បណ្តាស្នាដៃស្រាវជ្រាវអំពីទំនាក់ទំនងរវាងជាតិដី រុក្ខជាតិនិងប្រភពទឹកនៅតំបន់វាលទំនាបទន្លេគីវឡុងរបស់លោកសាស្ត្រាចារ្យរង បណ្ឌិតហូវ៉ាន់ជីននិងសហការីក្នុងរយៈ ពេល ៤០ ឆ្នាំ បានរួមចំណែកបង្កើតឡើងជង្រុកស្រូវធំបំផុតរបស់ប្រទេសវៀតណាមដូចនាសព្វថ្ងៃនេះ។
នាឆ្នាំ១៩៨៣ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រចំនួនរាប់សិបនាក់ធ្វើការនៅទីក្រុងហូជីមិញ ដឹកនាំដោយអ្នកស្រាវជ្រាវភូគព្ភសាស្ត្រពីរនាក់គឺជា៖ លោកហូវ៉ាន់ជីននិងលោកង្វៀនស៊ីញហ៊ុយធ្វើការនៅវិទ្យាស្ថានភូមសាស្ត្រ – ធនធានទីក្រុងហូជីមិញ ធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់តំបន់ដុងថាបមឿយ ហើយបេ្តជ្ញាចិត្តស្រាវជ្រាវអំពីបណ្តាវិធានការដាំស្រូវលើដីជូរ “តំបន់តែងតែមានទឹកជំនន់កើតឡើង” នៅវាលទំនាបទន្លេគីវឡុង។ ប្រការនេះ ដែលអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រជាច្រើននាក់ក្នុងនិងក្រៅប្រទេសបានសន្និដ្ឋានថា “មិនអាចដាំស្រូវនៅទីនេះបានទេ”។
លោកជីនរំលឹកឡើងវិញថា មានថ្ងៃ ដែលលោកបានឆ្លងកាត់បណ្តាវាលស្មៅ រហូតដល់ពេលយប់ លោកត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ឃើញស្មៅប្រឡាក់នៅខោអាវ ថែមទាំងបន្លាមុតជើងទាំងពីរទៀតផង។ អ្នកស្រាវជ្រាវមួយចំនួនបានប្រតិកម្មនឹងស្មៅដោយទ្រាំមិនបាន ហើយត្រូវការត្រឡប់ទៅវិញ។ នាពេលនោះ ពាក្យសម្តីរបស់លោកអនុប្រធានគណៈរដ្ឋមន្ត្រី “រស់នៅជាមួយទឹកជំនន់” និង “បញ្ជូនទឹកជំនន់ចេញទៅសមុទ្រខាងលិច” គឺជាកម្លាំងចលករ ដើម្បីលោកនិងក្រុមស្រាវជ្រាវបានបេ្តជ្ញាចិត្តអនុវត្តន៍ដល់ទីបញ្ចប់។
អត្ថបទ៖ សើនងា រូបថត៖ ថុងហាយនិងឯកសារ