|
ប្រសិនគ្មានសម្លេងរហ៊ឹម ជួនកាលគឺសម្លេងគ្រាំងៗ នៃរលកសមុទ្រនៅជុំវិញម្ល៉ោះ ហើយ ក្នុងរយៈពេល ៥ ថ្ងៃរស់នៅលើកោះទ្រឿងសាធំ បេះដូងរបស់ស្រុកកោះទ្រឿងសា យើងខ្ញុំស្មានថា កំពុងបំពេញបេសកកម្មនៅតំបន់ណាមួយ ស្ថិតនៅដីគោក ពីព្រោះ ទោះបីនៅតំបន់កោះឆ្ងាយក៏ដោយ ប៉ុន្តែមនោសញ្ចេតនា និងមូលដ្ឋានសម្ភារៈនៅទីនេះក៏សម្បូរ និងគ្រប់គ្រាន់ដូចនៅតំបន់ដទៃណាមួយនៃមាតុភូមិជាទីស្រឡាញ់។
ប្រហែល យើងខ្ញុំគឺមួយក្នុងចំណោមមនុស្សយ៉ាងតិចដែលមានភព្វសំណាង បានស្នាក់នៅលើកោះទ្រឿងសាធំ ក្នុងរយៈពេល ៥ ថ្ងៃ ៤ យប់។ ដោយសារភព្វសំណាងនេះ យើងខ្ញុំបាន «ភ្នែកឃើញ ត្រចៀកស្តាប់ ដៃប៉ះ» យ៉ាងច្បាស់លាស់ និងរស់រវើកបំផុត អំពីជីវភាពរស់នៅរបស់ប្រជាជន នៅកោះទ្រឿងសាធំ។ នៅទីនោះ មាន « ភូមិ » មួយដ៏សាន្តត្រាណ ដូចភូមិជនបទដទៃទៀតរបស់ប្រជាជនវៀតណាម ប៉ុន្តែភាពខុសគ្នា គឺវាស្ថិតនៅកណ្តាលមហាសមុទ្រល្វឹងល្វើយ។
1. នាវាយើងខ្ញុំ មកដល់កំពង់ផែកោះទ្រឿងសាធំ ចំពេលព្រះអាទិត្យជិតអស្តង្គត។ ព្រះអាទិត្យ ហាក់ដូចជាលិចចុះផ្ទៃសមុទ្រ ពាំនាំតាមធាតុអាកាសក្តៅស្អុះនៃបណ្តាថ្ងៃនៅដើមខែមិថុនា។ ផ្ទុយពីនេះ គឺពេលយប់មានខ្យល់បក់ត្រជាក់តិចៗ បំបាត់ការនឿយហត់របស់សមាជិកទាំងឡាយក្នុងក្រុមយើងខ្ញុំ បន្ទាប់ពីឃ្លេងឃ្លោងលើសមុទ្រ អស់ពីរថ្ងៃ ។
ថ្ងៃដែលក្រុមយើងខ្ញុំមកដល់កោះ ចំនឹងថ្ងៃ នៅទីនេះកំពុងប្រពឹ្រត្តកម្មវិធីទូរទស្សន៍ ផ្សាយផ្ទាល់ជាមួយដីគោក។ យើងខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលអំពីភាពធំនិងប្លែកអស្ចារ្យនៃឆាកសម្តែង ដែលបានដំឡើងយ៉ាងម៉ត់ចត់នៅកោះឆ្ងាយ រួមមានប្រព័ន្ធសំឡេង ពន្លឺភ្លើងទំនើបៗ។ បន្តនេះគឺជាប្រព័ន្ធភ្លើងអគ្គិសនីវ៉ុលខ្ពស់ ត្រូវបានបំភ្លឺគ្រប់តំបន់នានា ធ្វើឲ្យកោះទ្រឿងសាធំភ្លឺត្រចះត្រចង់។ មិននិយាយហួសហេតុទេ កោះទ្រឿងសាថ្ងៃនេះ ភ្លឺផ្លេកដូចជាទីក្រុងមួយលើសមុទ្រ។
ដើរក្រោមជួរភ្លើងអគ្គិសនីវ៉ុលខ្ពស់ បានបំភ្លឺដ៏ត្រចះត្រចង់ ស្ថិតនៅសងខាងផ្លូវនាំចូលតំបន់ប្រជាជន វរសេនីយ៍ត្រី ឌិញត្រុងថាំ អនុប្រធានយោធានៅកោះ ទទួលបន្ទុកភ័ស្តុភារ នៅកោះទ្រឿងសាធំឲ្យយើងខ្ញុំដឹងថា៖ ដោយប្រព័ន្ធអគ្គិសនីខ្យល់ និងអគ្គិសនីថាមពលព្រះអាទិត្យ ដូច្នេះអគ្គិសនីលើកោះធានាបានជិត២៤/២៤ម៉ោង។ នៅរដូវមានខ្យល់ស្ថេរភាព ដូចជា ៦ ខែដើមឆ្នាំ អគ្គិសនីបានផ្គត់ផ្គង់ដល់ប្រជាជន ដែលរស់នៅលើកោះ ដោយអនុភាពជាអតិបរមា២៤/២៤ម៉ោង។
អគ្គិសនីស្អាតមានវត្តមាននៅកោះទ្រឿងសាធំ បានរួមចំណែកក្នុងការផ្លាស់ប្តូរជីវភាពរស់នៅរបស់ប្រជាជននៅទីនេះ។ យើងខ្ញុំមកដល់បណ្តាគ្រួសារ រស់នៅលើកោះ ឃើញផ្ទះណាក៏មានទូរទស្សន៍ ទូទឹកកក កំព្យូទ័រ។ល។គ្រឿងសម្ភារៈក្នុងផ្ទះនៅទីនេះមិនចាញ់នឹងក្នុងគ្រួសារមួយនៅដីគោកទេ។ ឃើញយើងខ្ញុំមកដល់ក្មេង ប្រុសទ្រីញស៊ី និងក្មេងស្រីហុងហឿង ប្រជាជនតូចពីរនាក់រស់នៅកោះ សប្បាយរីករាយទាញដៃយើងខ្ញុំចូលផ្ទះ និងមើល VCD ភាពយន្តគំនូរជីវចលជាមួយពួកគេ ដែលសាច់ញាតិរស់នៅដីគោកផ្ញើមកឲ្យ។
2. នាពេលយប់ យើងខ្ញុំសំរាកនៅផ្ទះសំណាក់ធូដូ នៅលើកោះ។ ផ្ទះសំណាក់នេះមានម៉ាស៊ីនត្រជាក់ ទូរទស្សន៍ និងជាពិសេសយើងខ្ញុំបានងូតទឹកក្តៅ ចេញមកពីធុងទឹកក្តៅ -ត្រជាក់ ធ្វើឲ្យយើងខ្ញុំសែនស្រួលខ្លូន។ ដេកនៅលើពូកទន់ យើងខ្ញុំមិនជឿថា កំពុងស្នាក់នៅស្រុកកោះឆ្ងាយពីដីគោកជាង២៥០ម៉ាយនាវិច។
នៅថ្ងៃទី២លើកោះទ្រឿងសាធំ។ ម៉ោង ៥ ភ្លឺ។ ប្រសិនជានៅម៉ោងដដែលនេះនៅដីគោក មនុស្សទាំងឡាយកំពុងដេកស្រមុកក្នុងភួយនៅឡើយ ប៉ុន្តែនៅទីនេះប្រជាជនបានភ្ញាក់ ហាត់ប្រាណ និងរៀបចំការងារសំរាប់មួយថ្ងៃថ្មី។ នៅពេលអារុណរះ កោះដូចជាពាក់លើខ្លួនអាវពណ៌លឿងច្រាលមួយ ដែលធ្វើឲ្យមហាទង់ជាតិធ្វើពីភាជន៍ ធំបំផុតនៅវៀតណាម មានទំហំ៣១០ម៉េត្រការេ ស្ថិតនៅលើដំបូលគ្រឹះស្ថាននៃមជ្ឈមណ្ឌលកោះ កាន់តែក្រហមជាំថែមទៀត។ ពីកន្លែងតាំងទង់ជាតិនេះ ចោលកន្ទុយភ្នែកទៅឆ្ងាយ គឺជាតំបន់សមុទ្រដ៏ធំល្វឹងល្វើយ និងទីស្ថានធំធេងនៃកោះរួមមានបណ្តាកង្ហារនៃទូប៊ិនអគ្គិសនីខ្យល់់ ប្រព័ន្ធថាមពលព្រះអាទិត្យ វត្តទ្រឿងសាធំ តំបន់ប្រជាជន និងទាំងប្រព័ន្ធផ្លូវបេតុង ត្រូវបានកសាងយ៉ាងរឹងមាំ មកដល់ច្រកនិមួយៗនៅលើកោះនេះ។
ខ្ញុំតាមរថយន្តមួយគ្រឿង ដឹកអីវ៉ាន់ទៅដល់បណ្តាគ្រួសាររស់នៅលើកោះនេះ។ តាមដងផ្លូវ ខ្ញុំជួបមនុស្សជាច្រើននាក់ កំពុងបបួលគ្នាទៅវត្ត។ បរិយាកាសពិតជាសាន្តត្រាណ កក់ក្តៅ។ វត្តទ្រឿងសាធំ លេចចេញយ៉ាងស្កឹមស្កៃ។ ហេតុនេះ មានមនុស្សមួយចំនួន បានប្រៀបធៀបវត្តនេះដូចជា «បង្គោលវិញ្ញាណក្ខន្ធនៅចំកណ្តាលមហាសមុទ្រ»។ ហេតុនេះ ទើបដឹងថា ជំនឿដ៏ខ្លាំងក្លារបស់ប្រជាជនវៀតណាម។ ទោះបីនៅតំបន់ឆ្ងាយរាប់ពាន់គីឡូម៉ែត្រ ជីវភាពជំនឿសាសនា និងស្មារតីនៅតែបានមនុស្សគ្រប់រូបយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងម៉ត់ចត់។
|
«
- ប្រជុំកោះទ្រឿងសា គឺជួរមួយ រួមមានកោះធំ កោះតូច វាលដីក្នុងទឹក វាលផ្តាថ្មចំនួន១០០ ដែលបានហ៊ុមព័ទ្ធដោយតំបន់សមុទ្រធំប្រមាណ ១៦០ពាន់ ដល់ ១៨០ពាន់គីឡូម៉ែត្រការេ។ មុន បដិវត្តខែសីហា ទ្រឿងសាគឺជាអង្គភាពរដ្ឋបាលចំណុះខេត្តបារៀ។ នាថ្ងៃទី១២ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៣៣ទេសាភិបាលភូមិភាគខាងត្បូង KrautheimerJean - Félix បានចុះហេត្ថលេខាលើអនុក្រិត្យលេខ 4762/CP ស្តីពីដាក់កោះទ្រឿងសាចំណុះខេត្តបារៀ។ ដល់សម័យអាជ្ញាធរសាយហ្គន ទ្រឿងសាជាកម្មសិទ្ធរបស់ខេត្តភឿកទ្វី។
- ក្រោយថ្ងៃរំដោះប្រទេសជាតិទាំងស្រុង (១៩៧៥) នាថ្ងៃទី៩ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៨២ ស្រុក ទ្រឿងសាបានបង្កើតឡើងជាផ្លូវការ ហើយចំណុះខេត្តដុងណាយ។ នាថ្ងៃទី២៨ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៨២ សេចក្តីសម្រេចនៃរដ្ឋសភានិតីកាលទី៧ បានបញ្ជូលស្រុកទ្រឿងលាក្នុងខេត្តភូខាញ់។ នាថ្ងៃទី១ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៨៩ ខេត្តភូខាញ់ បានបែងចែកជាពីរខេត្ត៖ ភូអៀន និងខាញ់ហ្វា។ ចាប់ពីពេលនោះ ស្រុកកោះទ្រឿងសាចំណុះ ខេត្តខាញ់ហ្វា។ "
(ប្រភព៖ គេហទំព័រខេត្តខាញ់ហ្វា)
|
3.ថ្ងៃបន្ទាប់ នាម៉ោង ៥ ភ្លឺ។ នៅពេលដែល ខ្ញុំនៅដេកលើពូកទន់ក្នុងផ្ទះសំណាក់រធូដូ ក្មេងប្រុសទ្រីញស៊ី បានដាស់ឲ្យខ្ញុំក្រោក ដើម្បីត្រៀមតាមវាទៅសាលាចូលរួមការរៀនវិស្សមកាលមួយពេលដំបូងរបស់កូនក្មេងរស់នៅលើកោះ។
និយាយអំពីកូនក្មេងរស់នៅលើកោះនេះ។ ចំពោះពួកវា ភ្ញៀវមកពីដីគោក ដូចពួកយើងខ្ញុំ គឺជាអំណោយមានតំលៃ និងគួរឲ្យរង់ចាំបំផុត។ ពីព្រោះ ពួកវាចង់និយាយបណ្តា រឿងរ៉ាវ អំពីពួកវា និងចូលចិត្តបំផុតគឺបានស្តាប់រឿងរ៉ាវអំពីដីគោក។ ដូច្នេះ នៅពេលទើបទៅដល់កោះទ្រឿងសា ក្នុងរយៈពេលខ្លី ពួកកូនក្មេងបានសិ្នទ្ធស្នាលជាមួយខ្ញុំ និងសមាជិកទាំងឡាយក្នុងក្រុមយើងខ្ញុំ។
ខ្ញុំតាមជើងទ្រីញស៊ីទៅដល់សាលា។ សាលានេះស្ថិតក្រោយម្លប់ឈើឆ័ត្ររូត និងដើមឈើផុងបា។ នេះជាសាលាមានពីរជាន់ដ៏គង់វង់ ឈ្មោះ «សាលាបឋមសិក្សាទីរួមស្រុកទ្រឿងសា»។ ទោះបីសាលានេះគ្មានតារាងសញ្ញាពេចន៍ពណ៌ក្រហម គ្មានសំឡេងស្គរ ក៏ដោយ ប៉ុន្តែរាល់ថ្ងៃនៅតែលាន់រំពងសំឡេងកូនសិស្សអានមេរៀន និងសំឡេងសើចរបស់ពួកគេ។
នៅទីនេះ ក្រៅម៉ោងវៀន អ្នកគ្រូបួយធីញុង ដែលជាអ្នកគូ្រតែមួយគត់ ព្រមទាំងជាចាងហ្វាងនៃសាលានេះផងដែរ គាត់បង្រៀនកូនសិស្សរបស់គាត់នូវកំណាព្យ បទចម្រៀងអំពីលោកប្រធានហូជីមិញ អំពីសមុទ្រនិងកោះ និងអំពីកោះទ្រឿងសាជាទីស្រឡាញ់ ដែលជាកន្លែងពួកវាកំពុងរស់នៅ និងធំឡើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ។
នៅពេលល្ងាចចេញពីរៀន ពួកវាត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ និងបបួលគ្នាធាក់កង់ទៅដល់ច្រកទាំងឡាយនៅលើកោះទ្រឿងសានេះ។ បរិយាកាសពិតជាសប្បាយរីករាយ កក់ក្តៅនិងសាន្តត្រាណ...
4.នាថ្ងៃទី៤ស្នាក់នៅកោះទ្រឿងសាធំ។ ដោយមិនទាន់ធ្លាប់នឹងអាកាសធាតុតឹងតែងនៅទីនេះខ្ញុំកើតជំងឺ។ តាមការណែនាំ ខ្ញុំទៅគិលានដ្ឋាន ដើម្បីសុំថ្នាំ។ ឡើងដល់ទីនេះ ខ្ញុំបានបងឡេមិញផុង ប្រធាន មណ្ឌល សុខភិបាលនៃកោះនេះ រៀបចំឲ្យសំរាកដោយឡែកក្នុងបន្ទប់មួយ នៅគិលានដ្ឋាន ។
មានឈ្មោះថា គិលានដ្ឋាន នៅកោះឆ្ងាយ ប៉ុន្តែសម្ភារៈពិនិត្យសុខភាពមានគ្រប់គ្រាន់។ នៅទីនេះ មានម៉ាស៊ីន ថត X-quang ម៉ាស៊ីនវិភាគពិសោធន៍ឈាម មានទាំងបន្ទប់កាត់បន្ថយកម្លាំងឧស្ម័នចល័ត ដើម្បីសង្គ្រោះ អ្នក នេសាទ នៅពេលពួកគេរងគ្រោះចំពេលនេសាទក្នុងតំបន់ទ្រឿងសា ។ ល។ ជាពិសេស គិលានដ្ឋានក៏បាន មន្ទីរពេទ្យយោធា ១៧៥ នៅទីក្រុងហូជីមិញ បំពាក់ប្រព័ន្ធកំណត់រោគតាមផ្កាយរណប Telecom Medicin មួយដែរ។ ដោយសារមានប្រព័ន្ធនេះ តាម រយៈការណែនាំ និងដឹកនាំដោយផ្ទាល់របស់គ្រូពេទ្យនៅដីគោក គ្រូពេទ្យនៅកោះទ្រឿងសាធំ បានវះកាត់ជាបន្ទាន់បណ្តាករណីវះកាត់យ៉ាងស្មុគស្មាញ ប្រកបដោយជោគជ័យ ហើយមិនបាច់បញ្ជូនអ្នកជំងឺមកដីគោកទេ។
5. ដូច្នេះ ៤ ថ្ងៃស្នាក់នៅកោះបានកន្លងទៅ ។ តាមកម្មវិធី នៅពេលថ្ងៃត្រង់នៃថ្ងៃទី ៥ នាវា នឹងមកដល់កំពង់ផែទ្រឿងសាធំ ទទួលយើងខ្ញុំត្រឡប់ទៅដីគោកវិញ។ ដឹងថាថ្ងៃនេះក្រុមយើងខ្ញុំនឹងចាកចេញពីកោះ ព្រះសង្ឃធីចយ៉ាកងៀ ព្រះចៅអធិការវត្តទ្រឿងសាធំ បានពឹងពាក់បណ្តាគ្រួសារ ដែលរស់នៅលើកោះ មកវត្ត រៀបចំពិធីជប់លៀងម្ហូបបួសតូចមួយ ដើម្បីលាក្រុមយើងខ្ញុំ ។ យើងខ្ញុំនិងសមាជិកទាំងឡាយក្នុងក្រុម ក៏រួមកម្លាំងក្នុងការរៀបចំធ្វើម្ហូបក្នុងបន្ទប់បាយតូចរបស់ព្រះសង្ឃ ធីចយ៉ាកងៀ ។ សំឡេងសើចអូអ៊រ និងកក់ក្តៅ ធ្វើឲ្យយើងខ្ញុំនឹកដល់បរិយាកាសជួបជុំគ្នារបស់មហាគ្រួសារមួយ នៅពេលមានពិធីបុណ្យសំខាន់ៗ។ ពិធីជប់លៀងលាគ្នាកក់ក្តៅ ប៉ុន្តែក៏មានការអាឡោះអាល័យយ៉ាងចំឡែកៗ។ មនុស្សទាំងឡាយ អ្នកណាក៏សប្បាយចិត្ត ពេញចិត្ត ដោយបានទៅសួរសុខទុក្ខប្តី និងកូន ប៉ុន្តែក៏មានតំណក់ទឹកភ្នែក នៅពេលលាសាច់ញាតិដើម្បីត្រឡប់មកដីគោកវិញផង។
សូមលាទ្រឿងសា សូមលាតំបន់ស័ក្តសិទ្ធពោរពេញខ្យល់និងរលកសមុទ្ររបស់មាតុ ភូមិ ជាទីស្រឡាញ់។ យើងខ្ញុំត្រឡប់មកដីគោកវិញ ដោយក្តីជឿជាក់ខ្លាំងអំពីអនាគតល្អប្រសើរ របស់ទ្រឿងលា។ ពីព្រោះនៅទីនេះ តែងតែមានមនុស្ស ដែលសម្បូរកម្លាំងកាយ-ចិត្ត ជឿជាក់យ៉ាងនឹងនរ ស្និទ្ធស្នាលជានិច្ចកាល កៀកស្មាជាមួយគ្នា ដើម្បីរួមគ្នាកសាងទ្រឿងសាមួយសាន្តត្រាណនិងសម្បូររុងរឿង៕
|
« ស្រុកកោះទ្រឿងសា តែងតែបានបក្ស រដ្ឋ រួមនឹងប្រជាជនទូទាំងប្រទេស និងអាណិកជននៅបរទេស យកចិត្តទុកដាក់ វិនិយោគ ឧបត្ថម្ភយ៉ាងអតិបរមា។ មូលដ្ឋានសម្ភារៈលើបណ្តាកោះ ស្ថិតនៅប្រជុំកោះទ្រឿងសាដូចជា សុងទឹតី កោះស៊ីញតូន កោះទ្រឿងសាធំ។ ល។ ត្រូវបានកសាងព្រមៗគ្នា និងរឹងមាំ។ ជីវភាពរស់នៅរបស់ប្រជាជន ត្រូវបានលើកកម្ពស់ជាច្រើនបើប្រៀបធៀននឹងសម័យមុន។ អាស្រ័យនេះ ទ្រឿងសានឹងអភិវឌ្ឍយ៉ាងខ្លាំងក្លា បង្កើតតំបន់មួយដ៏រឹងមាំ សំរាប់ប្រជាជនរស់នៅនិងរកស៊ីដោយស្ថេរភាព។ »
(វរសេនីយ៍ឯក ផាមវ៉ាន់ហៀន ប្រធានគណៈកម្មាការប្រជាជនទីរួមស្រុកទ្រឿងសា)
|
អត្ថបទ៖ថាវវី រូបថត៖កាសែតរូបភាពវៀតណាម
|
