| ຄຳນຳ : ປີ 1988, ນັບເປັນຄັ້ງທຳອິດ ຂ່າວພາບຫວຽດນາມ ໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງ ນັກຂ່າວສອງຄົນຄືທ່ານ ເລຝຶກ ແລະ ຫງວຽນວິງກວາງ ໄປປະຕິບັດງານ ຢູ່ ໝູ່ເກາະ ເຈື່ອງຊາ. ນັບຕັ້ງ ແຕ່ນັ້ນມາ, ນັກຂ່າວຫຼາຍຄົນ ຂອງຂ່າວພາບ ຫວຽດນາມ ໄດ້ໄປຫາ ເຈື່ອງຊາ ເປັນປະຈຳ, ແຕ່ລະຄັ້ງ ພັດມີຫຼາກຫຼາຍ ຄວາມຮູ້ ສຶກນຶກຄິດໃໝ່, ເລື່ອງໃໝ່, ຮູບພາບໃໝ່ ກ່ຽວກັບ ເຂດດິນອັນ ສັກກາລະບູຊາ ທີ່ຕັ້ງຢູ່ບ່ອນ ຮັບພາຍຸ ລົມແດງ ຂອງ ປະເທດຊາດ. ສຳລັບ ນັກຂ່າວ ຜູ້ໜຸ່ມແໜ້ນ ຖາວວີກ່ໍ ເຊັ່ນດຽວກັນ, ການໄປ ເຈື່ອງຊາປີ 2013 ແມ່ນການເດີນທາງ ໄກຄັ້ງແລກ ຂອງນາງ ນັບແຕ່ເວລາ ປະກອບອາຊີບ ເປັນ ນັກຂ່າວ. ເຈື່ອງຊາ ໃນຫ່ວງນຶກ ຂອງ ຖາວວີ ກ່ໍເໝືອນດັ່ງ ໝູ່ບ້ານ ຕ່າງໆ ຫຼາຍແຫ່ງ ຂອງຫວຽດນາມ ລ້ວນແຕ່ມີຄວາມ ສວຍງາມ ແລະ ໃກ້ຊິດ ສະໜິດແໜ້ນ ຈົນຍາກທີ່ຈະຫ່າງ ໄລໄກຈາກໄດ້. |
ຖ້າບ່ໍມີສຽງຄື້ນທະເລ ບາງຄັ້ງຟົດຟ່ີນີ່ນັນ, ບາງຄາວຟົດ ດວດໆ ຢູ່ອ້ອມຂ້າງນັ້ນ ຈະເຮັດໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າ ມີຊີວິດຢູ່ ເກາະ ເຈື່ອງຊາເລີ໋ນ ໃນຕະ ຫຼອດ 5 ມື້ ກໍຄິດຄືວ່າ ກຳລັງຢູ່ໃນ ແຫ່ງໃດແຫ່ງໜຶ່ງ ຂອງດິນຕ່ໍແຜ່ນເທົ່ານັ້ນ. ທັງນີ້ ກ່ໍເພາະ ວ່າ, ຢູ່ເທິງ ເກາະ ທີ່ຖືກອ້ອມຮອບດ້ວຍ ທະເລ ອັນກວ້າງໃຫຍ່ສຸດສາຍຕານີ້ ໄດ້ປະກອບພື້ນຖານວັດຖຸ, ພາຫະນະເຄື່ອງ ໃຊ້ສອຍ ຄົບທຸກຢ່າງ ຄືດ່ັງຢູ່ ເຂດແຄ້ວນແຖບດິນຕ່າງໆ ຂອງປະເທດຊາດ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າ ຄົງແມ່ນຈຳນວນບ່ໍຫຼາຍຄົນ ໂຊກດີທີ່ໄດ້ຢູ່ ເຈື່ອງຊາເລີ໋ນ ດົນປານນັ້ນ ຄື 5 ມື້ 4 ຄືນ. ຍ້ອນເຫດນັ້ນ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງມີໂອກາດໄດ້ “ຟັງກັບຫູ ດູກັບຕາ” ກ່ຽວກັບຊີວິດຂອງຊາວເກາະ ເຈື່ອງຊາເລີ໋ນ ຢ່າງຈະແຈ້ງ ແລະ ມີຊີວິດຊີວາທີ່ສຸດ. ອາດເວົ້າໄດ້ວ່າ, “ບ້ານນາ”ຢູ່ແຫ່ງ ນີ້ກ່ໍມີ ຄວາມສະຫງົບສຸກ ດັ່ງກັບໝູ່ບ້ານບ່ໍວ່າບ່ອນໃດ ຂອງ ຫວຽດນາມ ຕ່າງແຕ່ວ່າມັນໄດ້ປະກົດຕົວ ຢູ່ລະຫວ່າງກາງ ທະເລ ອັນກວ້າງໃຫຍ່ໄພສານເທົ່ານັ້ນ. 1. ກຳປັ່ນຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ ເຂົ້າທຽບທ່າເກາະ ເຈື່ອງຊາ ເລີ໋ນ ກົງກັບເວລາ ຕາເວັນໃກ້ຈະລັບຂອບຟ້າ. ອາກາດອົບເອົ້າ ຂອງຊຸມມື້ທຳອິດ ໃນລະດູແລ້ງ ຄ່ອຍໆ ຜ່ອນຄາຍລົງ ປ່ຽນແທນດ້ວຍແມ່ນສາຍລົມເຢັນຈ້ວຍໆ ພາໃຫ້ຄວາມອິດເມື່ອຍ ຂອງໝົດທຸກຄົນ ພາຍຫຼັງສອງມື້ສອງຄືນ ຢູ່ກາງທະເລ ຈືດຫາຍໄປ. ຄະນະພວກຂ້າພະເຈົ້າ ຂຶ້ນເທິງເກາະ ພໍດີກົງກັບ ເວລາຢູ່ທີ່ນີ້ ພວມ ມີລາຍການຖ່າຍຖອດສົດ ທາງໂທລະພາບ ກັບດິນຕ່ໍ ແຜ່ນ. ທຸກຄົນຕ່າງກ່ໍຮູ້ສຶກ ຕະລຶງ ຕ່ໍເວທີສະແດງອັນໃຫຍ່ ໂຕ ທີ່ໄດ້ສ້າງຂຶ້ນຢ່າງພິຖິພິຖັນ ໂດຍມີການປະກອບ ລະບົບ ແສງສີສຽງ ຢ່າງທັນສະໄໝ. ເຄືອຂ່າຍດອກໄຟຟ້າແລດ ເຮັດ ໃຫ້ຖະໜົນຫົນທາງ ທົ່ວທັງເກາະ ແຈ້ງປະກາຍ ອັນໄດ້ສ້າງ ໃຫ້ ເຈື່ອງຊາເລີ໋ນ ເຫຼື້ອມຍິບຍັບ ບ່ໍຕ່າງຫຍັງກັບນະຄອນໜຶ່ງ ຢູ່ກາງທະເລ.
ເມື່ອຍ່າງເລາະ ບົນເສັ້ນທາງ ກ້າວເຂົ້າເຂດຊຸມຊົນ ທີ່ແຈ້ງສະ ຫວ່າງ ຍ້ອນແຖວດອກໄຟແລດນັ້ນ, ພັນຕີ ດິງຈ້ອງຖ໋ຳ ຮອງ ຫົວໜ້າການທະຫານ ຮັບຜິດຊອບພາລະທິການ ເກາະເຈື່ອງ ຊາເລີ໋ນ ໃຫ້ຊາບວ່າ, ໂດຍອາໄສ ລະບົບໄຟຟ້າແຮງລົມ ແລະ ພະລັງງານແສງຕາເວັນ, ຢູ່ເກາະປັດຈຸບັນສາມາດ ຮັບປະກັນ ມີໄຟຟ້າສະຫນອງເກືອບ 24/24 ຊົ່ວໂມງ. ໃນຍາມທີ່ມີລົມພັດມາ ເປັນປົກກະຕິຄື 6 ເດືອນຕົ້ນປີ, ໄຟຟ້າໄດ້ເນັ່ງມາຮອດ ຄອບຄົວປະຊາຊົນ ດ້ວຍກຳລັງແຮງສູງສຸດ 24/24 ຊົ່ວໂມງ. ແຫຼ່ງໄຟຟ້າທີ່ບ່ໍມີຍາມສິ້ນສຸດນີ້ ໄດ້ປະກອບສ່ວນ ເຮັດໃຫ້ຊີວິດ ການເປັນຢູ່ ຂອງປະຊາຊົນ ໃນເກາະມີການປ່ຽນແປງ ຢ່າງ ໃຫຍ່ຫຼວງ. ມາຢາມຄອບຄົວໃດ ກ່ໍເຫັນມີໂທລະພາບ, ຕູ້ເຢັນ ເຄື່ອງຄອມພິວເຕີ… ເຄື່ອງພາຫະນະໃຊ້ສອຍ ໃນບ້ານບໍ່ ຕ່າງຫຍັງ ກັບຢູ່ໃນດິນຕ່ໍແຜ່ນ. ເຫັນພວກເຮົາມາຢາມ, ທ້າວ ນ້ອຍຈິງຊີ ແລະ ນາງນ້ອຍ ຮົ່ງເຮືອງ ພົນ ລະເມືອງນ້ອຍ ສອງຄົນຂອງເກາະ ໄດ້ດຶງພວກເຮົາເຂົ້າ ມາເບິ່ງແຜ່ນຊີດີ ຕຸກກະຕາ ໂດຍພີ່ນ້ອງຝາກແຕ່ດິນຕ່ໍແຜ່ນມາໃຫ້. ໃນຕອນຄ່ຳ, ພວກເຮົາພັກຢູ່ເຮືອນຮັບແຂກ ນະຄອນຫຼວງ ຂອງເກາະ. ເຮືອນພັກມີແອ, ໂທລະພາບ ແລະ ເປັນໜ້າ ຊື່ນໃຈກວ່າໝູ່ ແມ່ນໄດ້ອາບນ້ຳຮ້ອນ ແລ້ວເອນກາຍຢູ່ເທິງ ເສື່ອທີ່ນີ້ມນວນ. ຂ້າພະເຈົ້າບ່ໍເຊື່ອໄດ້ວ່າ, ນີ້ຄືແຫ່ງໜຶ່ງ ທີ່ ຕັ້ງຢູ່ໄກຈາກດິນຕ່ໍແຜ່ນ ກວ່າ 250 ໄມ. 2. ວັນທີສອງເທິງເກາະ ເຈື່ອງຊາເລີ໋ນ, ເວລາ 5 ໂມງເຊົ້າ ຖ້າ ຢູ່ດິນຕ່ໍແຜ່ນ ແນ່ນອນຫຼາຍຄົນ ຍັງຢູ່ໃນຜ້າຫົ່ມ ຫຼື ພວມງ້ວງ ນອນຢູ່ ແຕ່ທີ່ນີ້, ທຸກຄົນໄດ້ຕື່ນຫັດກາຍ ແລະ ກະກຽມໃຫ້ ແກ່ວຽກງານໃນມື້ໃໝ່. ແສງອາລຸນຄືດັ່ງໄດ້ເອົາ ເສື້ອເຫຼືອງຜືນ ໜຶ່ງຄຸມໃຫ້ທົ່ວທັງເກາະ, ມັນເຮັດໃຫ້ທຸງຊາດ ອັນໃຫຍ່ຫຼວງ ເຮັດດ້ວຍດິນເຜົາເຄືອບ ຂະໜາດ 310 ຕາແມັດ ເທິງຫຼັງຄາ ຕຶກປະຊຸມ ຢູ່ໃຈກາງເກາະ ຍິ່ງແດງເຂັ້ມຂຶ້ນຕື່ມ. ຈາກທີ່ຕັ້ງ ຂອງທຸງຊາດ, ເບິ່ງອອກໄປໄກ ຈະເຫັນ ເຂດທະເລອັນກວ້າງ ໃຫຍ່ສຸດສາຍຕາ ແລະ ເຂດກາງແຈ້ງ ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍປີກພັດ ລົມ, ລະບົບແຜ່ນຮັບແສງຕາເວັນ ຜະລິດພະລັງແຮງຕາເວັນ, ວັດເຈື່ອງຊາເລີ໋ນ, ເຂດຊຸມຊົນ ແລະ ລະບົບສາຍທາງຖອດ ເບຕົງ ທີ່ໄດ້ສ້າງ ຢ່າງຖາວອນ ມາຮອດແຕ່ລະຮ່ອມຊອຍ ໃນເກາະ.
3. ເຊົ້າມື້ຕ່ໍມາ, ເວລາຫາກໍ່ 5ໂມງ ຂ້າພະເຈົ້າ ຍັງງ້ວງນອນຢູ່ ເທິງຕຽງ ທີ່ອ່ອນນວນຂອງເຮືອນພັກ, ທ້າວນ້ອຍ ຈິງຊີ ໄດ້ມາ ດຶງຂ້າພະເຈົ້າ ອອກ ຈາກຕຽງ ເພື່ອໄປຕາມມັນ ເຂົ້າໂຮງຮຽນ ຮ່ວມການຮຽນມື້ທຳອິດ ໃນລະດູ ແລ້ງຢູ່ເກາະ. ສຳລັບພວກເດັກນ້ອຍຢູ່ແຫ່ງນີ້, ແຂກຄົນທີ່ມາຈາກດິນຕ່ໍ ແຜ່ນເປັນຜູ້ທີ່ ພວກມັນລໍຄອຍ ແລະ ຢາກໄດ້ຫຼາຍກວ່າໝູ່. ເພາະພວກນ້ອງ ມັກໄດ້ລົມ ໄດ້ເລົ່າເລື່ອງລາວຂອງຕົນ ກ່ໍຄື ຮັບຟັງ ໝົດທຸກອັນທຸກແນວ ຢູ່ດິນຕ່ໍແຜ່ນ. ສະນັ້ນ, ເມື່ອມາ ຮອດເກາະບ່ໍດົນ, ພວກມັນໄດ້ກ້ຽວກອດຂ້າພະເຈົ້າ ກັບທຸກ ຄົນໃນຄະນະ ຢ່າງບໍ່ມີຍາມຫ່າງ. ຕາມທ້າວນ້ອຍ ຈິງຊີ ໄປເຖິງໂຮງຮຽນ ຕັ້ງຢູ່ໃຕ້ເງົາຮົ່ມຂອງ ຕົ້ນ “ບ່າງວວງ” ( Terminalia catappa) ແລະ “ຟອງບາ” (Heliotropium foertherianum), ຂ້າພະເຈົ້າພານເຫັນ ປ້າຍ ໂຕໜັງສື “ໂຮງຮຽນປະຖົມ ເທສະບານ ເຈື່ອງຊາ”. ຕຶກອາຄານ ສອງຊັ້ນ ມີຄວາມສະອາດງາມຕາ, ປອດໂປ່ງ ແລະ ອົບອຸ່ນ ຍ້ອນສຽງອ່ານ ສຽງຫົວຢອກໄຍກັນຂອງຊຸມເດັກ ນ້ອຍ. ນະທີ່ນີ້, ນອກຈາກຊົ່ວໂມງຮຽນ ຕາມຫຼັກສູດ, ນາງຄູ ບຸ່ຍທິຍູງ ຄູສອນຜູ້ດຽວ ທັງເປັນຫົວໜ້າ ໂຮງຮຽນຍັງສອນບົດກາບກອນ, ບົດເພງກ່ຽວກັບລຸງໂຮ່, ກ່ຽວກັບ ໝູ່ເກາະທະເລ ກ່ໍຄືເຈື່ອງຊາ ໃຫ້ ລູກສິດຂອງຕົນ ເຊິ່ງແມ່ນແຜ່ນດິນທີ່ພວກ ເດັກນ້ອຍໃຫຍ່ກ້າໜ້າບານໃນແຕ່ລະມື້. ເລີກຮຽນໃນຕອນບ່າຍ, ພວກນ້ອງນ້ອຍກັບເມືອບ້ານແລ້ວ ຂີ່ລົດຖີບ ໄປທົ່ວທຸກມູມເທິງເກາະ. ສຽງໂຮຮ້ອງແຂ່ງກັນ ສະຫຼັບກັບສຽງຄື້ນທະເລ ເຮັດໃຫ້ບັນຍາກາດນຶກນອງຂຶ້ນ ຢ່າງສະບາຍໃຈ.
4. ວັນທີສີ່ຢູ່ເກາະເຈື່ອງຊາເລີ໋ນ. ຍ້ອນບ່ໍທັນລຶ້ງກັບອາກາດ ທີ່ສາຫັດຢູ່ແຫ່ງນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າເປັນໄຂ້. ຕາມການແນະນຳ, ຂ້າພະເຈົ້າໄປຫາ ສຸກສາລາ ເພື່ອຂໍຢາ. ເຖິງຈະແມ່ນສຸກ ສາລາກ່ໍຕາມ ແຕ່ຢູ່ນີ້ ມີພາຫະນະ ກວດກາພະຍາດ ຢ່າງຄົບ ຊຸດ. ມີທັງຈັກຖ່າຍເອັກສະເລ, ເຄື່ອງວິເຄາະເລືອດ, ຕູ້ເຄື່ອນ ທີ່ສຳລັບການປິ່ນປົວ ໃຫ້ຊາວປະມົງ ປະສົບເຄາະຮ້າຍ ເມື່ອ ຫາປາ ຢູ່ໃນຂອບເຂດເຈື່ອງຊາ... ພິເສດ, ທາງສຸກສາລາຍັງ ໄດ້ຮັບການ ປະກອບລະບົບບົ່ງມະຕິພະຍາດ ໂດຍ ຜ່ານດາວ ທຽມຂອງໂຮງໝໍເສນາຮັກ 175 ຢູ່ນະຄອນໂຮ່ຈີມິນ. ຍ້ອນມີ ລະບົບເຄື່ອງຈັກນີ້ ບວກກັບການຊ່ວຍເຫຼືອ ແນະນຳຂອງທ່ານ ໝໍ ຢູ່ດິນຕ່ໍແຜ່ນ, ພວກທ່ານໝໍຢູ່ເກາະເຈື່ອງຊາເລີ໋ນ ສາມາດ ປະຕິບັດການຜ່າຕັດດ່ວນຫຼາຍລາຍ ປະສົບຜົນສຳເລັດໂດຍ ບ່ໍຕ້ອງສົ່ງຄົນເຈັບ ມາຢູ່ດິນຕ່ໍແຜ່ນ. 5. ເປັນອັນວ່າ 4 ມື້ເທິງເກາະ ໄດ້ຜ່ານໄປ. ຕາມແຜນການ, ຕອນສວຍ ວັນພະຫັດ ກຳປັ່ນຈະເຂົ້າທຽບທ່າ ເກາະເຈື່ອງ ຊາເລີ໋ນ ເພື່ອສົ່ງພວກເຮົາກັບຄືນດິນຕ່ໍແຜ່ນ. ໂດຍຊາບວ່າ ມື້ນີ້, ຄະນະພວກເຮົາ ຈະລາຈາກເກາະ, ຄູບາ ທິກຢາກເງ້ຍ ເຈົ້າອາວາດວັດເທິງເກາະ ໄດ້ຈັດພາເຂົ້າເຈ ລ້ຽງພວກເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າ ພ້ອມດ້ວຍໝົດທຸກຄົນ ໃນຄະນະ ຕ່າງກ່ໍປະກອບ ສ່ວນ ເຂົ້າໃນການແຕ່ງກິນ ຜູ້ລະໄມ້ລະມື ໃນຫ້ອງຄົວກິນ ອັນນ້ອຍໆ ຂອງເພິ່ນ. ສຽງຫົວສຽງເວົ້າຢອກໄຍກັນ ຢ່າງນຶກ ນອງ ພາໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ ຄິດຄຳນຶງເຖິງ ບັນຍາກາດຂອງຄອບ ຄົວໃຫຍ່ ເຄີຍປຸ້ມລຸ້ມກັນໃນແຕ່ລະຄັ້ງເຕົ້າໂຮມ. ງານລ້ຽງ ສຸດທີ່ມ່ວນ ແຕ່ກ່ໍອາບເອ້ໄປດ້ວຍ ຄວາມຮູ້ສຶກອາໄລອາວອນ ຢ່າງບອກບ່ໍຖືກ. ມ່ວນຍ້ອນໄດ້ມາຢາມຄອບຄົວ, ລູກເຕົ້າ ແຕ່ກ່ໍເລີ່ມເຫັນ ນ້ຳຕາຊືມເບົ້າ ເມື່ອຄິດເຖິງ ຂະນະທີ່ຕ້ອງ ໄກຈາກພີ່ນ້ອງ ເພື່ອນມິດກັບເພື່ອເມືອບ້ານ.
ຂໍລາເຈື່ອງຊາ, ຂໍລາແຜ່ນດິນອັນສັກກາລະບູຊາ ທີ່ຕັ້ງຕົວຢູ່ ບ່ອນຮັບເອົາພາຍຸລົມແດງ ຂອງປະເທດຊາດ. ລາຈາກ ເຈື່ອງຊາ, ໃນໃຈຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ ມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນວ່າ ໝູ່ເກາະແຫ່ງນີ້ ແນ່ນອນຈະມີອານາຄົດ ອັນສະຫວ່າງສະ ໄຫວ ຢ່າງບ່ໍຕ້ອງສົງໄສ ເພາະຢູ່ທີ່ນັ້ນ ຜູ້ຄົນທັງໝົດຕ່າງກ່ໍ ເຂັ້ມແຂງແຮງກ້າ ພ້ອມພຽງຮຽງໜ້າກັນເພື່ອສ້າງສາເຈື່ອງຊາ ເປັນໝູ່ເກາະທີ່ສະຫງົບສຸກ ແລະ ພັດທະນາຖາວອນ.
ບົດ : ຖາວວີ - ພາບ: VNP |
