នាំ​ និង​បរិយាកាស​លក់​ដូរដ៏​មមាញឹក​បំផុត​នៅតំបន់​ដី​សណ្ដ​ទន្លេ​គឺវឡុង (Cuu Long) ។ ផ្សារនេះ ត្រូវបានបង្កើតឡើង​ នៅ​ប្រហែល​ឆ្នាំ​១៩១៥ ដែល​មាន​ទី​តាំង​ប្រសព្វ​រវាងទន្លេទាំង៧ គឺ កាយកូន (Cai Con) ម៉ាងកា (Mang Ca) ប៊ូងតាវ(Bung Tau) សុកត្រាំង (Soc Trang)​ ស្វែវ​ម៉ូន (Xeo Mon) ឡាយហៀវ (Lai Hieu) ស្វែវវ៉ុង (Xeo Vong)។

មើលពី flycam ទីប្រសព្វនៃដៃទន្លេទាំង៧  មាន​តែ​ទូ​ក​ និងនាវា​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​មក ផ្ទះ​សម្បែង​ជាច្រើនស្ថិត​នៅទាំង​សងខាង ហើយ​ជាពិសេស​គឺ​គ្មាន​ស្លាក​ស្នាម​នៃ​ផ្សារ​បណ្ដែត​ដ៏​ល្បីល្បាញ​នោះ​ទេ​។ ឈប់​សម្រាកនៅ​ហាង​កាហ្វេ​តាម​ដងផ្លូវ​ យើងខ្ញុំសាកសួរ​ម្ចាស់​ហាង​នេះ គាត់គ្រាន់តែ​ផ្តល់​ព័ត៌មាន​ខ្លី​មួយ​ប៉ុណ្ណោះ​ថា ៖ មុន​ពេល​ Covid-១៩ ផ្សារ​បណ្ដែត​​នៅប្រព្រឹត្តិទៅជាធម្មតានៅ​កន្លែងនេះ ប៉ុន្តែ​ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក​ មិន​ដែល​ឃើញ​នរណាម្នាក់​ទៅ​ផ្សារបណ្ដែត​ទៀតឡើយ​។

យើងខ្ញុំ​​ទៅ​កាន់​ខេត្ត កឹនធើ (Can Tho) ដើរ​ជុំវិញ​កំពង់ផែ​​ និញគៀវ (Ninh Kieu) ដែល​មាន​សេវាកម្ម​ដឹក​ភ្ញៀវទេសចរ​ទៅ​លេង​ផ្សារ​អណ្តែត​ កាយរ៉ាំង (Cai Rang) ហើយ​ត្រូវបាន​ម្ចាស់​ទូកទេសចរណ៍ប្រាប់​ថា​ ផ្សារ​បណ្ដែត​នៅតែមាន ប៉ុន្តែ​ទូក​មិន​កកកុញ​ដូច​ពី​មុន​ទេ​ ព្រោះ​ពាណិជ្ជករ​បាន​​មក​ និង​លក់ដូរ​កាន់តែ​ថយចុះ​ជា​បណ្តើរ​ៗ។

ផ្សារ​បណ្តែត​ កាយរ៉ាំង (Cai Rang) (ទីក្រុង កឹនធើ (Can Tho)) មានភាពអ៊ូអរ ដោយសេវាកម្មដឹកភ្ញៀវទេសចរទៅទស្សនា ពីម៉ោង ៥  និង​ ០០ នាទី ដល់ម៉ោង ៨ និង​ ០០ នាទី ព្រឹក។ រូបថត៖ ថុងធៀន

នៅ​ម៉ោង៥ និង​០០នាទី​ព្រឹក​ យើងខ្ញុំ​បាន​ជួល​ទូក​ទេសចរណ៍​មួយគ្រឿង ធ្វើ​ដំណើរពី​កំពង់ផែ​ និញគៀវ (Ninh Kieu) ទៅ​ផ្សារ​បណ្ដែត​ កាយរ៉ាំង (Cai Rang)។ ព្រះ​អាទិត្យ​​មិន​ទាន់​​រះ​​នៅ​​ឡើយ​​ទេ​ ប៉ុន្តែ​​នៅទន្លេកឹនធើ (Can Tho) កំពុង​​មាន​​កប៉ាល់​​ទេសចរណ៍​​ដឹក​ភ្ញៀវ​​ទេសចរ​​ទៅ​លេង​​ផ្សារបណ្ដែត​​​។ ម្ចាស់ទូក​ដែល​យើង​ខ្ញុំជួល មាន​ឈ្មោះថា  ង្វៀនយឿក (Nguyen Duoc)  ដែលប្រកប​មុខរបរដឹកភ្ញៀវទេសច​ធ្វើ​ដំណើរជុំវិញផ្សារ​បណ្ដែត​ ជាង ២០ឆ្នាំមកហើយ ​។ អង្គុយលើទូក លោក យឿក (Duoc) បាន​និយាយ​ថា​ “ផ្សារ​បណ្ដែត​​ថ្ងៃ​នេះ​ ខុស​ប្លែក​ពី​អតីតកាល​ណាស់។ កាលពីមុន​ ​ពេល​មមាញឹក​បំផុត​នៃផ្សារបណ្ដែត​​ គឺ​ចាប់​ពីព្រឹក​ព្រលឹម​ស្រាង​ៗរហូត​ដល់​ល្ងាច​ នាវានិងទូកដឹកផ្លែឈើ បន្លែ មក​ចត​ពេញ​កំណាត់ទន្លេមួយ។ ឥឡូវនេះ​ ការ​លក់​ដូរលើ​គោក​មាន​ភាព​ងាយ​ស្រួល​ ដូច្នេះ​ពាណិជ្ជករជាច្រើន បាន​ឡើង​លើដី​គោក​ ដើម្បី​រកស៊ីហើយ​។"  

យើង​ខ្ញុំ​សង្កេតឃើញ​ថា​ ផ្សារ​បណ្ដែត​​ កាយ​រ៉ាំង (Cai Rang) មាន​តែ​ទូក​ធំៗ​ ប្រមាណ ២០គ្រឿងប៉ុណ្ណោះ​ ដែល​លក់​ដូរកសិផល​។ លោក​ ដាំង វ៉ាន់ណាម (Dang Van Nam) ពាណិជ្ជករ​ម្នាក់នៅផ្សារបណ្ដែត​ បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា​ ទូក​របស់​ពាណិជ្ជករ​នៅ​ទីនេះ​ លក់​តែ​កសិផល​បាន​ទុក ​ក្នុង​អំឡុងពេលយូរថ្ងៃ ដូចជា  ឃ្លោក ល្ពៅ ផ្លែដូង…នៅ​សល់​ជា​ទូក​តូច​ៗ ដែល​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​មកទៅវិញ​ លក់​ផ្លែ​ឈើ​ជូន​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​។ លោក ណាម Nam)​ លោក ហ៊ុង​ (Hung)  និងលោក ហ៊្វីញ (Hinh) ​បាន​លក់ដូរនៅផ្សារបណ្ដែត ង៉ាណាំ (Nga Nam) ធ្លាប់ជា​ពាណិជ្ជករ​នៅផ្សារនេះ។ ពួក​គេបាន​ចាត់​ទុក​ថា ទូក​ជា​ផ្ទះ​របស់​ពួកគេ ទន្លេ​ កឹន​ថើ (Can Tho) ជា​ស្រុក​កំណើត​របស់​ពួកគេ ដូច្នេះ​ហើយ​ ពួកគេមិន​ចង់ផ្លាស់​ទីលំនៅពីទឹកឡើង​ដីគោក។ "ថ្ងៃ​ណា​មួយ​ ពួកយើង​នឹង​​បោះចោល​ទូក​ ហើយ​ឡើង​ដីគោក ដើម្បីរកការងារថ្មីចិញ្ចឹមជីវិត។ សព្វថ្ងៃនេះការលក់ដូរ នៅផ្សារបណ្ដែត​យឺតណាស់!" - លោក ណាម (Nam) ដកដង្ហើមធំ។

ភ្ញៀវទេសចរហូបគុយទាវ នៅផ្សារបណ្តែត កាយរ៉ាំង (Cai Rang)។ រូបថត៖ ឡេមិញ

ភ្ញៀវទេសចរទិញផ្លែឈើនៅផ្សារបណ្តែត កាយរ៉ាំង (Cai Rang) ។ រូបថត៖ ឡេមិញ

យើងខ្ញុំចូលឈប់​សម្រាកនៅ​ទូក​របស់​លោកស្រី ​ង្វៀន ធីគីមជឿង (Nguyen Thi Kim Chuong)  ជាហាងលក់ភេសជ្ជៈ​នៅ​ផ្សារ​បណ្ដែត​ កាយរ៉ាំង (Cai Rang)។ លោក​ស្រី ជឿ​ង​ (Chuong)  បន្ត​ថា បើ​កាលពី​​មុន​ មាន​​ទូក​​លក់​ដូរ​​កសិផល​​យ៉ាង​ច្រើនកុះករ​ តែឥឡូវ​នេះ​ជំនួស​​ដោយ​​កប៉ាល់ដឹក​ភ្ញៀវ​ទេសចរ។ រៀងរាល់ថ្ងៃ​ ទូក​របស់គាត់​​លក់​កាហ្វេ​ តែ​ ទឹកសណ្តែតសៀង ជូន​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​រាប់សិបនាក់។ ទោះ​​មិន​​ច្រើន​​ក៏​គ្រប់​​សម្រាប់​ចិញ្ចឹម​ជីវិតប្រចាំថ្ងៃដែរ ។

បើយោង​​តាម​​គណៈកម្មាធិការ​ប្រជាជន​ទី​ក្រុង កឹន​ធើ (Can Tho) បាន​ឲ្យដឹង​ថា​ ចាប់តាំង​ពី​ឆ្នាំ​២០១៦ មក​ ទីក្រុង​បាន​អនុវត្ត​គម្រោង​ “អភិរក្ស​ និង​អភិវឌ្ឍផ្សារបណ្ដែត​ កាយរ៉ាំង (Cai Rang)”។ ឆ្នាំ២០២៤ វិស័យ​ទេសចរណ៍​បន្ត​ផ្តល់​យោបល់​លើ​គម្រោង​អភិរក្ស​ផ្សារបណ្ដែត​  កាយរ៉ាំង (Cai Rang); កសាង “សេចក្តី​សម្រេចចិត្ត​គោលនយោបាយ​គាំទ្រ​ការ​អភិវឌ្ឍទេសចរណ៍​ នៅទីក្រុង កឹន​ធើ (Can Tho)រហូតដល់ឆ្នាំ ២០៣០” ផ្តោត​លើ​ការ​អភិវឌ្ឍ​ទេសចរណ៍​ផ្សារ​អណ្ដែត កាយរ៉ាំង (Cai Rang)។ មក​ដល់​ពេល​នេះ​ ទីក្រុង កឹនធើ (Can Tho) បាន​រៀបចំ​ពិធីបុណ្យ​ទេសចរណ៍​វប្បធម៌​ផ្សារបណ្ដែត​​ កាយរ៉ាំង (Cai Rang) លើកទី៧ ដើម្បី​ផ្សព្វផ្សាយ​ និង​ជំរុញ​ទេសចរណ៍​។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ​ ភ្ញៀវទេសចរ​ជាច្រើន​នាក់ បាននិយាយ​ថា​ ផ្សារបណ្ដែត​ កាយរ៉ាំង (Cai Rang) និង​សេវាកម្ម​ទេសចរណ៍​នៅ​តែ​មា​ន​លក្ខណៈ​សាមញ្ញ និង​គួរ​ឱ្យ​ធុញ​ទ្រាន់។ “យើង​​ខ្ញុំបាន​​ទៅ​​ផ្សារ​​បណ្ដែត​​​ ​ដើម្បី​​ញ៉ាំ​​អាហារ​​ពេល​​ព្រឹក​ និង​កាហ្វេ រួចរាល់ក៏​ត្រឡប់​ទៅ​​ផ្ទះ​​វិញ​។ យើងខ្ញុំមិនបាន​ទិញ​​ផ្លែ​​ឈើ​​​ ព្រោះតម្លៃ​​ថ្លៃ​​ជាង​​នៅផ្សារ​​លើ​​គោក ៤-៥ ដង​»។ នេះ​​បើ​​តាម​ការរៀបរាប់របស់ លោក ឡេ វ៉ាន់មិញ (Le Van Minh) - ភ្ញៀវទេសចរម្នាក់រស់នៅទីក្រុងហូជីមិញ។

 

អ្នក​ស្រាវជ្រាវ​វប្បធម៌​ជាច្រើន​ បានសន្និដ្ឋានថា "ព្រលឹង​នៃ​ផ្សារ​បណ្ដែត​​​គឺ​ជា​ពាណិជ្ជករ" ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ​ ជាមួយ​នឹង​ការ​អភិវឌ្ឍពាណិជ្ជកម្មអេឡិចត្រូនិច និង​ផ្លូវ​គោក ពាណិជ្ជករ​​នៅផ្សារបណ្ដែតកំពុងតែ​ថយចុះជាបណ្តើរ​ៗ​។​ នេះ​​បើ​​តាម​​ស្ថិតិ​​របស់​​គណៈកម្មាធិការ​ប្រជាជន​ទីក្រុង កឹន​ធើ (Can Tho) កាល​ពី​មុន​ជំងឺ​រាតត្បាត Covid - ១៩ ផ្សារបណ្ដែត​​ កាយរ៉ាំង (Cai Rang) មានពាណិជ្ជករប្រមាណ ៥០០ - ៧០០នាក់ ដែល​ប្រើទូកទៅលក់ដូរ ប៉ុន្តែ​ឥឡូវ​នេះ​មាន​ពាណិជ្ជករប្រហែល ៣០ - ៥០នាក់ប៉ុណ្ណោះ​​។ លោក​បណ្ឌិត​ តឹន​ ហ៊ឹវហៀប (Tran Huu Hiep) អនុ​ប្រធាន​សមាគម​ទេសចរណ៍​តំបន់​ដី​សណ្តទន្លេ គឺវឡុង (Cuu Long) បានស្នើថា  "ប្រសិនបើ​ យើង​រៀបចំ​ផ្សារបណ្ដែត​​​ជាមួយសកម្មភាព​លក់​ដូរ​តាម​ទូក​ និង​ផ្សារភ្ជាប់​វា​ជាមួយ​នឹង​ទេសចរណ៍​ទស្សនា​ និងរៀបចំ​សកម្មភាព​ឱ្យ​បាន​ល្អ​នោះ​ តម្លៃលក់នៅផ្សារបណ្ដែត​​​នឹង​នៅ​ដដែល​ ហើយ​នឹង​​កាន់តែលើកកម្ពស់​បន្ថែម​ទៀត​"។

អត្ថបទ៖ ថុងធៀន - រូបថត៖ ង្វៀនថាំង, ឡេមិញ, ថុងធៀន / VNP

ប្រែសម្រួលដោយង្វៀនយ៉ាង